Προχθές ἔγινε πρῶτο θέμα σέ κάποιες ἐφημερίδες ἡ αἰφνίδια ἀπώλεια μιᾶς νέας γυναίκας.

Ποτέ μου δέν μπόρεσα νά καταλάβω τό μῖσος τῆς κρατικοδίαιτης σοσιαλδημοκρατίας γιά τόν Κώστα Καραμανλῆ.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, ξαναζῶ ἐκεῖνο τό βράδυ τῆς 23ης Ἰουλίου τοῦ 1974.

Πέρασαν πενῆντα χρόνια ἀπό τήν περιλάλητη «Μεταπολίτευση»!

Ἀνήμερα τοῦ Προφήτη Ἠλία! Σφύριζαν οἱ βόμβες στήν Κύπρο κι ἐδῶ ἀκούγαμε «Ἐλαφρά ἑλληνική μουσική καί τραγούδια».

Kι ὅμως! Στήν Ἑλλάδα, χώρα τῆς ὁποίας οἱ μεγαλύτεροι τηλεοπτικοί δίαυλοι ἀνήκουν σέ ἐπιφανεῖς Ἕλληνες πλοιοκτῆτες, μόλις τό 13% τῶν πολιτῶν γνωρίζει ὅτι ἡ χώρα μας εἶναι πρώτη στόν πίνακα τῆς παγκοσμίου ναυτιλίας.

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, σκέπτομαι πόσο μεγάλη ἀξία ἔχει γιά τόν πολίτη ἡ ἐνημέρωση!

Σέ μιά ἀπό τίς πολύ λίγες συζητήσεις πού εἶχα μέ τόν Δημήτρη Καρέλα, τόν ἄνθρωπο πού ἐπεδίωξε, στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ΄50, νά ἀπογειώσει τό ἑλληνικό (μίζερο τότε καί ἄγνωστο διεθνῶς) ποδόσφαιρο μέ τήν ἔνταξη στόν ἱστορικό Ἐθνικό Πειραιῶς τῶν μεγάλων Οὕγγρων ποδοσφαιριστῶν πού εἶχαν καταπλήξει τήν ὑφήλιο μέ τήν ἐθνική τους ὁμάδα (Πούσκας, Λόραντ, Τσίμπορ, Χιντεγκούτι, Ντόλγκος κ.ἄ.) μοῦ εἶχε πεῖ μέ πικρία:

«Ἡ ἀπόπειρα δολοφονίας τοῦ Τράμπ ἀλλάζει τό σκηνικό».

Χρόνια τώρα, ὑποστηρίζουμε ὅτι οἱ πραγματικά ἐπιτυχημένοι δέν ἔχουν χῶρο στά μεγάλα fora τῆς μίζερης ἑλληνικῆς πραγματικότητος.

«Ἀνοίξαμε καί σᾶς περιμένουμε» ἤ «Τά παράπονά σας στόν δήμαρχο».

Τό καλοκαίρι τοῦ 1971, φοιτητές ἀκόμη, ἀναζητούσαμε ἐργασία. Εἴχαμε σκαρώσει ἕνα καλό μουσικό σύνολο καί ὁ μάνατζέρ μας, μεγάλος σήμερα ἐφοπλιστής καί ἰδιοκτήτης ΜΜΕ, μᾶς ἔκλεισε ἐμφανίσεις στό Κέντρον Διασκεδάσεως «Οἱ Κληματαριές», στό κέντρο τοῦ Ἀγρινίου.