Καμμιά φορά ἁλιεύω πληροφορίες ἀπό τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης.

Ἔβλεπα τήν πρύμνη τοῦ νέου πλοίου τῆς ἑταιρείας ΤΕΝ τοῦ Ὁμίλου Τσάκου “Dr. Irene Tsakos” καί θυμόμουν ἐκείνη τήν κομψή, μικροκαμωμένη, ὄμορφη νεαρή καρδιολόγο τήν ὁποία μοῦ σύστησε ὁ πατέρας μου στόν Ἰατρικό Σύλλογο Πειραιῶς, στόν ὁποῖο ἦταν τότε γενικός γραμματεύς.

«Παπποῦ, ποῦ εἶναι ἐκεῖνο τό “σί-ντί” μέ τόν Τζώνυ;» μέ ρώτησε ἡ Σταματίνα.

« Μά, τί τό θές πιά τό “πτί καρώ”; Δῶσε το νά τό φορέσει κάνας φτωχός» μοῦ λέει ἡ κυρία.

Στήν γωνία τοῦ σπιτιοῦ μας, εἶχε ἀνοίξει ἕνα «καφέ-μπάρ». Λίγο πρίν τό 1960, ἕνας τέτοιος χῶρος ἀποτελοῦσε σπουδαία ἐξέλιξη, ἴσως καί πρόοδο…

«Ἐπί τέλους, καλοκαίρι!» σκέφθηκα καί ἄρχισα νά ντύνομαι.

Δέν καταφέραμε νά ἐκλέξουμε τόν ὑποψήφιο πού ὑποδείξαμε γιά τήν θέση τοῦ γενικοῦ γραμματέως τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Τουρισμοῦ.

Ἄς μιλήσουμε τώρα γιά τό θέμα «Πανελλήνιες Ἐξετάσεις».

Ὅποτε περάσω ἀπό τήν τέως Παραλιακή, στό ὕψος τοῦ Ἑλληνικοῦ, ἡ πίεσή μου ἀνεβαίνει σέ ἐπικίνδυνα ἐπίπεδα.

Ἦταν 28 Μαΐου. Ἤμασταν ἀκόμη νέοι. Εἴχαμε συνεννοηθεῖ ἀπό τήν προηγουμένη νά κεράσω.

«Ὁ Πρωθυπουργός μοῦ ἔχει δώσει ἐντολή νά προχωρήσουμε, σέ ρυθμούς τοῦ σχεδίου “Αἰγίς”, ὅλες τίς περιβαλλοντικές μελέτες, τίς μελέτες beta, τά masterplan, τούς διαγωνισμούς μέ τό ΤΑΙΠΕΔ καί τίς ἐπενδύσεις στά λιμάνια μας.

Κατ’ ἀρχάς, μέ τόσα πού συμβαίνουν σήμερα μέ τήν AI (τεχνητή νοημοσύνη) εἶναι πολύ δύσκολο νά γνωρίζεις τί εἶναι ἀλήθεια καί τί εἶναι προϊόν ψηφιακῆς κατασκευῆς.