Τέτοιες μέρες, πού χαίρεται ἡ φύση ὅλη, τέτοιες μέρες πού «στήνει ὁ ἔρωτας χορό μέ τόν ξανθόν Ἀπρίλη», ἡ πατρίδα αὐτή συνήθιζε νά «τό ρίχνει ἔξω».

Σάν χθές, 23 Ἀπριλίου τοῦ 2010, ὁ Γιῶργος Παπανδρέου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐκλεγεῖ μέ μεγάλο ποσοστό ψήφων πρωθυπουργός, διαβεβαιώνοντας τούς πολῖτες ὅτι «λεφτά ὑπάρχουν», μᾶς ἔβαλε στό πρῶτο «μνημόνιο».

Πολλά διαβάζουμε καί περισσότερα ἀκοῦμε γιά τήν περίφημη «παραβατικότητα τῶν ἀνηλίκων».

Ἄνοιξα χθές τό ἀρχεῖο μου, λόγῳ τῆς ἡμέρας, (21η Ἀπριλίου), καί χάζευα πρωτοσέλιδα καί ἀποκόμματα ἐφημερίδων τῆς ἐποχῆς. Πῶ, πῶ, πῶ!

Τό διάβασα στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως. «Μόλις προχθές ἔλεγα σέ κάποιο φίλο, “δές τί ὡραῖα πού τά πάει ἡ ‘Ἀλεξάνδρα’ στήν Καλλιθέα, πόσο καλά δουλεύει τόν προγραμματισμό της, καί πόσο καλή εἶναι ἡ προβολή της.

Κι ἔχει ἀνάψει ἡ κουβέντα περί μουσικῆς κι ἔχουμε φθάσει στό κεφάλαιο «Μᾶνος Χατζιδάκις».

Σήμερα θά σᾶς διηγηθῶ μία ἀρκετά περίεργη, ἀλλά 100% ἑλληνική ἱστορία.

Τόν Νῖκο Πορτοκάλογλου τόν ξεχώρισα ἀπό τότε πού ἄκουσα τούς «Φατμέ».

Χωρίς ἀμφιβολία, ἡ ἀνθρωπότης βαδίζει πλέον ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς.

Μέ τόν ἀξέχαστο φίλο μου, θυμόσοφο Σπῦρο Ράνη, ἀποθησαυρίσαμε διάφορα γνωμικά. Αὐτά πού λέμε «λόγια μεγάλων ἀνδρῶν». Καί γιά τί δέν ἔχουν γράψει οἱ μεγάλοι αὐτοί ἄνδρες!

Παρακολουθήσαμε μέ μεγάλη προσοχή τήν συνέντευξη τῆς Εἰσαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου. Εὐχάριστη ἔκπληξη τό ὅτι εἴδαμε ἀνώτατη δικαστικό νά ἀπαντᾶ σέ ἐρωτήσεις.

Ὀφείλουμε, ἄν θέλουμε νά εἴμεθα εἰλικρινεῖς, νά παραδεχθοῦμε ὅτι ἡ Ναυτιλία ἀποτελεῖ σήμερα τόν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας.