Τά Σαββατόβραδα ἦταν ἀνέκαθεν γιά τό σπίτι. Ἀποφεύγαμε νά βγαίνουμε καθώς ἦταν βέβαιο ὅτι βράδυ Σαββάτου δέν θά ἦταν εὔκολο νά ἀπολαύσεις μιά νυχτερινή ἔξοδο. Ὑπῆρχε κόσμος παντοῦ, φασαρία, ἀχός βαρύς…
Ἔτσι, μάθαμε νά μένουμε σπίτι τά Σαββατόβραδα. Καί μέ τά χρόνια, ἔμαθα ὅτι μέ μιά καλή ταινία, μέ ἕνα ποῦρο (ὅταν ὑπάρχει) καί μέ ἕνα καλό Μεταξᾶ, τό Σαββατόβραδο στό σπίτι περνάει καλύτερα ἀπ’ ὅ,τι σέ ὁποιονδήποτε ἄλλο χῶρο…
Προχθές, λοιπόν, ἔκανα τίς ἀπαραίτητες σαββατιάτικες δουλειές (τακτοποίηση τῆς βιβλιοθήκης, ἄδειασμα τοῦ ὑπολογιστῆ ἀπό ἄχρηστες ἐφαρμογές, τακτοποίηση τῶν δίσκων βινυλίου, καθάρισμα τοῦ τζούκ-μπόξ καί τῶν τριῶν γραμμοφώνων), ἄκουσα καί τά παράπονα τῆς συμβίας (παλαιοπωλεῖο τό ἔχεις κάνει τό σπίτι) καί τό βράδυ κάθισα στήν μπερζέρα ὅπου κάθονταν παλιότερα ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα μας (τήν ἔχουμε πλήρως ἀνακατασκευάσει) καί ἔβαλα νά δῶ τήν ταινία πού μοῦ εἶχε διαλέξει (τό κάνει κάθε Σάββατο, χωρίς νά μοῦ πεῖ ποιά εἶναι) ὁ ἐξπέρ στά θέματα τοῦ σινεμά υἱός μας.
Αὐτή τήν φορά (ξανα)εῖδα μιά ταινία τήν ὁποία, ὅπως καί ἄλλες πολλές, δέν θά βαρεθῶ ποτέ. Μιά ζωή τήν ἔχουμε…
Τήν ὑπέροχη αὐτή ρομαντική κομεντί τοῦ 1958, σέ παραγωγή Φίνος Φίλμ καί σέ σκηνοθεσία-σενάριο τοῦ μέγιστου Γιώργου Τζαβέλα μέ τόν Δημήτρη Χόρν, τήν σεξοβόμβα τῆς ἐποχῆς Ὗβον Σανσόν, τόν Βασίλη Αὐλωνίτη, τόν Χρῆστο Τσαγανέα, τόν Περικλῆ Χριστοφορίδη, σέ μουσική Μάνου Χατζιδάκι καί μέ τόν τίτλο νά βασίζεται στό ὑπέροχο τραγούδι τοῦ Μιχάλη Σουγιούλ «Ὁ μήνας ἔχει ἐννιά»…
Ὁ πτωχός πλήν τίμιος ταμίας μιάς Τραπέζης, πού ἐρωτεύεται σφόδρα τήν ἐπαγγελματία ἐρωμένη τοῦ διευθυντοῦ του, καί ἡ τύχη ἀπό ἕνα λογιστικό λάθος, τοῦ φέρνει στό πιάτο 1.101.101,10 δραχμές, τά ὁποῖα σπαταλᾶ σέ μία ἑβδομάδα, φυσικά μέ τήν ἐπαγγελματία, πού τελικά τόν ἐρωτεύεται πραγματικά!
Μιά ἐκπληκτική παραγωγή –ἀκόμη καί γιά σήμερα– μέ ἕναν ἀπολαυστικό Χόρν, πού ἦταν ἐξαίρετος κωμικός καί τό ὑπέροχο τραγούδι! Μιά ζωή τήν ἔχουμε, κι ἄν δέν τήν γλεντήσουμε/τί θά καταλάβουμε, τί θά καζαντίσουμε;…
Κάθε σκηνή μοῦ θύμιζε ἐκεῖνα τά χρόνια. Μέ τίς κιθάρες στίς ταβέρνες, μέ τή Βασίλισσα Φρειδερίκη νά σαλπάρει γιά τήν Νέα Ὑόρκη καί ἑκατοντάδες συγγενεῖς νά κουνοῦν τά μαντήλια στήν προκυμαία τοῦ Πειραιᾶ. Πόσες φορές δέν μέ ἔπαιρνε ὁ μεγάλος μου ἀδελφός νά δοῦμε τούς ἀποχαιρετισμούς κι ἀργότερα ἀποχαιρέτησα τέσσερα ἀδέλφια, γιά νά μείνω τελικά ὁ μόνος ἀπό τά πέντε παιδιά στήν Ἑλλάδα!
Κι ἐκεῖνες οἱ μεγάλες ἀμερικάνικες κοῦρσες, ὁ ὑπέροχος κῆπος τῆς Ἀθηναίας στόν παλαιό Ἱππόδρομο, τά ὡραῖα φουστάνια τῶν γυναικῶν τῆς ἐποχῆς, μέ τά φουρώ, οἱ μεγάλες ὀρχῆστρες στίς πίστες τῶν νυχτερινῶν κέντρων!
Ἡ Ἀθήνα μέ τά λίγα αὐτοκίνητα στούς δρόμους, ἀλλά μέ τά νεοκλασσικά ἀπείραχτα στήν πλατεῖα Κλαυθμῶνος καί τήν Σταδίου.
Ταξίδεψα πάλι καί θυμήθηκα τούς γονεῖς μου νά στροβιλίζονται στόν ρυθμό τῶν τριῶν τετάρτων στόν μεγάλο χορό τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου, μέ σμόκιν ὁ μπαμπᾶς καί ἡ μαμά μέ μακρυά τουαλέττα.
Εἶναι τελικά ὄμορφα τά Σαββατόβραδα στό σπίτι…
