Εὐθύνη καί ὑποχρέωση τῆς δημοσιογραφίας ἀποτελεῖ ἡ κριτική καί ὁ σχολιασμός, μέ νηφαλιότητα καί χωρίς προκατάληψη, τῶν ἐνεργειῶν τῶν πολιτικῶν προσώπων.
Ὅπως καί νά τό κάνουμε, σέ ἕνα τέτ-ἂ-τέτ πολιτικοῦ μέ δημοσιογράφους, τήν πρωτοβουλία τῶν ἐρωτήσεων τήν ἔχουν οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Τύπου.
Καί ἡ παράδοση καί τό σαβουάρ βίβρ τῆς πολιτικῆς, ἄν θέλετε– σχεδόν ἐπιβάλλει στόν ἐρωτώμενο νά ἀπαντᾶ. Αὐτά (ὀφείλει νά) τά γνωρίζει ὁ πολιτικός, ὅπως καί τό ὅτι θά ὑφίσταται ἐσαεί τήν βάσανο τῶν ἐρωτήσεων. Γι’ αὐτό καί προξένησε ἔκπληξη ἡ ἐπιθετική στάση τοῦ νέου καί ἄπειρου περί τήν πολιτική διεκδικητοῦ τῆς ἡγεσίας τοῦ κόμματος τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως ἀπέναντι σέ ἐκπροσώπους τοῦ Τύπου οἱ ὁποῖοι προσπάθησαν –μέ ἐρωτήσεις– νά βολιδοσκοπήσουν τό τί ἀκριβῶς ἐπιθυμεῖ νά ἐκφράσει –καί πολιτικά– ὁ ὑποψήφιος. Ἔχοντας ὅλη τήν καλή διάθεση καί –εἰλικρινῶς– χωρίς ἴχνος προκαταλήψεως, οἱ ἀπαντήσεις τοῦ ἐξ Ἑσπερίας ὑποψηφίου ἐξέπληξαν. Μά, βρέ παιδί μου, πρίν ἀποφασίσεις νά ἔλθεις καί νά διεκδικήσεις ἕνα τόσο σημαντικό πολιτικό ἀξίωμα, δέν ἔπρεπε πρῶτα ἀπ’ ὅλα νά ἔχεις μελετήσει «τήν ἀλφαβῆτα»; Πῶς τό εἶπε ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Κύπρου μόλις ἄκουσε τίς δηλώσεις του; «Ὁ Θεός νά μᾶς φυλάει!».
Μά, εἶναι δυνατόν, ἀγαπητέ, νά ἀναφέρεστε σέ «βόρειο κομμάτι τῆς Κύπρου» καί σέ «κρατίδιο δικό τους»; Καί ποιά «μουσουλμανική μειονότητα» ἀναγνώρισε ἐνώπιον τοῦ Ἀλέξη ὁ Ἐρντογάν;
Εἶναι αὐτή ἡ ἄτιμη ἡ Ἱστορία, αὐτή ἡ ἄτιμη ἡ πολιτική, πού ὅταν ἔλθουν τά δύσκολα, εἶναι ἀμείλικτη! Καί ἀποκαλύπτει ὅτι καλό εἶναι τό πλατύ χαμόγελο, καλά εἶναι τά γυμναστήρια καί τά μπράτσα μέ ἀμάνικο φανελλάκι, ἀλλά τά βάρη τῆς πολιτικῆς, πολύ, πάρα πολύ, διαφέρουν ἀπό ἐκεῖνα τοῦ γυμναστηρίου. Ἐκεῖ, φυσᾶς-ξεφυσᾶς, φουσκώνεις-ξεφουσκώνεις, ἀλλά δέν εἶσαι σέ κοινή θέα καί ἀκρόαση. Οἱ κάμερες σταματοῦν στήν εἴσοδο τοῦ Γυμναστηρίου. Ἐκτός ἄν εἶσαι ὁ Πούτιν, πού παλεύει (καί νικᾶ πάντοτε) δημοσίως. Νά μᾶς συμπαθᾶτε, ψηφοφόροι τοῦ Σύριζα, ἀλλά δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τόν καθηγητή Τσακαλῶτο. Ἐκεῖνος ἔκανε λάθη φραστικά ὄχι πολιτικά.
Ἐκεῖνος, καθηγητής ὤν, δέν θά μιλοῦσε ποτέ γιά τόσο εὐαίσθητα θέματα, ἄν δέν τά εἶχε μελετήσει. Δέν γνωρίζουμε ποιός εἶπε στόν ἀγαπητό ὑποψήφιο «Λεβεντόπαιδο Ἀρίστο, μπές στό μαγαζί καί κλεῖσ’ το», ἀλλά δέν εἶναι –ἀκόμη τοὐλάχιστον– ἀκριβῶς ἔτσι τά πράγματα στήν Ἑλλάδα.
Βεβαίως, εἶναι πολύ πιθανόν –τό πιθανώτερο– ὁ ὑποψήφιος ἐξ Ἀμερικῆς νά κερδίσει αὔριο τήν μονομαχία καί νά εἶναι ὁ νέος πρόεδρος τοῦ κόμματος τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως. Θά πρέπει, ὅμως, ἄν κερδίσει καί ἄν κατορθώσει νά κρατήσει συμπαγῆ τήν κοινοβουλευτική του ὁμάδα, νά ἀρχίσει ἐντατικά μαθήματα ἑλληνικῶν καί Ἱστορίας καί νά μελετήσει καλά τίς πολιτικές ἐξελίξεις τῶν τελευταίων πενῆντα ἐτῶν στήν χώρα ὅπου γεννήθηκε.
Καί ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου ἐπέστρεψε –τελευταῖος ἀπό ὅλους– στήν Ἑλλάδα τό 1974, ἀλλά πρίν φύγει εἶχε διατελέσει ἤδη ὑπουργός καί εἶχε δημιουργήσει τήν δική του –ἰσχυρότατη– ὁμάδα στήν «Ἕνωση Κέντρου». Ἄσε δέ πού εἶχε διατελέσει καθηγητής –μέ σπουδαία πορεία καί διακρίσεις– σέ ἀμερικανικά Πανεπιστήμια. Καί εἶχε τό μεγάλο προσόν νά σκέπτεται ἀγγλικά, ἀλλά νά ἐκφράζει τήν σκέψη του ἑλληνικότατα. Ὄχι, δέν ἀποτολμᾶμε συγκρίσεις. Ἁπλῶς, ἀπαντᾶμε σέ ἐκείνους πού μιλοῦν γιά «νέο Ἀνδρέα»…
