Ήθελα να ήμουν από μια μεριά στο σπίτι του Γιάννη (Ζαν, το καλλιτεχνικό του), του κομμωτή της γυναίκας μου και οικογενειακού μας φίλου
Να ήμουν εκεί για να ακούω τα τηλεφωνήματα που δέχεται τώρα, εν όψει του ανοίγματος των κομμωτηρίων… Όπως μου είπε, έχει ήδη κλείσει τα ραντεβού….για τον πρώτο μήνα και πιστεύει ότι θα πρέπει να εργάζεται από τα χαράματα μέχρι αργά για να προλάβει τις πελάτισσές του.
«Και πώς θα τα καταφέρεις; Θα επιτρέπεις να μπαίνουν περισσότερες από δυο στο κατάστημα;» τον ρωτώ. Εξηγεί ότι στο κατάστημά του έχει έξι «καρέκλες», αλλά τώρα θα τις αραιώσει και θα μείνει στις τέσσερεις. Απασχολεί οκτώ άτομα, αλλά σκέπτεται να βρίσκονται στο κατάστημα τα έξι και να εργάζονται τα κορίτσια του «ρολόι»…
-Δεν θέλω να φύγει καμμιά από τις συνεργάτιδές μου. Νομίζω ότι θα υπάρχει κίνηση και ίσως μεγαλύτερη από ότι παλιότερα. Η περιποίηση των μαλλιών έχει λείψει πολύ από τις γυναίκες και ίσως αντιλήφθηκαν πόσο απαραίτητη είναι, κυρίως για την ψυχική τους διάθεση. Και, νομίζω, ότι οι επισκέψεις τους στο κομμωτήριο θα πυκνώσουν. Ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί (και θα κάνω το καλύτερο) να μειώσουμε το προσωπικό μας…
Τα ίδια και με τον κουρέα μου, ο οποίος έχει επίσης κλείσει πολλά ραντεβού. «Καλά, δεν πήγες σε κάποιο σπίτι να κουρέψεις πελάτες;» τον ρώτησα. «Τρελός είσαι; Ναι, μου ζήτησαν να πάω, αλλά δεν το σκέφτηκα καν! Παιδιά έχουμε και εγγόνια! Θα τα βάλω σε κίνδυνο για να πάρω ένα δεκάρικο; Δεν είμαστε καλά! Καραντίνα μέχρι να σβήσει ο ήλιος!» μου απάντησε απλά…
Να σας πω, αν περνούσε από το χέρι μου, μαζί με τα κουρεία και τα λοιπά μικρά καταστήματα, θα έδινα το σύνθημα για να ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία! Είναι βέβαιο ότι με την επιβολή του «οικειοθελούς εγκλεισμού», πολλοί θυμήθηκαν το διάβασμα και ξεσκόνισαν τις βιβλιοθήκες τους. Τα βιβλιοπωλεία, λοιπόν, είναι χώροι στους οποίους σπανίως παρατηρείται συνωστισμός. Η σειρά προτεραιότητος και οι αποστάσεις των δυο μέτρων, μπορούν εύκολα να τηρηθούν και είναι βέβαιο ότι ο επισκέπτης του βιβλιοπωλείου δεν διακρίνεται για τον εκνευρισμό και την ανυπομονησία του. Ελπίζω να ανοίξουν από τα πρώτα και τα βιβλιοπωλεία.
Εκεί που τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα, είναι στον τομέα της αναψυχής και της εστιάσεως. Δεν σας κρύβω ότι μου έχει λείψει ιδιαίτερα η καθημερινή βόλτα στην πλατεία, στο μόνιμο «στέκι» της μικρής μας συντροφιάς. Τώρα θα χρειαστούμε μεγαλύτερο τραπέζι, ώστε να απλωθούμε και να τηρήσουμε τις δέουσες αποστάσεις… Μεγάλη υπόθεση ο καφές με την συντροφιά. Να έρχεται αχνιστός και μυρωδάτος και να αρχίζει η κουβέντα, να ανεβαίνουν οι τόνοι, να βγαίνουν στον αέρα οι διαφωνίες, να βουρλίζεται ο καθένας για τον δικό του λόγο και στο τέλος να γελάμε και να χωρίζουμε ευχαριστημένοι.
Άντε, να τελειώσει αυτό το μαρτύριο της διαδρομής σαλόνι – ψυγείο- πολυθρόνα. Διότι όσα χιλιόμετρα και να περπατήσεις, όλο και κάτι θα μείνει στη ζυγαριά…
