Ἡ Ἑλλάς εἶναι –ἀναμφισβήτητα– ναυτική χώρα. Γι’ αὐτό καί σέ περιπτώσεις ὅπως αὐτή τοῦ προσφάτου ναυαγίου, ἡ χώρα πρέπει νά ὁμιλεῖ μέ ὅρους ναυτικούς.
Φυσικά, ἡ Ἑλλάδα εἶναι καί χώρα «μεσογειακή», πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι εἶναι πολύ εὔκολο, ἀντί γιά τούς ναυτικούς, νά προτιμηθοῦν ἄλλοι ὅροι στήν δημόσια συζήτηση γιά ἕνα τόσο σοβαρό θέμα. Ὅπερ καί, ἐν πολλοῖς, ἐγένετο.
Ὡστόσο, ὅλα δείχνουν ὅτι οἱ ἐνέργειες, ἀπό ἑλληνικῆς πλευρᾶς, ἦσαν οἱ ἐνδεδειγμένες. Τό Λιμενικό Σῶμα, δηλαδή, ἐνήργησε βάσει τῶν διεθνῶν συμβάσεων τοῦ Διεθνοῦς Ναυτιλιακοῦ Ὀργανισμοῦ (ΙΜΟ), ἤτοι τῶν συμβάσεων Solas (τοῦ 1974) καί Sar (τοῦ 1979). Νά διευκρινίσουμε ὅτι ὁ ΙΜΟ ἀποτελεῖ τόν θαλάσσιο βραχίονα τοῦ ΟΗΕ. Ἡ Ἑλλάς, λοιπόν, στήν συγκεκριμένη περίπτωση, βάσει τῶν διεθνῶν κανονισμῶν καί συμβάσεων, εἶχε τήν ὑποχρέωση νά συντονίσει τίς ἐνέργειες ἐρεύνης καί διασώσεως. Νά εἰδοποιήσει, δηλαδή, τά παραπλέοντα σκάφη γιά τόν κίνδυνο, ὅπερ καί ἐγένετο.
Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ μιά ὑπενθύμιση. Στόν Βόρειο Ἀτλαντικό, ὁ ὁποῖος ἔχει χωρισθεῖ σέ δύο μέρη, τήν εὐθύνη τοῦ συντονισμοῦ γιά τήν ἔρευνα καί τήν διάσωση, ἔχουν οἱ ΗΠΑ καί ἡ Εὐρώπη.
Δηλαδή ἡ Εὐρώπη διά τῆς …Πορτογαλίας, λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ χώρα αὐτή ἔχει τήν κυριαρχία τῶν Ἀζορῶν. Ἀσφαλῶς, ἡ Πορτογαλία δέν διαθέτει τά μέσα γιά νά καλύψει ὅλον αὐτόν τόν χῶρο. Οὔτε ὑποχρεοῦται νά τό κάνει. Ἔχει, ὅμως, τήν εὐθύνη τοῦ συντονισμοῦ.
Διαβάσαμε υκαί νομίζουμε ὅτι θά ξαναδιαβάσουμευ διάφορες «πληροφορίες ἀπό ἀποστράτους», μιά ἀφήγηση διασωθέντος πρός τόν κ. Τσίπρα, ἀλλά καί δηλώσεις μιᾶς κυρίας ἡ ὁποία εἶναι ἀκτιβίστρια, βαθμός καί ἰδιότητα πού προέκυψε ὅταν ἄρχισε τό προσφυγικό νά γίνεται ἑλκυστικό γιά ἑκατοντάδες «μή κυβερνητικές ὀργανώσεις».
Διακρίναμε ἐπίσης μιά φούρια πολλῶν νά ἀποδεχθοῦν τίς δηλώσεις αὐτές ὡς θέσφατα. Ἀλλά δέν ἀκούσαμε, δέν διαβάσαμε νά μιλήσει κάποιος ναυτικά.
Ἐπιτρέψτε μας νά ἀμφιβάλλουμε γιά τόν τεράστιο ἀριθμό τῶν ἐπιβαινόντων. Ναί, ἦταν ὑπερβολικά μεγάλος ὁ ἀριθμός, τεράστιος γιά ἕνα παλαιό ψαράδικο τῆς σειρᾶς.
Ἄς μιλήσει κάποιος μέ ἔμπειρους ναυτικούς πού γνωρίζουν τί εἶναι ἡ «Ἴσαλος γραμμή». Καί μήν μᾶς ποῦν οἱ αἴφνης προκύψαντες «εἰδικοί», ρεπόρτερ ἀλλά καί λοιποί εὐκαιριακοί «εἰδήμονες», οἱ ὁποῖοι –προφανῶς ἐμπνεόμενοι ὁ καθείς ἀπό διαφορετικές, ἀκόμη καί μικροκομματικές προθέσεις, ὅτι «ἐδῶ δέν μιλᾶμε γιά ἀριθμούς ἀλλά γιά ἀνθρώπινες ψυχές.» Τόν ἀριθμό 700 προβάλλουν ὅλοι, χωρίς νά ἔχει ὑπάρξει καταμέτρηση ἀπό κάποιον.
Ἡ κοινή λογική λέει ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά χώρεσαν τόσοι ἄνθρωποι σέ ἕνα ψυγεῖο, τό ὁποῖο εὐκόλως ἀποκαλεῖται «ἀμπάρι».
Μέ δυό λόγια, ἐμᾶς, τούς Ἕλληνες, πού ἐπαιρόμεθα κάθε τόσο γιά τήν πρωτιά μας στόν παγκόσμιο ναυτιλιακό χάρτη, ἀλλά καί ἐπειδή κάθε τόσο ἐπικαλούμεθα τούς διεθνεῖς κανόνες (ΙΜΟ) γιά τήν «Ἔρευνα καί Διάσωση», τούς ὁποίους τηρεῖ μέ εὐλάβεια ἡ χώρα μας, προσηλωμένη στίς συμβάσεις Solas καί Sar τοῦ ναυτιλιακοῦ βραχίονος τοῦ ΟΗΕ, θά ἔπρεπε νά μᾶς διακρίνει μεγαλύτερη προσοχή στούς χειρισμούς καί στά λεγόμενα σέ θέματα ὅπως τό συγκεκριμένο τραγικό ναυάγιο.
Καί καλό θά ἦταν νά μήν λησμονοῦμε ὅτι στήν θέση τοῦ ὑπουργοῦ Ναυτιλίας καί πολιτικοῦ προϊσταμένου τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος, βρίσκεται ὁ πρώην ἀρχηγός του! Πότε, ἄλλοτε, ὑπῆρξε «ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος στήν κατάλληλη θέση»;
Ὅταν τά πράγματα ξεκαθαρίσουν, θά ἐπανέλθουμε. Μέ νηφαλιότητα καί στοιχεῖα. Ὄχι μέ εἰκασίες καί ἀνώνυμες «ἐξομολογήσεις».
