Παρακολουθῶ μέ ἐνδιαφέρον τίς βαρύγδουπες, κραυγαλέες καί…
… στομφώδεις ἀναλύσεις στά ἑλληνικά ΜΜΕ, σχετικά μέ τόν Πρόεδρο τῆς Τουρκίας καί τίς κάθε τόσο δηλώσεις του.
Παρακολουθῶ, ἐπίσης, καί τά ΜΜΕ τοῦ ἐξωτερικοῦ, τά ὁποῖα, φυσικά, δίνουν λιγότερη σημασία στά ἑλληνοτουρκικά, ἀλλά σέ κάθε εὐκαιρία «περιποιοῦνται» τόν ἡγέτη τῆς γειτονικῆς μας χώρας.
Στά σχεδόν πενῆντα χρόνια τῆς δημοσιογραφικῆς μου σταδιοδρομίας, ἔχω ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ Τουρκία δέν εἶναι μία κανονική χώρα. Ποτέ δέν ἦταν καί πολύ δύσκολα θά γίνει. Ἡ ἔννοια τῆς δημοκρατίας εἶναι γιά τήν ἑκάστοτε ἡγεσία τῆς γείτονος μία στενάχωρη καί δυσκολοφόρετη κατάσταση.
Τά πραξικοπήματα, ἡ ὠμή παρέμβαση τοῦ Στρατοῦ, ἡ καταπάτηση κάθε ἔννοιας ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἡ ἐπίκληση τοῦ «ξίφους» σέ κάθε δυσκολία, ἡ ἀναδρομή στό ἔνδοξο (κατ’ οὐσίαν βρωμερό καί αἱμοσταγές) παρελθόν καί ἡ κατά καιρούς –κυρίως γιά λόγους ἐσωτερικούς– ἐπιστράτευση τοῦ «ἐκ δυσμῶν κινδύνου» (δηλαδή ἀπό τήν Ἑλλάδα, χώρα ἡ ὁποία δέν ἔχει καί δέν εἶχε κακές προθέσεις) ἀποτελοῦν, ἐδῶ καί δεκαετίες, τό μενού τῶν Τούρκων ἡγετῶν. Αἰτία, φυσικά, ἡ περίεργη καί ἀλλοπρόσαλλη τουρκική οἰκονομία, ἡ ὁποία, κυρίως λόγω τῆς κοινωνικῆς διαστρωματώσεως ἀλλά καί τοῦ χάους πού χωρίζει τά ἀστικά κέντρα ἀπό τήν ἐνδοχώρα, ἔχει ἀναπτυχθεῖ κατά ἕναν τρόπο, ὁ ὁποῖος δέν τῆς ἐπιτρέπει «νά χαίρεται γιά πολύ»… Ἡ Τουρκία, ὅμως, εἶναι μία χώρα-κλειδί γιά τήν Δύση. Καί μολονότι ἀνήκει ἀπολύτως στήν Ἀνατολή (θρησκεία, νοοτροπία, κοινωνία, πολιτικό σύστημα), ὑποδύεται τήν δυτική σύμμαχο, ἐμφανίζεται φορῶντας τήν παράταιρη γι’ αὐτήν στολή τοῦ ΝΑΤΟ καί, παράλληλα, οἱ Δυτικοί ὑποκρίνονται καί διακηρύσσουν ὅτι «Ἡ Τουρκία εἶναι πολύτιμος καί πιστός σύμμαχος», ἐνῶ δέν εἶναι παρά μόνον τό πρῶτο! Ἔχω ἐπισκεφθεῖ δεκάδες φορές τήν Τουρκία καί ἔχω διασχίσει ὅλη τήν ἐνδοχώρα. Ὅταν φύγεις ἀπό τά ἀστικά κέντρα, εἶσαι στήν Ἑλλάδα τοῦ ’60! Προσωπικῶς, ἔχω νά βεβαιώσω ὅτι συνάντησα ἀνθρώπους φιλόξενους, καθαρούς, γεύθηκα καρπούς τῆς γῆς, μέ ἀρώματα τά ὁποῖα ἐμεῖς ἐδῶ στήν «προοδευμένη Δύση» ἔχουμε λησμονήσει! Ἡ τομάτα μύριζε… τομάτα, τό καρπούζι ἦταν… καρπούζι καί ὄχι νεροκολόκυθο, τό κεράσι ἦταν τραγανό καί χυμῶδες, τό ροδάκινο «ἔλιωνε στό στόμα»… Ἐπισκέφθηκα μέρη τῆς Μικρασίας στά ἐνδότερα, εἶδα τά καλοδιατηρημένα ἑλληνικά σπίτια, ἄκουσα ἀφηγήσεις Τούρκων, πού εἶχαν ὅλοι ἕναν καλό λόγο γιά τούς Ἕλληνες καί τήν Ἑλλάδα, ὅπως τούς τά ἔχουν διηγηθεῖ οἱ γονεῖς καί οἱ παπποῦδες τους. Συνάντησα, ἐπίσης, ἀνθρώπους πού εἶναι ὀργανωμένοι σέ ἰσχυρά δημοκρατικά κινήματα (κάποιοι εἶναι τώρα στήν φυλακή), πού πιστεύουν στήν δημοκρατία καί ἐπιθυμοῦν τήν «δυτικοποίηση» τῆς πατρίδας τους.
Δέν μιλῶ γιά τά παράλια τῆς Ἰωνίας, ὅπου ὁ Ἕλληνας εἶναι καλοδεχούμενος καί φίλος, ὅπου ὑπάρχουν ἑλληνικές ἐπιχειρήσεις καί συνεργασίες μέ τουρκικές, οἱ ὁποῖες προχωροῦν χωρίς προβλήματα, οὔτε γιά τούς χιλιάδες Ἕλληνες πού ἐπισκέπτονται τό Κουσάντασι (Ἔφεσο) καί τήν Πόλη τά καλοκαίρια μέ τίς κρουαζιέρες. Δυστυχῶς, ὅμως, ὅσο ἡ ἔννοια «δημοκρατία» παραμένει γιά τίς ἡγεσίες τῶν γειτόνων μας ἄγνωστη καί τήν ἀποστρέφονται, πρέπει νά μάθουμε νά ζοῦμε μέ τίς κραυγές τους. Καί νά ἀπαντᾶμε μέ ψυχραιμία καί θάρρος, ὅπως κάνει κάθε σωστός γείτονας, ὅταν ὁ «νταῆς» διπλανός του ξελαρυγγιάζεται, χωρίς ἀφορμή…
