Δέν μπορεῖ κανείς νά ξέρει «μέχρι ποῦ θά τό φθάσει» ὁ Ἐρντογάν
Βεβαίως, ὅσο ἡ «Ἑνωμένη» Εὐρώπη καθεύδει, ὁ παντουρανιστής καί αἰθεροβάμων ἐπίδοξος πατισάχ θά συνεχίζει τό παιγνίδι τοῦ μεγαλείου.
Ὅσο ἐμεῖς θά δεχόμαστε ὡς θέσφατο τίς διαβεβαιώσεις ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τήν Τουρκία ἀπαραίτητη γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν δικῶν τους συμφερόντων (κυρίως ἡ Γερμανία), τόσο ὁ αἱμοβόρος γείτονας θά ἀποθρασύνεται. Δέν εἶναι ἀξιόπιστος συνομιλητής ἡ κυρία Μέρκελ, ὁ Ἐρντογάν τήν ἔχει πλέον ἐκθέσει ἀνεπανόρθωτα! Βεβαίως, τό θέμα μας δέν εἶναι τώρα ἡ Γερμανία, ἀλλά ἡ τουρκική ἀδιαλλαξία. Αὐτόν τόν καιρό ὁ Ἐρντογάν ἔχοντας θέσει σέ λειτουργία τόν μηχανισμό τοῦ ἐμποτισμοῦ τῆς «πελατείας» του μέ τά νάματα τοῦ παντουρκισμοῦ καί παντουρανισμοῦ, ἔχει κατορθώσει νά κατασιγάσει τίς ἀντιδράσεις τῆς ἀντιπολιτεύσεως, ἀπό τήν ὁποία εἶχε ἐσχάτως «στριμωχθεῖ». Μέχρι καί ὁ δήμαρχος τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνταποκρίθηκε στό «κάλεσμα» τοῦ προέδρου καί τάχθηκε ἀναφανδόν ὑπέρ τοῦ Ἀζερμπαϊτζάν στόν πόλεμο μέ τήν Ἀρμενία! Ἀσφαλής, λοιπόν, ἀπό τά «πυρά» τῶν ἐσωτερικῶν ἀντιπάλων ὁ Ἐρντογάν ἔχει ἐπιδοθεῖ σέ ἕναν πόλεμο μίσους κατά τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ἀρμενίων. Οἱ Ἀζέροι ἐπιτίθενται στό Ἀρτσάχχ, τήν Ἀρμενία κατακεραυνώνει ἐκεῖνος καί ὅλα τά κόμματα τῆς Τουρκίας. Τό «Ὀρούτς» βγαίνει παγανιά στά ἑλληνικά νερά, τήν Ἑλλάδα κατηγορεῖ ὁ Σουλτάνος μέ τήν συγχορδία τῶν κομμάτων τῆς ἀντιπολιτεύσεως (πλήν –ἀκόμη– τοῦ δημάρχου τῆς Πόλης.) Τί γίνεται, λοιπόν; Ποῦ τό πάει ὁ Ἐρντογάν; Θά τό πάει μέχρι «ἐκεῖ πού τοῦ βγαίνει», κατά τό κοινῶς λεγόμενον. Στηριζόμενος στήν ἀναποφασιστικότητα τῆς Εὐρώπης, στήν «συγγένεια» μέ τούς Γερμανούς, στόν παντουρανισμό ὁ ὁποῖος –ὅπως καί νά τό κάνουμε– ἐγγίζει καί κάποιες χῶρες μέλη τῆς ΕΕ, ἀλλά κυρίως στό «μπάχαλο» τό ὁποῖο ἐπικρατεῖ, μέ εὐθύνη τοῦ στενοῦ του φίλου καί ἐν πολλοῖς «ἑταίρου» του Τράμπ, στίς ΗΠΑ, ὁ εὑρισκόμενος σέ ἔκσταση μεγαλείου Ἐρντογάν ὀνειρεύεται τήν μεγάλη Τουρκία καί «πουλάει τρέλα»! Ἔχει εκμεταλλευθεί ὅλες τίς ἀδυναμίες τῶν κρατῶν στά ὁποῖα ἔχει «πατήσει πόδι». Στήν σπαρασσόμενη Συρία ἔσπευσε νά στείλει «ἡρωικά στρατεύματα», στήν διαλυμένη Λιβύη ἔστειλε «ἀπελευθερωτικό σῶμα». Δηλαδή κάποιους μισθοφόρους ὅπως «οἱ γενναῖοι τοῦ Μπράνκα Λεόνε», στούς ὁποίους τάζει μισθό καί πλιάτσικο, ἐκτός, φυσικά, ἀπό τούς μελίρρυτους καί γαλακτοφόρους ποταμούς σέ περίπτωση ἐκδημίας…
«Μέ ἐτοῦτα καί μέ ἐκεῖνα», ὅμως, ἔχει κατορθώσει νά ὑπολογίζεται ὡς «παίκτης» στήν περιοχή, ἔχει καταφέρει νά θεωρεῖται «μάγκας» καί «καραμπουζουκλῆς» καί οὐδείς τοῦ ἀντιτείνει τόν λόγο, πλήν τῆς χώρας μας. Εἶναι βέβαιο ὅτι σέ μιά ἐποχή πού δέν μετροῦν τόσο τά «ἑκατομμύρια τῶν λογχῶν», στά ὁποῖα ὑπολόγιζε καί ὁ Μουσολίνι κι ἔφαγε τά μοῦτρα του στήν Ἀλβανία, καλό εἶναι νά ἐξασφαλίσουμε συμμάχους. Καί μέ δεδομένη τήν στάση τῆς Γερμανίας, ἡ ὁποία δύσκολα θά ἀλλάξει, καλό θά εἶναι νά σπεύσουμε νά ἐξασφαλίσουμε ἀμυντική συμφωνία μέ ἐγγυήσεις μέ τήν Γαλλία. Ἡ ἐμπειρία μας ἀπό τήν στάση τῆς κυρίας Μέρκελ ἀλλά καί τοῦ ΝΑΤΟ (στοῦ ὁποίου τόν «μπεζαχτᾶ» ἀνελλιπῶς καταβάλλουμε τό ὑστέρημά μας) δέν ἀφήνει περιθώρια γιά ἄλλες σκέψεις.
