Πῆγε, πού λέτε, ὁ ἀδελφός τοῦ κοριτσιοῦ νά ζητήσει τόν λόγο ἀπό τούς συμμαθητές της, οἱ ὁποῖοι ἐνοχλοῦσαν τήν ἀδελφή του
Ἐκεῖνος 17 χρόνος, οἱ συμμαθητές τῆς μικρῆς δεκατεσσάρηδες. Καί τόν στρώνουν στό κυνήγι καί τόν μαυρίζουν στό ξύλο! Συμμορία κανονική, δηλαδή, μέσα στό σχολεῖο. Σάν ἐκεῖνες πού βλέπουμε στίς ἀμερικάνικες ταινίες βίας! Καί γιατί ἐκπλήττεσθε, ἀγαπητοί; Τί βλέπουν καί τί ἀκοῦν κάθε τόσο τά σημερινά παιδιά; Βία, πιστολίδι, γροθιές, συμμορίες, γκάνγκστερς, δολοφονίες, μηχανορραφίες! Τί περιμένετε νά γίνει στά σχολεῖα; Νά πηγαίνουν, ὅπως πηγαίναμε ἐμεῖς, κρατῶνας τό βαζάκι μέ τόν φασίολο καί τά λοιπά δικοτηλήδονα; Δέν εἴδατε τόν «Τζόκερ» πού πῆρε καί τό Ὄσκαρ; Τήν σημερινή εἰκόνα τῆς κοινωνίας ἔδειξε ὁ σκηνοθέτης. Τήν σημερινή ἀποτύπωση τῆς πραγματικότητας ἐνσάρκωσε ὁ Φοίνιξ! Γιατί μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ βία στά σχολεῖα; Ἐμένα, θυμᾶμαι, μέ ἔγραψε ἡ μάνα μου στό Ὠδεῖο καί ὁ πατέρας μου στόν χορευτικό ὅμιλο δημοτικῶν χορῶν Τσαούλη. Σήμερα ἡ μάνα γράφει τό παιδί στό «Καράτε» καί ὁ πατέρας στό «κίκ-μπόξινγκ»! Περνῶ καθημερινά ἀπό ἕνα τέτοιο γυμναστήριο καί βλέπω κορίτσια νά μοιράζουν γροθιές καί κλωτσιές, ἀγόρια νά δοκιμάζουν τή δύναμή τους στό στομάχι τοῦ συναθλητῆ τους. Γιατί μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ ὕπαρξη συμμοριῶν στά σχολεῖα;
Ἐμεῖς, στήν «Ἰωνίδειο», διδασκόμασταν φυσαρμόνικα καί μελόντικα. Ποιός ἀσχολεῖται μέ αὐτά σήμερα; Ποιός βλέπει τήν «Οἰκογένεια Τράπ» στό σινεμά; «Πολύ σκληρός γιά νά πεθάνει» καί «Ράμπο» βλέπουν, καί εὐφραίνονται. Γιατί ἀπορεῖτε μέ τόν μαθητή πού ἀπείλησε τήν δασκάλα του; Ἐμεῖς βλέπαμε στήν τηλεόραση τόν «Μάνιξ» καί τίς «Ἐπικίνδυνες Ἀποστολές» καί ἦταν θεάματα «ἀκατάλληλα» γιά ἀνηλίκους. Τί βλέπουν τά παιδιά σήμερα; Ἀκόμη καί στό «Μάστερ σέφ», πού εἶναι –ἐλᾶτε τώρα– ἕνα «παιγνίδι» μαγειρικῆς, ἴντριγκες καί λανθάνουσα βία βλέπουν τά παιδιά. Τί δέν καταλαβαίνετε; Γιά νά δοῦμε, λοιπόν. Πῶς ξυπνᾶτε τό πρωί στό σπίτι; Τί ἀκοῦν καί βλέπουν τά παιδιά πρίν πᾶνε σχολεῖο; Ἀντιμετωπίζουν μιά ἤρεμη κατάσταση ἤ βλέπουν τούς γονεῖς μουτρωμένους, φορτωμένους ἄγχος καί ἴσως καί μαλωμένους ἀπό βραδίς; Τί βρίσκουν ὅταν ἐπιστρέφουν, κουρασμένα, κατάκοπα, ἀπό τό σχολεῖο; Τά ρωτᾶτε «πῶς πῆγε σήμερα;», τά ἔχετε καθοδηγήσει ἔτσι ὥστε νά μήν σᾶς κρύβουν ὅσα ἀντιμετωπίζουν;
Τούς ἔχετε ἐμφυσήσει τόν δέοντα σεβασμό πρός τούς δασκάλους ἤ μόλις σᾶς ποῦν «μέ μάλωσε ἡ δασκάλα» ἔχετε ἕτοιμο τό «θά τῆς δείξω ἐγώ τῆς ἔτσι καί τῆς ἀλλοιῶς»; Παρακολουθεῖτε τόν ὑπολογιστή; Βλέπετε σέ ποιά προγράμματα ἔχει πρόσβαση τό παιδί σας; Βλέπετε ποιά παιγνίδια ἔχει ἐπιλέξει γιά νά παίξει; Εἶναι βέβαιο ὅτι ἄν περνᾶ ὧρες ὁλόκληρες «σκοτώνοντας» ἀντιπάλους στήν ὀθόνη, κάποια στιγμή θά μεταφέρει –μηχανικά– αὐτή τήν βία καί στήν καθημερινότητά του. Μέ λίγα λόγια, γιά νά μήν σᾶς κουράζουμε. Ὅλα ἀρχίζουν καί τελειώνουν στό σπίτι. Ἐκεῖ θά γίνει ἡ καθοδήγηση, ἐκεῖ θά γίνει ἡ «ἐξομολόγηση»· ἐκεῖ θά ἀναπτυχθοῦν οἱ ἀληθινές σχέσεις καί οἱ κατάλληλες ἄμυνες. Τό σχολεῖο εἶναι ἡ συνέχεια. Περνᾶμε πολύ δύσκολη φάση. Ἡ βία εἶναι στήν πόρτα μας. Ἄς βάλουμε τά δυνατά μας νά τήν κρατήσουμε ἔξω. Εἶναι ἀνάγκη!
