Μοῦ τό ἔλεγαν κάποιοι, μεγαλύτεροί μου, φίλοι, ἀλλά τότε δέν μποροῦσα νά τό ἀντιληφθῶ: «Μετά τά πενῆντα, τά χρόνια κυλοῦν γρήγορα, σάν μῆνες».
Μωρέ, σάν ἑβδομάδες θά ἔλεγα, πλέον. Οὔτε πού τό κατάλαβα πότε μπῆκε καί πότε μᾶς φεύγει κιόλας τό 2023.
Θά μοῦ πεῖς, ἦταν καί τά δύο χρόνια «κλεισούρας» λόγῳ τῆς τρελλῆς «πανδημίας», πού ἄλλαξαν τόν τρόπο ζωῆς μας καί πῆγαν –στήν κυριολεξία– χαμένα. Ἄν καί, μεταξύ μας, κάπως μοῦ ἔλειψαν ἐκεῖνες οἱ ὑπέροχες βόλτες (λόγῳ δημοσιογραφικῆς ἀδείας) πού ἔκανα στόν Πειραιᾶ καί ἔβλεπα …τσιποῦρες πελαγίσιες καί ..φώκιες στήν Πειραϊκή ἐνῷ ἐντοπίσαμε καί …δελφίνια στήν Μαρίνα Ἁλίμου! Ἔ, δέν ἦταν καί τόσο συνηθισμένο νά μήν ὑπάρχει πλεούμενο στήν θάλασσα, νά ἀπαγορεύεται τό ψάρεμα, νά μήν ἀκούγεται ἦχος μηχανῆς καί νά μήν ἀφήνουν καπνούς οἱ τσιμινιέρες στό λιμάνι. Δεμένα τά κρουαζιερόπλοια, δεμένα τά ἀκτοπλοϊκά! Βασιλιᾶς τῆς πόλης αἰσθανόμουν, γιά νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια!
Ἀλλά ὅλα αὐτά ἀνήκουν στό παρελθόν. Τό μέλλον γράφει πλέον 2024! Κι ἐμεῖς, πού ἔχουμε γράψει τά χιλιόμετρά μας, ἀτενίζουμε μέν τό μέλλον μέ αἰσιοδοξία, πλήν ὅμως δέν παραλείπουμε νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό «πού φτάσαμε ἕως ἐδῶ ὑγιεῖς», ἀφοῦ ἔχουμε ἤδη ἀποχαιρετίσει γιά πάντα φίλους καί φίλες…
Ἄς τά ἀφήσουμε, ὅμως, αὐτά καί ἄς ζητήσουμε ἀπό τόν Ἅγιο Βασίλη (πού ὑπάρχει, ἀλλά ἀκόμη τόν ἀναζητῶ) τά δῶρα μας γιά τόν ἐπερχόμενο ἐνιαυτό. Ἄντε τώρα νά πεῖς τήν λέξη «ἐνιαυτός» στήν ἐγγονή σου καί νά μήν σέ κοιτάξει περίεργα! Τέλος πάντων, γιά τόν καινούργιο χρόνο!
Θά ἤθελα, κατ’ ἀρχάς, μιά παραγραφή ὅλων τῶν ὀφειλῶν, ὅλου τοῦ κόσμου! Νά πεῖ, δηλαδή, ἡ διεθνής τοῦ χρήματος, πού ἔχει σκάσει πλέον ἀπό τήν ἀχαλίνωτη συγκέντρωση τοῦ πλούτου: «Δέν βαρυέσαι, ἀφοῦ καί πάλι, θά τούς τά πάρω, ἄς μηδενίσω τό “κοντέρ” κι ἄς τούς δώσω τήν εὐκαιρία νά ξαναμποῦν στόν φαῦλο κύκλο τῆς καταναλώσεως». Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, στό χέρι μᾶς ἔχετε, κύριοι. Τί τά θέλετε τά παραπάνω λεφτά; Κάντε «κράτει» γιά λίγους μῆνες κι ὕστερα ἀρχίστε νά ξαναμαζεύετε!
Κατά δεύτερον, θά ἤθελα νά μᾶς φέρει ὅλους στά λογικά μας. Νά βροῦμε ἀμέσως –γιατί ὑπάρχουν, εἶναι βέβαιοτ τίς λύσεις σέ ὅλα τά διεθνῆ καί ἐγχώρια προβλήματα, νά σταματήσουν οἱ συγκρούσεις, νά ἐπουλωθοῦν οἱ πληγές, νά γυρίσουν οἱ ξερριζωμένοι στούς τόπους τους καί νά ξαναρχίσει ἡ ζωή σέ κανονικούς ρυθμούς. Ἀφοῦ, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, κάποια στιγμή θά ξαναρχίσουμε τά ἴδια, ἄς κάνουμε μία ἀκόμη «ἐπανεκκίνηση».
Ἕνα ἀκόμη δῶρο ἀπό τόν Ἅγιο Βασίλη: Νά μᾶς ἐπιτρέψει νά δοῦμε τήν Ἑλλάδα δυνατή, εὐτυχισμένη καί εἰρηνική, νά «τά βροῦμε» μέ ὅλους τούς γείτονές μας, χωρίς ὑποχωρήσεις καί ἀβαρίες, νά ὑπάρξει μιά κοινή συνισταμένη ἀπόψεων καί νά γίνει ἡ περιοχή μας ἀπό «πυριτιδαποθήκη» καί «μαλακό ὑπογάστριο» τῆς Εὐρώπης, τόπος ἐλεύθερης διακινήσεως καί ἀνταλλαγῆς ἰδεῶν καί πλούτου.
Καί βέβαια ζητῶ πολλά. Ἀλλά, ποῦ ξέρεις; Μπορεῖ νά ὑπάρχει Ἅγιος Βασίλης. Τόσες δεκαετίες τόν ψάχνω. Δέν θά τόν βρῶ ἐπί τέλους;
