ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ἀποσύνθεσης στήν ὁποία βρίσκεται ὄχι μόνον ἡ γερμανική ἀλλά καί συνολικά ἡ εὐρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, εἶναι φυσικό οἱ φορεῖς της νά αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά «πιαστοῦν» ἀκόμη καί ἀπό ἕνα κυνικό καί ἀδίστακτο σταλινικό…

Ἐπιτρέψτε μου σήμερα νά ἀσχοληθῶ μέ τό θέατρο καί νά ἐκφράσω τήν ἱκανοποίησή μου γιά τήν στροφή μεγάλων θιάσων στήν ἑλληνική, κλασική, κωμωδία.

Σάββατον, 15 Νοεμβρίου 1958

ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο τρόποι γιά νά προσεγγίσει κανείς τήν κρίση διαρκείας ἡ ὁποία σοβεῖ στήν ἑλληνική Δικαιοσύνη καί ἐντείνεται μετά τήν χθεσινή τοποθέτηση βόμβας στήν οἰκία τοῦ διακεκριμένου ἀντεισαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου Ἰσίδωρου Ντογιάκου.

Καθόμαστε, πού λέτε, οἱ τέσσερεις σέ ἕνα ἀπό τά τραπέζια στό «ὑπερῶον» μεγάλου σοῦπερ-μάρκετ, στήν καρδιά τοῦ Πασαλιμανιοῦ.

Παρασκευή, 14 Νοεμβρίου 1958

«ΚΡΑΤΑΕΙ» καλά ἡ συντηρητική παράταξη στήν Μεσσηνία. Οὐαί καί ἀλλοίμονο ἄν δέν «κρατοῦσε».

Ἄν ζοῦσε ὁ πατέρας μου κι ἔβλεπε τί γίνεται ἐτοῦτο τόν καιρό στή χώρα θά μοῦ ἔλεγε ὅτι «εὑρισκόμεθα εἰς περίοδον ὁμοίαν ἐκείνης ἡ ὁποία προηγήθη τῶν “Δεκεμβριανῶν”».

Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου 1958

ΚΥΡΙΑΚΗ πρωί ἀναχωρῶ ὁδικῶς ἀπό τήν Καλαμάτα γιά τήν Ἀθήνα. Τό προηγούμενο βράδυ ἔχω παρουσιάσει στό ἐξαιρετικό «Βιβλιόπολις» τῆς Δήμητρας Δημοπούλου…

Ἀπό τίς ἐπιχειρήσεις ὡς κέντρα παραγωγῆς πλούτου θά πρέπει νά ξεκινήσει μία νέα πολιτιστική ἐπανάσταση

Ἀρχίζει, ὅπου νά ’ναι, τό πανηγύρι τῶν δημοτικῶν ἐκλογῶν. Ὄχι, δέν εἶναι εἰρωνεία ἡ χρήση τοῦ ὅρου «πανηγύρι». Πάντα οἱ τοπικές ἐκλογές, εἶχαν –καί θά ἔπρεπε νά ἔχουν ἀκόμη– τόν χαρακτῆρα τῆς γιορτῆς, καθώς οἱ τοπικές κοινωνίες ἐπιλέγουν τούς κυβερνῆτες τους.