Ὅταν ἄρχισα νά καταπιάνομαι μέ τό «ναυτιλιακό ρεπορτάζ«», τά πράγματα ἦσαν πολύ διαφορετικά.

«Ὅλα τριγύρω ἀλλάζουνε, ἀλλά τά ἴδια μένουν» λέει τό τραγούδι τῶν ἀδελφῶν Κατσιμίχα. Γιά νά δοῦμε ἐαν καί κατά πόσον αὐτό εἶναι ἀληθές.

Πέρασαν τριάντα χρόνια ἀπό τό 1995, ὁπότε μᾶς ἄφησε γιά πάντα ὁ Μέντης Μποσταντζόγλου (Μπόστ), ὁ ἄνθρωπος πού ἐπέβαλε τό δικό του, μοναδικό, ὕφος στόν χῶρο τοῦ Πολιτισμοῦ.

Ἡ μαζική δολοφονία πού σημειώθηκε στήν Αὐστραλία δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ ὡς ἕνα «μεμονωμένο περιστατικό».

Μπορεῖ νά μήν ἐκπλήσσσουν πλέον οἱ ὀβιδιακές μεταμορφώσεις τοῦ προέδρου Τράμπ, ἀλλά ἡ συνεχῶς ἐντεινομένη ἐπιθετική ρητορική του δημιουργεῖ (ἀμφιβάλλει κανείς;) κλῖμα ἀβεβαιότητος στίς σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ.

Μᾶς ἔχει τρομάξει μέχρι βαρείας θλίψεως ἡ εἰκόνα τριῶν θηριωδῶν Κρητικῶν, νά ξυλοκοποῦν –σέ προφανῆ ἐκδήλωση θρασυδειλίας– ἕναν μικρόσωμο ἀστυνομικό, ὁ ὁποῖος τρέχει νά γλυτώσει ἀπό τά –πιθανῶς καί θανατηφόρα– χτυπήματα τῆς «κατσούνας», τήν ὁποία κραδαίνουν οἱ «ἀγανακτισμένοι ἀγρότες».

Βιώνουμε οἱ πολῖτες αὐτῆς τῆς χώρας –καί οὐ μόνον– τήν τρέχουσα δεινή κρίση στήν παγκόσμια οἰκονομία, οἱ δέ οἰκονομολόγοι δέν φείδονται ἀφορισμῶν.

Πόσες φορές, ἀλήθεια, ἔχουμε ἀκούει στήν πατρίδα μας τόν ὅρο «οἰκογενειοκρατία»;

Χωρίς ἀμφιβολία, σήμερα οἱ ἐφημερίδες καί τά «σόσιαλ» θά βρίθουν εἰκόνων καί σχολίων γιά τήν «Ἰθάκη», τό πολιτικό μυθιστόρημα μιᾶς διακαῶς ποθουμένης ἐπανόδου τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα.

Κατ’ ἀρχάς νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι ἐκτιμοῦμε καί θαυμάζουμε τό ἐπάγγελμα τοῦ ἀγρότη.

Μεγάλωσα σέ ἕνα σπίτι πού σεβόταν τίς παραδόσεις καί τίς κρατοῦσε.

Ἔχεις τόν Παρθενῶνα, ἔχεις τούς συγγραφεῖς καί τούς ποιητές, ἔχεις τήν Λαμπρή πού ὅλη ἡ φύση ἑορτάζει, ἔχεις τήν φέτα καί τό οὖζο, ἔχεις καί τά νησιά μέ τήν καταγάλανη θάλασσα.