Ἡ Ράκελ Γουέλτς ὑπῆρξε μία ἀπό τίς πλέον σέξυ ἠθοποιούς.
Σέ μιά ἐποχή πού ἡ σιλικόνη δέν εἶχε ἀκόμη εἰσβάλει στά γυναικεῖα σώματα (κάποιες φορές, σέ κάποια ἀνώτερα οἰκονομικῶς στρώματα ἀκούγονταν ὀνόματα κάποιων ξένων πλαστικῶν χειρουργῶν) καί τά χείλη καί τά ζυγωματικά δέν ἄλλαζαν σχῆμα καί μέγεθος κάθε τόσο, ἡμεῖς, τό «ἰσχυρόν φῦλον» (τρομάρα μας) ὀνειρευόμασταν τήν γυναῖκα τῶν ὀνείρων μας, στηριζόμενοι στά μοντέλα τῆς Σοφία Λόρεν, τῆς Τζίνα Λολομπρίντζιτα, τῆς Βίρνα Λίζι, τῆς Οὔρσουλα Ἄντρες, τῆς Μπριζίτ Μπαρντό. Ἡ Ράκελ Γουέλτς εἶχε κάτι ἀπό ὅλα αὐτά, ἀλλά στό πιό χυμῶδες, στό πιό ἀτίθασο, στό πιό σέξυ, τέλος πάντων.
Βεβαίως, τά γοῦστα, οἱ καταστάσεις καί τά μοντέλα ἔχουν πλέον ἀλλάξει. Μᾶλλον ἔχουν πάψει νά ὑπάρχουν πρότυπα, καί στόν χῶρο τῆς γυναικείας ὀμορφιᾶς ἐπικρατεῖ μία (γιά πολλούς ἀναμενόμενη καί εὐχάριστη) ἀναρχία…
Ἡ Ράκελ Γουέλτς, λοιπόν, συνδύαζε τήν ἐκρηκτικότητα, τίς ἐξαιρετικές (γιά τά γοῦστα τῆς ἐποχῆς) ἀναλογίες καί ἕνα πρόσωπο πού χαρακτηριζόταν ἀπό μιά αὐστηρή καί δυσπρόσιτη ὀμορφιά. Ὅπως καί νά τό κάνουμε, οἱ σημερινές στάρ ἔχουν ἀλλάξει κατά πολύ τίς ἀπαιτούμενες προδιαγραφές. Ἀφῆστε δέ πού κάποιες γίνονται ἀγνώριστες ἔπειτα ἀπό κάποια πλαστική ἐπέμβαση! Εἶδα τίς προάλλες μιά συμπαθέστατη ἠθοποιό καί θεατρική συγγραφέα στήν τηλεόραση καί νόμιζα ὅτι εἶχε γίνει λάθος στό κρόουλ στό ὁποῖο ἀναγραφόταν τό ὄνομά της.
«Ἡ “τάδε” εἶναι;» ρώτησα ἔκπληκτος τήν γυναῖκά μου. «Αὐτή εἶναι, κύριε! Βλέπεις τί θαύματα κάνει τό νυστέρι; Δῶσέ μου κι ἐμένα τά χιλιάρικα νά δεῖς πῶς γίνομαι» μοῦ εἶπε. Τῆς ἀντέτεινα ὅτι καί ἄν τά εἶχα καί τῆς τά ἔδινα, θά τά ξόδευε ὅλα σέ δῶρα πρός τήν ἐγγονή μας, καί συμφώνησε. Παραδέχθηκα, ὅμως ὅτι, πράγματι, τό νυστέρι κάνει θαύματα! Καί ἀμφιβάλλω ἄν τήν ἐν λόγῳ καλλιτέχνιδα τήν ὁποία ἐγώ δέν γνώρισα (καί τήν ὁποία θαυμάζω) θά τήν γνώρισε ὁ σύντροφός της ὅταν γύρισε τό μεσημέρι στό σπίτι! Προφανῶς, θά ζήτησε συγγνώμη καί θά εἶπε «καλά, πῶς ἄνοιξα τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ σας μέ τό δικό μου κλειδί;»…
«Δηλαδή πιστεύεις ὅτι μέ τό νά γίνεται μιά γυναῖκα ἀγνώριστη, νικήθηκε τό γῆρας καί κατατροπώθηκε ὁ χρόνος;» ρώτησα τήν συμβία. «Ὅταν βρεῖς τά χρήματα πού σοῦ ζήτησα, θά σοῦ ἀπαντήσω» μοῦ εἶπε καί γελάσαμε.
Ἡ Ράκελ Γουέλτς, λοιπόν, ἦταν μία ἀπό τίς τελευταῖες στάρ τοῦ κινηματογράφου, πού εἰσέδυσε στήν φαντασία καί τήν φαντασίωση τῶν ἀνδρῶν, χωρίς νά καταφύγει σέ ἐπεμβάσεις, ἀλλά καί χωρίς «νά τά βγάζει ὅλα στά φόρα», ὅπως γίνεται τά τελευταῖα χρόνια. Ἦταν ἐκπρόσωπος μιᾶς ἐποχῆς πού ἡ φαντασία (πού ὁδηγοῦσε στήν φαντασίωση) ἀφηνόταν ἐλεύθερη νά ταξιδέψει, μέσα ἀπό μιά ἀφίσα στόν τοῖχο ἤ μέσα ἀπό μιά ταινία, πού τήν ἔβλεπες δύο καί τρεῖς φορές στόν κινηματογράφο. Δέν εἶμαι ρομαντικός. Ἁπλῶς, ἀναπολῶ μιά ἐποχή πιό «αὐθεντική» καί πιό «φυσιολογική». Θά πεῖτε ὅτι μέ τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης, εἶναι φυσικό ὁ ἄνθρωπος νά παλεύσει γιά νά νικήσει τόν χρόνο. Τελικά, ὅμως, πάντα νικᾶ ἐκεῖνος!
