ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ἀκολουθοῦμε τίς πολιτικές ἐξελίξεις στήν Εὐρώπη μέ διαφορά φάσεως.
Ἀναδείξαμε κεντροδεξιές κυβερνήσεις τήν ἐποχή πού στήν Εὐρώπη ἐπικρατοῦσαν οἱ σοσιαλιστές, τούς ὁποίους στήν Ἑλλάδα ἀνακαλύψαμε ὅταν ἡ Εὐρώπη ἀπέρριπτε τίς ἀντιπαραγωγικές καί σπάταλες πρακτικές τῆς κεντροαριστερᾶς, καί ἐπαναφέραμε μιά σοσιαλιστική κυβέρνηση, τήν ἐποχή πού τήν γηραιά ἤπειρο ἐσάρωνε τό κῦμα τοῦ φιλελευθερισμοῦ. Δυστυχῶς καί σήμερα εἴμαστε πίσω ἀπό τίς ἐξελίξεις.
- Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Μᾶς κυβερνᾶ μία κατ’ ὄνομα φιλελεύθερη κυβέρνηση, ἡ ὁποία ἀλληθωρίζει πρός τά ἀριστερά. Εἴμαστε οὐραγοί τῶν παρακμαζόντων τῶν κομμάτων τῆς Εὐρώπης καί ἐνῷ ἀναδεικνύεται μιά δεξιά τάσις στήν ὁποία προσβλέπουν τά ἔθνη γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς πληθώρας τῶν προβλημάτων πού ἔχουν συσσωρεύσει δεκαετίες χαλαρότητος δικαιωματισμῶν καί καταστρατηγήσεως τῆς κοινῆς λογικῆς, πάλι μένουμε πίσω.
Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τό 2015 ὁ Ἀλέξης Τσίπρας πλαισιώθηκε ἀπό ἀριστερά ἀποκόμματα τά ὁποῖα στίς χῶρες τους δέν εἶχαν στόν ἥλιο μοῖρα, καί θεωρήθηκε ἡγέτης μιᾶς παρατάξεως πού δέν ἤθελε νά ἀποδεχθεῖ ὅτι ξεπεράστηκε ἀπό τήν πραγματικότητα. Ὁμοίως τώρα ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης ἔκανε μιά ἡγετική ἐμφάνιση στήν Σύνοδο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος στό Βουκουρέστι, κάτι πού ἀνέδειξε καί τό γεγονός ὅτι τά κεντροδεξιά κόμματα τῆς Εὐρώπης τελοῦν σέ παρακμή.
Αὐτό περίπου εἶναι τό σκηνικό, καθώς βαδίζουμε ἕως τίς εὐρωεκλογές, στίς ὁποῖες τό ἐρώτημα πού τίθεται δέν εἶναι ποιός θά ἐπικρατήσει ἀλλά τό πόσοι ψηφοφόροι θά εὐαρεστηθοῦν νά προσέλθουν στίς κάλπες. Θεωρεῖται σχεδόν βέβαιο ὅτι ἡ ἀποχή θά εἶναι τεράστια. Καί τοῦτο εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπαξιώσεως τῶν κομμάτων στήν συνείδηση τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Μεγάλη πλειοψηφία δέν τά ἐμπιστεύεται. Κάποιοι τά ψηφίζουν ἐξ ἀνάγκης, μᾶλλον διότι θέλουν νά δείξουν τήν ἀντίθεσή τους πρός μία πλευρά, ὁπότε μέ βαρειά καρδιά ψηφίζουν τήν ἄλλη.
Μπορεῖ οἱ δημοσκοπήσεις νά δείχνουν ἄνετη ἐπικράτηση γιά τήν Νέα Δημοκρατία, τά ποιοτικά εὑρήματα ὅμως τῶν μή δημοσιευόμενων ἐρευνῶν τῆς κοινῆς γνώμης εἶναι ἄκρως ἀνησυχητικά ἀκόμη καί γιά τήν Κυβέρνηση. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι ἀρνεῖται νά ἀναγνωρίσει στήν πραγματικότητα ὅτι οἱ πολῖτες ἀπορρίπτουν τήν πεμπτουσία τῆς πολιτικῆς της, εἴτε στήν οἰκονομία πού στηρίζεται στήν ἄδικη φορολόγηση τοῦ πυρῆνος τῶν ὑποστηρικτῶν της, τῶν ἐλευθέρων ἐπαγγελματιῶν, εἴτε στήν κοινωνική ζωή, ὅπου οἱ ἐξαιρέσεις τῆς φύσεως ἀναδεικνύονται στόν κανόνα. Αὐτό εἶναι παρακμή.
Ταυτοχρόνως, διαπιστώνεται ἀδυναμία συμπορεύσεως μέ τήν τάση πρός τήν ἀναγέννηση τῆς «Εὐρώπης τῶν Ἐθνῶν» πού εἶναι τό μοναδικό μέλλον τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἔχει ὁ θεσμός τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἡ ὁποία ἀποδείχθηκε ἀνίκανη νά ἀνταποκριθεῖ στίς προσδοκίες τῶν ἐμπνευστῶν τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁμοψυχίας, τοῦ Κόνραντ Ἀντενάουερ καί τοῦ Σάρλ ντέ Γκώλλ. Καί ἐνῷ στήν Εὐρώπη τά ἐθνικά κόμματα ἀναγεννῶνται, παρά τήν φοβική ρητορική τῶν ἀποτυχημένων ἡγετῶν πού δέν τολμοῦν νά ἀναγνωρίσουν ὅτι οἱ ἐξελίξεις τούς ξεπέρασαν, στήν Ἑλλάδα τά κόμματα τοῦ χώρου τῆς ταυτοτικῆς δεξιᾶς παραμένουν πολυδιασπασμένα καί ἔχουν ἀποδειχθεῖ κατώτερα τῶν περιστάσεων. Ἀδυνατοῦν καί αὐτά νά ἐκφράσουν τίς προσδοκίες τῶν Ἑλλήνων. Αὐτή, δυστυχῶς, εἶναι ἡ πραγματικότητα.
Σέ μιά κομβική στιγμή, κατά τήν ὁποία ἡ Εὐρώπη μπορεῖ νά ἀναγεννηθεῖ, ἡ Ἑλλάς παραμένει προσκεκολλημένη σέ ἕνα τέλμα ἰδεοληψιῶν καί ὀμφαλοσκοπήσεως. Τά κυρίαρχα κόμματα δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι προϋπόθεσις γιά τήν διαμόρφωση μιᾶς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς εἶναι ἡ ὕπαρξις τῶν ἐθνικῶν πολιτικῶν τῶν κρατῶν μελῶν. Ὅπου δέν ὑπάρχουν αὐτές, τήν κεντρική πολιτική διαμορφώνουν οἱ στερούμενοι δημοκρατικῆς νομιμοποιήσεως, γραφειοκράτες τῶν Βρυξελλῶν. Καί τοῦτο ὁδηγεῖ σέ φαῦλο κύκλο, ὁ ὁποῖος πλήττει περισσότερο τίς «πειθαρχικές» χῶρες, ὅπως ἡ Ἑλλάς, πού υἱοθετοῦν δουλικά τά κελεύσματα τῆς ἰδιότυπης νομενκλατούρας πού ἐλέγχει τά κεντρικά ὄργανα τῆς ΕΕ. Ἄν δέν ἔχουν ἀντιληφθεῖ στήν Ἀθήνα ὅτι αὐτή ἡ νοοτροπία ἔχει ὁδηγήσει στήν ἀπογοήτευση τῶν πολιτῶν καί στό τέλμα στό ὁποῖο ἔχει περιέλθει ἡ ζωή μας, τότε λυπούμεθα, ἀλλά ἀπό πολιτική ἀντιλαμβάνονται λιγώτερα καί ἀπό φιγοῦρες θιάσου σκιῶν.
