«Καί γιατί τά θέλει τόσα ὅπλα ἡ Τουρκία; Γιά νά τά στρέψει ἐναντίον τίνος; Ποιοί εἶναι οἱ ἐχθροί της στήν περιοχή;»…
Τό ἐρώτημα εἶναι βέβαιον ὅτι τίθεται ἀπό χθές σέ πολλές ἀπό τίς συζητήσεις τίς ὁποῖες ἔχει προκαλέσει ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων στό Βίλνιους, ὅπου ὁ ἐπανεκλεγείς Ταγίπ φαίνεται νά κέρδισε τίς ἐντυπώσεις καί ἴσως πολλά περισσότερα…
Νά ἐπιθυμεῖ ὁ Ταγίπ νά ἐξοπλισθεῖ φοβούμενος ἐπίθεση ἀπό τήν Γεωργία; Δύσκολο. Τήν Ἀρμενία; Δυσκολώτερο. Τό Ἰράν; Ἔτσι κι ἔτσι. Τό Ἰράκ; Ποιό Ἰράκ; Τήν Βουλγαρία; Ἀπίθανο! Τήν Συρία; Ἴσως, ἀλλά…
Ἀλλά καί μέ τίς χῶρες μέ τίς ὁποῖες ἡ Τουρκία ἔχει θαλάσσια σύνορα, ἤτοι τήν Ρουμανία, τήν Ρωσσία καί τήν Οὐκρανία, δέν μπορεῖ νά πεῖ κανείς ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος ἀναφλέξεως… Τί μένει, λοιπόν; Ἡ Ἑλλάς καί ἡ Κύπρος! Κι ἐδῶ ἀρχίζουν τά δύσκολα. Ἀσφαλῶς, οὐδείς εἶναι τόσον ἀφελής, ὥστε νά πίστευε ὅτι τό ΝΑΤΟ καί οἱ ΗΠΑ θά διέγραφαν ἀπό τά βιβλία τῶν «φίλων καί συμμάχων» τήν Τουρκία.
Εἶναι –χωρίς ἀμφισβήτηση– ἡ ἀνερχόμενη δύναμη τῆς περιοχῆς. Πολλά τά ἑκατομμύρια τῶν Τούρκων, μεγάλη ἀγορά καί φθηνά χέρια, ἐπενδύσεις εὐρωπαϊκές πολλές, μέ πρώτη τήν αὐτοκινητοβιομηχανία, τήν ὁποία ἐμεῖς διώξαμε κακήν-κακῶς) ἀλλά καί τόν τουρισμό (οἱ μαρίνες καί τά μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα τῆς Τουρκίας ἀνήκουν κυρίως σέ εὐρωπαϊκούς ὁμίλους) εἶναι φυσικό οἱ παραδοσιακοί της σύμμαχοι Γερμανοί νά ἐπενδύουν, ἀλλά καί νά «κανακεύουν» τήν χώρα ἡ ὁποία «τούς στάθηκε» ἀκόμη καί ὅταν ὅλος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος τούς πολεμοῦσε.
Καί καθόλου τυχαῖες δέν ἦταν οἱ χαροῦλες τοῦ κυρίου Σόλτς στό Βίλινιους, πού μᾶς θύμισαν τίς ὀμορφιές τῆς φράου Μέρκελ σέ παλαιότερα τρυφερά ἐνσταντανέ μέ τόν σουλτάνο.
Οἱ Τοῦρκοι, λοιπόν, (φαίνεται ὅτι) θά πάρουν ἐκεῖνα πού ζητοῦσαν, μέ ἀντάλλαγμα τήν ἄρση τοῦ «βέτο» γιά τήν εἰσδοχή τῆς Σουηδίας στό ΝΑΤΟ! Τό παιγνίδι τοῦ «ὄχι» πού ἔπαιξε τόσον καιρό ἡ Τουρκία μέ τό «χαρτί» τῆς σουηδικῆς ἐντάξεως στό μανίκι, φαίνεται ὅτι ἀποδίδουν. Καί ἐμεῖς, τί κάνουμε;
Ἐμεῖς, ὀφείλουμε νά ἀπαιτήσουμε ἀπό τούς συμμάχους μας νά πιέσουν –καί νά πείσουν– τήν Τουρκία νά ἀποδεχθεῖ ὅρους –ἀσφαλιστικές δικλίδες– γιά τήν ἀσφάλεια καί τήν εἰρήνη στήν περιοχή μας, προκειμένου νά λάβει ἐκεῖνα πού ζητᾶ. Καί, ἄς πᾶμε στό ξεπάγωμα τῶν σχέσεων τῆς Τουρκίας μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.
Σαφῶς, ὁ Ταγίπ γνωρίζει ὅτι ἡ Τουρκία δέν μπορεῖ καί δέν θά γίνει ποτέ δεκτή ὡς μέλος στήν εὐρωπαϊκή οἰκογένεια. Τά ἴχνη ἀπό τά τουρκικά δόρατα στίς πύλες τῶν εὐρωπαϊκῶν πόλεων εἶναι ἀνεξίτηλα καί οἱ Εὐρωπαῖοι γνωρίζουν ὅτι ἀνοίγοντας τόν δρόμο στούς Τούρκους, θά διαλυθεῖ ἡ –ὅση ἔχει, τέλος πάντων, ἀπομείνει– εὐρωπαϊκή συνοχή.
Τό «ξεπάγωμα», λοιπόν, εἶναι «γιά τά μάτια τοῦ κόσμου», ὅπως τραγούδησε ὁ ἄρτι ἀπολεσθείς λαϊκός βάρδος, ἀλλά καί γιά νά πωλοῦνται κάπως πιό ἀκριβά τά «μαϊμοῦ λακόστ» στήν Ἰωνία, ὅπου τά ἀγοράζουν μέ τό κιλό (καί μερικά εἶναι καλῆς ποιότητος) οἱ ἐκδρομεῖς ἀπό τήν Ἑλλάδα!
Τό δικό μας πρόβλημα εἶναι πλέον οἱ ἀσφαλιστικές δικλίδες. Ἄν δέν τίς ἐξασφαλίσουμε, τότε ὅλες οἱ μέχρι τώρα προσπάθειες καί τά πανηγύρια μας θά ἀξίζουν λιγώτερο κι ἀπό ἕνα τούρκικο ζιπουνάκι μέ τόν κροκόδειλο!
