Ἀλήθεια, ὑπάρχει κάποιος ἀπό τούς πολιτικούς πού…
… νομίζει ὅτι ἀπασχολοῦν τούς πολῖτες ὅσα λέγονται –χωρίς σχεδόν ποτέ νά πραγματοποιοῦνται– ἀπό τούς ἀρχηγούς στήν πάλαι ποτέ διεθνῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης; Ἄν τό πιστεύουν, δέν ἔχουν παρά τό βράδυ πού θά πᾶνε στό σπίτι τους, κατάκοποι ἀπό τίς ἐξαντλητικές συνεδριάσεις τοῦ Κοινοβουλίου, νά προστρέξουν σέ κάποια ἀπό τίς πλατφόρμες καί νά ἀπολαύσουν τήν ταινία «Ὑπάρχει καί Φιλότιμο» τοῦ Ἀλέκου Σακελλάριου, μέ τόν ἀνυπέρβλητο Λάμπρο Κωνσταντάρα στόν ρόλο τοῦ ὑπουργοῦ «Ἐθνικῆς Ἀνασυγκροτήσεως» Μαυρογιαλούρου!
Φαντάζομαι τούς ἐν ἀφθονίᾳ κόλακες τῶν ἀρχηγῶν, ὅταν οἱ τελευταῖοι ὁλοκληρώνουν τίς ὁμιλίες τους. Ἔσκισες, μεγάλε, Ἤσασταν καταπλητικός, κύριε πρόεδρε, ὑπήρξατε ἐξαισία, κυρία μου, καί ἄλλες τέτοιες γαλιφιές, τίς ὁποῖες στήν προαναφερθεῖσα ταινία διδάσκει ὁ «τοῦ κόμματος» (ἔτσι, ἀορίστως) παρατρεχάμενος Γκρούεζας. Καί καλά, ὁ πρωθυπουργός, πού κυβερνᾶ μόλις δύο χρόνια, δικαιολογεῖται νά πεῖ μιά κουβέντα παραπάνω, καθώς ἡ θητεία του ἔχει συμπέσει μέ τήν παγκόσμιο ὑγειονομική κρίση, πού ἔχει πλήξει τήν οἰκονομία ὅλων τῶν χωρῶν στό μαλακό ὑπογάστριο.
Τί ἤτανε ἐκεῖνο τό χθεσινό μέ τόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως; Ἀπό στιγμή σέ στιγμή περίμενε κανείς νά ἀνέβουν στήν σκηνή ὁ Θωμᾶς Μπακαλάκος καί ἡ Ρίτα Σακελλαρίου καί νά παραδοθεῖ ἐπιστολή τοῦ Ἠλία Ἀνδριόπουλου, ὁ ὁποῖος θά ζητεῖ νά σταματήσει ἡ χρήση τοῦ τραγουδιοῦ του «Θά σέ ξανάβρω στούς μπαξέδες/τρεῖς τοῦ Σεπτέμβρη νά περνᾶς». Μέχρι καί ἡ πεθερά τοῦ φίλου μας τοῦ Γιώργου, στήν οἰκία τοῦ ὁποίου παρακολουθήσαμε τήν ὁμιλία τοῦ μέχρι πρό τινος πρωθυπουργοῦ, σηκώθηκε καί ἄρχισε νά τραγουδᾶ «Θά τόν μεθύσουμε τόν ἥλιο, σίγουρα, ναί», ἐνῶ ὁ σύζυγός της, παλαιό στέλεχος συνεταιρισμῶν ἐπί «Ἀλλαγῆς», μιμούμενος τήν Λυδία Φωτοπούλου στό σήριαλ τῆς ΕΡΤ «Ἡ τούρτα τῆς μαμᾶς» ἀναστέναξε ἀναφωνῶν: «Ἄχ, ΠΑΣΟΚ! Ὡραῖα χρόνια!»…
Ὁμολογῶ ὅτι κάποια στιγμή τά ἔχασα, νομίζοντας ὅτι ἀπό κάποια γωνιά θά πεταχτοῦν ὁ Κίμων Κουλούρης καί ὁ Γιῶργος Παναγιωτακόπουλος, ἀγκαλιά μέ τόν Τάσο Μπιρσίμ καί τόν Σπῦρο Χατζάρα καί θά κάνουν νεύματα στόν Ἀντώνη Κοτσακᾶ, πού κάπου μέσα στήν αἴθουσα θά βρισκόταν, ὡς στέλεχος πλέον καί «νοματαῖος» τοῦ Σύριζα… Κι ἐνῶ τά σκεπτόμουν αὐτά, εἶπε ὁ Ἀλέξης γιά τόν Μητσοτάκη, περί δανεισμοῦ στελεχῶν ἀπό ἄλλους πολιτικούς χώρους ἤ κάτι τέτοιο. Ἐκεῖ, τόν λόγο ἔλαβε ὁ Μῆτσος, καθαρόαιμος κουκουές. «Τί λέει ὁ ἄνθρωπος; Ἔχει τρυγήσει ὅλα τά χαμηλά κλήματα τοῦ ΠΑΣΟΚ κι ἔχει κυβερνήσει μέ τόν Καμμένο καί κατηγορεῖ γιά “δάνεια” τόν ἄλλονε; Βρέ, αὐτός εἶναι χειρότερος τοῦ Ἀνδρέα! Ἐκεῖνος τοὐλάχιστον οἰκειοποιήθηκε μόνο τά συνθήματά μας καί ἅρπαξε ἕναν Βαφειάδη παραπαίοντα! Ἐτοῦτος ἔχει μαζέψει τόση πρασινάδα πού δέν ἔχει οὔτε ὁ Παναθηναϊκός!» Καί ἐνῶ οὐδείς ἄλλος ἐλάμβανε τόν λόγο, ὁ οἰκοδεσπότης ἀπευθύνθηκε σέ ἐμένα, ζητώντας νά σχολιάσω –ὡς εἰδήμων, ὅπως εἶπε μέ στόμφο– τά ὅσα μόλις εἴχαμε δεῖ καί ἀκούσει.
«Νά μέ συμπαθᾶτε, ἀλλά μετά καί τό ἀποψινό, αὐτό τό θέατρο μέ τόν πρωθυπουργό καί τούς ἀρχηγούς νά λένε “τό μακρύ τους καί τό κοντό τους” σέ μιά Ἔκθεση πού δέν εἶναι διεθνής καί σέ ἕνα ἀκροατήριο πού δέν πιστεύει οὔτε μιά κουβέντα, πρέπει νά τελειώνει. “Ναί” στήν Ἔκθεση, ὡς παράδοση καί ὡς φοκλόρ, “Ὄχι” στήν συνεχῆ ἔκθεση καί ἔκπτωση τῶν πολιτικῶν στά μάτια τῶν πολιτῶν!»
