Ἐκτός ἀπό τό σωστό λαϊκό τραγούδι, μᾶς ἀρέσει καί ἡ λαϊκή σοφία.

Ἄς μιλήσουμε σήμερα γιά τό Νόμπελ καί τόν Πρόεδρο Ντόναλντ Τράμπ. Στά παλαιότερα χρόνια, ὅταν δέν ἦταν ὅλα τόσο εὔκολα καί προσιτά ὅπως σήμερα, ὁ συγγραφέας καθόταν ὧρες, μπορεῖ καί ἡμέρες, μπορεῖ καί μῆνες, γιά νά γράψει κάποια μονόπρακτα.

Διερωτῶμαι ἄν ὑπῆρξε ποτέ ἄλλος πολιτικός, ἡγέτης μίας ἐκ τῶν μεγάλων δυνάμεων, πού νά μιλᾶ τόσο πολύ καί ἐπί παντός, ὅπως ὁ πρόεδρος Τράμπ.

Ποιός εἶπε ὅτι ἡ «κωλοτούμπα» δέν εἶναι κάτι συνηθισμένο στήν ἑλληνική πατρίδα μας;

Βρίσκομαι γιά μία ἀκόμη φορά στήν Κύπρο.

Θόρυβος πολύς γίνεται ἐσχάτως γιά τήν ἐπίσκεψη στήν Ἑλλάδα τῆς ἐπί κεφαλῆς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Εἰσαγγελίας Λάουρα Κοβέσι, ἐκ Ρουμανίας.

Στόν δικό μας χῶρο, στήν δημοσιογραφία, ἡ λέξη «μικρόφωνο» δέν εἶναι εὔκολη.

Ὅταν ἀκούω τους μετεωρολάγνους νά λένε στήν τηλεόραση ὅτι «Χαλάει ὁ καιρός» ἐπειδή θά ἔχουμε βροχές, Ὀκτώβριο μῆνα, μοῦ ἔρχεται τό αἷμα στό κεφάλι!

Ἡ ἔννοια τοῦ «εἰδώλου» ἤ τοῦ «ἐπωνύμου» εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν προβολή, τήν ἐπιρροή καί τήν ἀποδοχή ἀπό τό κοινό.

Ἦταν ὁ κόσμος πολύς καί ἀρκετοί οἱ ἐπίσημοι καί οἱ ἐπώνυμοι, στό Δημοτικό Θέατρο Πειραιῶς, ὅπου τό Ἵδρυμα Αἰκατερίνης Λασκαρίδη ἑόρτασε τά τριάντα χρόνια ζωῆς του.

Κοίταζα μέ περιέργεια τήν παρέα τῶν πέντε νεαρῶν παιδιῶν (τρία κορίτσια καί δύο ἀγόρια) στό διπλανό τραπέζι, στό Μικρολίμανο, πλάι στό κῦμα.

Ὁ λαϊκισμός, πού πλέον ἀποκαλεῖται «ἀντισυστημικότης», εἶναι ὁ τάφος τῆς Δημοκρατίας.