Ἡ ἔννοια τοῦ «εἰδώλου» ἤ τοῦ «ἐπωνύμου» εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν προβολή, τήν ἐπιρροή καί τήν ἀποδοχή ἀπό τό κοινό.

Ἦταν ὁ κόσμος πολύς καί ἀρκετοί οἱ ἐπίσημοι καί οἱ ἐπώνυμοι, στό Δημοτικό Θέατρο Πειραιῶς, ὅπου τό Ἵδρυμα Αἰκατερίνης Λασκαρίδη ἑόρτασε τά τριάντα χρόνια ζωῆς του.

Κοίταζα μέ περιέργεια τήν παρέα τῶν πέντε νεαρῶν παιδιῶν (τρία κορίτσια καί δύο ἀγόρια) στό διπλανό τραπέζι, στό Μικρολίμανο, πλάι στό κῦμα.

Ὁ λαϊκισμός, πού πλέον ἀποκαλεῖται «ἀντισυστημικότης», εἶναι ὁ τάφος τῆς Δημοκρατίας.

Κατ’ ἀρχάς νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι ἡ Εὐρώπη εἶναι σήμερα ὁ μοναδικός χῶρος ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά προστατεύσει τούς δημοκρατικούς θεσμούς.

Εἶναι πλέον βέβαιο ὅτι ὁ πολύς Ντόναλντ Τράμπ δέν μελετᾶ χάρτες καί σχεδιαγράμματα.

Ὅσο κι ἄν ἀκούγεται σκληρό, εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια.

Ἦταν ὄχι ἁπλῶς συγκινητικό, ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο αὐτό πού συνέβη στόν χῶρο τῆς «Μάντρας», ὅπου οἱ Γερμανοί ἐξετέλεσαν δεκάδες Ἕλληνες πολῖτες στίς 17 Αὐγούστου τοῦ 1944, στό περίφημο «Μπλόκο τῆς Κοκκινιᾶς».

«Μοῦ κάνει ἐντύπωση τό πῶς δέν ἔχουν ξεσηκωθεῖ παγκοσμίως οἱ δημοσιογραφικές ὀργανώσεις, γι’ αὐτά πού συμβαίνουν στίς ΗΠΑ καί στοχεύουν στήν ἐξουδετέρωση κάθε ἀντίθετης φωνῆς πρός τήν κυβερνῶσα Ἀρχή» μοῦ ἔλεγε φίλος, καθηγητής Ἀνωτάτου Ἱδρύματος, μέ τόν ὁποῖο συναντῶμαι συχνά καί πίνουμε ἕναν καφέ, συζητῶντας ἐπί παντός.

Ἄν ζοῦσε στήν Ἑλλάδα σήμερα ὁ Σάμουελ Μπέκετ, ἴσως νά ἔγραφε καί τό «Περιμένοντας τήν Κίμπερλυ»!

Δηλαδή γιατί εἴχαμε ἐκστασιασθεῖ ὅλοι ἐπειδή ὁ Μπίλλ Κλίντον ἔπαιζε σαξόφωνο;

Δάκρυσα καί τά μάτια μου ἔμειναν γιά πολλή ὥρα ὑγρά, ὅταν πληροφορήθηκα τόν θάνατο τοῦ Ρόμπερτ Ρέντφορντ.