Νά ζήσουμε, νά τόν θυμόμαστε…

«Ἔ, ὄχι καί νά φθάσουμε στό σημεῖο μηδέν!» Αὐτή εἶναι ἡ ἀγωνία τῶν ἐλαχίστων πλέον σοβαρῶν ἀνθρώπων, πού πίστευαν ὅτι μέ τόν Σύριζα τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα εἶχαν φθάσει σέ ἐκεῖνο πού –μέ τρόπο ρομαντικό ὀνειρεύονταν– τήν «Κυβερνῶσα Ἀριστερά».

Χωρίς ἀμφιβολία, καί παρά τά ὅσα περίεργα συνέβησαν κατά τήν περίοδο τῆς διακυβερνήσεως τοῦ, ὡς ἀπεδείχθη, συνονθυλεύματος, τό ὁποῖο, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν τότε πρωθυπουργό, ἀνέβηκε στήν κορυφή τοῦ κύματος τῆς δυσαρεσκείας καί κέρδισε δύο ἐκλογικές ἀναμετρήσεις, παρά τό «ἐγώ δέν χάνω ἀπό τόν Τσίπρα» τοῦ τότε προέδρου τῆς ΝΔ καί πρωθυπουργοῦ, ὑπῆρχαν ἄνθρωποι πού πίστευσαν ὅτι ὁ Σύριζα θά ἀνέκαμπτε καί θά εἶχε συνέχεια.

Ἦλθε, ὅμως, ὁ καταποντισμός καί ἄρχισαν τά ὄργανα. Ἡ ὀδυνηρή καί μεγάλη ἧττα, παρά τό ὅτι ἡ ΝΔ δέν ἔφθασε τό 40%, ἀλλά κέρδισε 158 ἕδρες, λειτούργησε μέ ἔντονα διαλυτικό τρόπο καί ὁ παραδοσιακός κατακερματισμός, πού ἀνέκαθεν ταλανίζει τήν ἀριστερά στήν πατρίδα μας, ἄρχισε νά ἐκδηλώνεται μέ ταχύτητα.

Φρονίμως ποιῶν, ὁ Ἀλέξης Τσίπρας κρατήθηκε στήν προεδρία καί προσπαθοῦσε νά συγκρατήσει τίς διαλυτικές τάσεις, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀρχίσει νά διαφαίνονται.

Ἀσκῶντας μιά ἀντιπολίτευση πάντα σέ ὑψηλούς τόνους καί χρησιμοποιῶντας τό γνωστό ὕφος στίς συνεχεῖς ἀντιπαραθέσεις πού εἶχε μέ τόν Κυριάκο Μητσοτάκη, κρατοῦσε τήν βάση, δηλαδή ἐκεῖνο τό περίεργο μωσαϊκό, σχεδόν ἑνωμένη.

Κουτσά-στραβά ἔφθασε μέχρι τό τέλος τῆς τετραετίας, ὡς ἀξιωματική ἀντιπολίτευση καί μάλιστα, μέ κορῶνες, οἱ ὁποῖες περιελάμβαναν συχνά καί ἰαχές περί ἐπερχομένης νίκης!

Καί φθάσαμε στίς ἐκλογές τοῦ 2023, μέ τό περίφημο 41%, τό ὁποῖο ἐξασφάλισε πάλι τίς 158 ἕδρες στήν Νέα Δημοκρατία. Ἔλα, ὅμως, πού ὁ Σύριζα ἔπεσε κάτω ἀπό τό ψυχολογικό ὅριο τοῦ 20%! Κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ. Γιά τούς ὀπαδούς, δηλαδή, διότι κάποιοι δημοσκόποι εἶχαν σχεδόν προδιαγράψει τήν καθοδική πορεία τοῦ συνονθυλεύματος. Κι ἐκεῖ ἦταν πού ἡ «κυβερνῶσα» ἀριστερά ἔγινε… καρυδότσουφλο στόν ὠκεανό.

Εἶδε καί ἀπόειδε ὁ Ἀλέξης, εἶδαν καί ἀπόειδαν καί κάποιοι «σύντροφοι», καί μέ τό πού ἀφίκετο ἐξ Ἑσπερίας ὁ «ἀνατέλλων ἀστήρ» Κασσελάκης, ἄρχισε ὁ βομβαρδισμός. Ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ «τούς πῆρε τό κόμμα μέσα ἀπ’ τά χέρια» καί ἐγεννήθη ἡ «Νέα Ἀριστερά», μέ τήν ἀποσκίρτηση συντρόφων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν θητεύσει σέ καίρια πόστα ἐπί πρωθυπουργίας Τσίπρα, ὁ ὁποῖος, ἔπειτα ἀπό (μακρᾶς διαρκείας καί μεγάλη) σκέψη εἶχε παραιτηθεῖ ἀφήνοντας τό «πουλαίν» πού ἀνακάλυψε στίς ΗΠΑ νά «ἁλωνίσει»…

Ἔτσι, ἕνα κόμμα πού εἶχε κερδίσει δύο ἐκλογικές ἀναμετρήσεις καί εἶχε κάνει ἐκκωφαντικό θόρυβο ἐντός καί ἐκτός συνόρων, περιέπεσε στήν δίνη τῆς σέχτας, ἡ ὁποία, ἀνέκαθεν, ἀποτελοῦσε τό σῆμα κατεθεν τῆς παρατάξεως. Δέν νομίζουμε νά ὑπάρχει ἄλλο κόμμα, πού νά κυβέρνησε καί νά διελύθη μέσα σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Θά ποῦν κάποιοι ὅτι ἡ Ἕνωσις Κέντρου τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου δέν ἄντεξε παρά μόνο τρία χρόνια, ἀλλά ἐκείνη δέν ἦταν κόμμα ἀλλά μιά εὐκαιριακή συμμαχία, καθώς στούς κόλπους της ὑπῆρχαν ὅλες οἱ πολιτικές τάσεις, ἀπό Γαρουφαλιᾶ μέχρι Τσιριμῶκο. Ἀλλά τότε ἦταν ἄλλα, ταραχώδη χρόνια.

Ἐν κατακλεῖδι, ὁ Σύριζα μᾶς ἀφήνει χρόνους. Νά ζήσουμε, νά τόν θυμόμαστε…