Πῶς μπορεῖς νά εὐτελίσεις τήν πολιτική; Ποιός εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νά «ψάξεις τήν καλή» γιά νά βολευτεῖς καί νά βρεῖς «τόν μῆνα πού τρέφει τούς ἕνδεκα»;
Ἄν θέλετε τήν γνώμη μου, ἡ ἀπάντηση εἶναι: «Ἡ Ἁπλή ἀναλογική»! Πάμε κατ’ ἀρχήν στίς «Εὐρωεκλογές». Κάθεσαι καί κάνεις τήν ἀνάλυση: ὁ Ἕλληνας θεωρεῖ τίς εὐρωπαϊκές ἐκλογές «ἀγγαρεία». Ψηφίζει –ἄν πάει νά ψηφίσει– χαλαρά καί πιστεύει ὅτι εἶναι εὐκαιρία «νά κάνει πλάκα» ἤ «νά τιμωρήσει» ἤ «νά ἐκδικηθεῖ». Δέν εἶναι πολύ δύσκολο, λοιπόν, νά σκαρώσεις ἕναν σχηματισμό, ποντάροντας ἀφ’ ἑνός στήν «χαλαρότητα» τῆς ψήφου ἀλλά καί στήν «ψῆφο τιμωρίας» καί νά διεκδικήσεις μιά ἕδρα στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πού θά σοῦ ἐξασφαλίσει ἕνα πολύ καλό εἰσόδημα, συμμετοχή σέ lobbying, γνωριμίες , πρόσληψη καλά ἀμειβομένων συνεργατῶν (ἤτοι βόλεμα ἡμετέρων ἤ συγγενῶν) καί ἄλλα κομφόρ… Κι ὕστερα, ἄν καταφέρεις καί «τρουπώσεις» στήν Εὐρωβουλή, ψάχνεις νά βρεῖς στέγη, μέ προοπτική νά ἐξασφαλίσεις τό πολιτικό σου μέλλον ἐκεῖ ἤ ἐδῶ, ἄν ἐνταχθεῖς (ἤ ἐπανέλθεις) σέ κάποιο ἰσχυρό κόμμα.
Βεβαίως, ὅλα αὐτά οὐδόλως συμβάλλουν στήν ἀναβάθμιση τοῦ πολιτικοῦ ἤθους καί στήν σμίκρυνση τῆς ἀποστάσεως τῶν πολιτῶν ἀπό τήν πολιτική. Ἀλλά ἔτσι γίνεται… Ἐπιτρέψτε μου νά βλέπω «μέ μισό μάτι» ὅλες αὐτές τίς κινήσεις διαφόρων «ἐκτός νυμφώνων», οἱ ὁποῖοι ἑτοιμάζονται (ἤ «ἀπειλοῦν») νά ἀναζητήσουν τήν τύχη τους στίς εὐρωπαϊκές ἐκλογές. Εἶναι –κατά τήν ἄποψή μου– ἡ ἀπόλυτη ἔκφραση τῆς «πολιτικῆς ὡς ἐπαγγέλματος». Κάτι πού στήν χώρα τείνει νά γίνει καθημερινότητα. Τά ἴδια –καί χειρότερα– συμβαίνουν καί στόν χῶρο τῶν αὐτοδιοικητικῶν ἐκλογῶν. Ἐκεῖ, μάλιστα, ἡ «ἁπλή ἀναλογική» ἔχει ἀνοίξει τόν ἀσκό τοῦ Αἰόλου. Ἐκεῖ οἱ παρέες, οἱ συντροφιές καί οἱ ἀριβίστες, βρίσκουν τόν ἰδανικό χῶρο γιά νά ἀνθίσουν, καθώς ἡ «ἁπλή ἀναλογική» ἐπιτρέπει τήν «κάθοδο» σχημάτων τά ὁποῖα –ἄν εὐδοκιμήσουν– εἶναι πιθανόν νά καταστοῦν «ρυθμιστές», μέ τό ἀζημίωτο, φυσικά… Κι ἐπειδή διανύουμε περίοδο οἰκονομικῶν δυσχερειῶν, τό «βόλεμα» καί ἡ «θεσούλα» βρίσκονται πολύ ψηλά στίς προτιμήσεις τῶν πολιτῶν. Καί μήν ἀπορεῖτε γιά τήν τόσο μεγάλη προθυμία πού δείχνουν οἱ δημότες γιά μιά ὑποψηφιότητα δημοτικοῦ ἤ κοινοτικοῦ συμβούλου.
Μιά θέση ἀντιδημάρχου σέ ἕναν μεγάλο Δῆμο, ἐκτός ἀπό τήν ἐξασφάλιση μιᾶς καλῆς καί σταθερῆς θέσεως ἐργασίας, ἐξασφαλίζει σχέσεις μέ παράγοντες, ἐξασφαλίζει δημοσιότητα, ἀλλά καί μπορεῖ νά σοῦ ἐπιτρέψει νά φτιάξεις μιά καλή «μαγιά» ψηφοφόρων, ὥστε νά ἐλπίζεις σέ ἐπανεκλογή καί –γιατί ὄχι;– σέ μεταπήδηση στήν «κεντρική πολιτική σκηνή»… Βλέπω –μέ ἔκπληξη– μεταξύ τῶν ὑποψηφίων δημοτικῶν συμβούλων νέους ἀνθρώπους, μεταξύ 23-30 ἐτῶν. Ἀναρωτιέμαι τί στήν εὐχή μπορεῖ νά πράξει «γιά τά κοινά» ἕνας νέος στά 25 του! Πότε σπούδασε; Πότε ἐργάσθηκε; Πότε ἀπέκτησε κρίση καί ἄποψη; Πῶς θά μπορέσει νά διαθέσει τίς ὧρες πού χρειάζεται ὁ Δῆμος καί πότε θά ἐργάζεται; Νομίζω, λοιπόν, ὅτι κάποιοι «ψάχνουν δουλειά», ἤτοι «καλή δουλειά εἶναι νά γίνεις ἀντιδήμαρχος ἤ πρόεδρος ἤ ἀντιπρόεδρος σέ μιά δημοτική ἐπιχείρηση».
Νά, λοιπόν, πού ἡ κρίση «γέννησε» καί νέα ἐπαγγέλματα. «Πολιτικός», «Δημοτικός σύμβουλος», «Ἀντιδήμαρχος», «Ἐντεταλμένος», «Πρόεδρος» καί «Ἀντιπρόεδρος». Πενία τέχνας κατεργάζεται…
