Αἰφνιδιάσθηκαν κάποιοι, ὅταν, κατά τήν διάρκεια τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας στό Βατικανό, ἀκούσθηκε τό «Χριστός ἀνέστη», στήν ἑλληνική γλῶσσα.

Ὁ Γιῶργος Χαρωνίτης, πού ἔφυγε ἀπό κοντά μας ἥσυχα, ὅπως ἔζησε, στά μόλις ἑβδομήντα του χρόνια, ἦταν ἕνας ἐξαιρετικός δημοσιογράφος, ἕνας συνεπής στίς ἀρχές του ἄνθρωπος, μία ἤρεμη ‒ἄν καί Κρητικός‒ μορφή, ἕνα παιδί πού ἀσπάσθηκε τήν θρησκεία τῶν Μουσῶν ἀπό μικρός καί προσπάθησε νά μᾶς μεταδώσει ἐκείνη τήν πολύπλοκη μορφή πού ἔχει ἡ ἄδολη ἀγάπη γιά τήν Μουσική.

«Ζέστη σήμερα, πᾶμε γιά μπάνιο;» εἶπε ὁ Διονύσης στό τηλέφωνο καί, αὐθορμήτως, ἀπάντησα καταφατικά.

Διαβάζω τά ρεπορτάζ, τά ὁποῖα ἀναφέρονται στήν ἐξάρθρωση μιᾶς (ἀκόμη) «Ἐγκληματικῆς Ὀργάνωσης».

Σκέπτομαι πόσο διαφορετικός θά ἦταν ὁ κόσμος ἄν ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ εἶχε μεγαλύτερη ἐπιρροή σέ παγκόσμια κλίμακα.

Πάντα, ἀπό τότε πού ἡ ἐγγονή μου ἄρχισε νά ἔχει τίς δικές της πολιτικές ἀνησυχίες, ἀνησυχῶ μήπως –μιά ἡμέρα σάν τήν χθεσινή– ἔλθει καί μέ ρωτήσει «Τί συνέβη στήν Ἑλλάδα τήν 21η Ἀπριλίου τοῦ 1967;».

«Σήμερα μαῦρος οὐρανός, σήμερα μαύρη μέρα» λέει ὁ λαός, ὁ ὁποῖος –παρά τίς ἐπίμονες προσπάθειες τῶν «προχωρημένων»– θά γεμίσει τό πρωί τούς ναούς γιά τήν Ἀποκαθήλωση, καί τό βράδυ θά ἀκολουθήσει τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου.

Πάντα θά ἀγαπῶ τήν Μεγάλη Πέμπτη. Εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας πού ἔχει χαραχθεῖ στήν μνήμη μου περισσότερο ἀπό ὅλες τίς ἄλλες.

Δέν ὑπῆρχε ἀντίρρηση ἀπό κανέναν!

«Ναί, τό ξέρω ὅτι ὁ Τέτσης ἔχει φτιάξει κι ἄλλα πορτραῖτα φίλων του, ἀλλά αὐτό τῆς “Α.Π” εἶναι τό μοναδικό στό ὁποῖο ὁ ζωγράφος δούλεψε μέ παστέλ» εἶπε ὁ φίλος, παλαιός φιλότεχνος, ἤρεμος καί χωρίς πολιτικά πάθη, πρός τόν ὁποῖο οἱ περισσότεροι ἀπό τήν παρέα εἴχαμε προστρέξει γιά νά δώσει μιάν ἐξήγηση γιά τό «πῶς βρέθηκε τό πορτραῖτο τῆς συνεργάτιδας τῆς ὑπουργοῦ Πολιτισμοῦ νά ἐκτίθεται στήν Ἐθνική Πινακοθήκη.»

Καθώς ὁ Πάπας δέν εἶναι καί στά πολύ καλά του, ἀπό ἄποψη ὑγείας, θυμήθηκα τό τραγουδάκι «Θέλω νά δῶ τόν Πάπα».

Τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου ἦταν ἡ ἀφετηρία γιά τίς διακοπές τοῦ Πάσχα.