Δέν εἶναι «ἔθιμα» ἡ βία καί ἡ φθήνια

Ναί, εἶναι βάρβαρα μερικά «ἔθιμα». Ναί, εἶναι ἀπαράδεκτες αὐτές οἱ ἐπικίνδυνες καντρίλιες μέ τόν κίνδυνο, πότε μέ τή μορφή «σαΐτας», πότε μέ τήν μορφή «ρουκέττας» ἤ «χαλκουνιοῦ».

Καί θεωρῶ ἀστεία τήν ἄποψη τοῦ δημάρχου Καλαμάτας, πού ἐδήλωσε (ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ ὁ φόνος τοῦ ἄτυχου εἰκονολήπτη ἀπό «σαΐτα») ὅτι «δέν μπορεῖ νά ἀπαγορευθεῖ τό ἔθιμο, διότι εἶναι στό DNA τοῦ Καλαματιανοῦ». Κουραφέξαλα, κύριε δήμαρχε!

Ἄν ἦταν ἔτσι, στό Μεξικό θά ξερίζωναν ἀκόμη καρδιές σέ δημόσια θέα, στήν Ἑλλάδα θά θυσίαζαν ἀκόμη ἀνθρώπους «γιά νά φυσήξει ὁ ἄνεμος καί νά φουσκώσουν τά πανιά» ἤ οἱ Ἀθηναῖοι θά ἔστελναν ἀκόμη δώδεκα νέους ἐτησίως στήν Κνωσσό, γιά νά τούς κολατσίσει ὁ Μινώταυρος!

Θεωρῶ ἀδιανόητο, ἐν ἔτει 2019, νά μαζεύεται κόσμος γιά νά δεῖ τόν «σαϊτοπόλεμο» στήν Καλαμάτα καί νά διατρέχει κίνδυνο θανάσιμο, ὡς ἀπεδείχθη τήν Κυριακή τῆς Λαμπρῆς! Ἄν εἶναι στό DNA τῶν «σαϊτατζήδων» ὁ κίνδυνος, ἄς πᾶνε στά χωράφια, μονάχοι τους, ἄς τραβήξουν οἱ ἴδιοι βίντεο καί ἄς μᾶς τό στείλουν νά τό δοῦμε. Ἀλλά νά διατίθεται δημόσιος χῶρος, καί μάλιστα μέ θεατές γιά νά παρακολουθήσουν κάποιους πού θέλουν νά παίζουν μέ τόν κίνδυνο θέτοντας σέ κίνδυνο καί τούς ἄλλους, εἶναι κάτι πού δέν τό καταλαβαίνω. Ὅπως καί τό ἄλλο «ἔθιμο» μέ τίς ρουκέττες στήν Χῖο. «Ἐφέτος τό περιορίσαμε, πέσανε μόνο 13.000 ρουκέττες» ἔλεγε ὁ ἀρχηγός τῆς μιᾶς ἀπό τίς δύο ἀντίπαλες ἐνορίες (!) στόν φακό! Θά μοῦ πεῖς τώρα ὅτι τό ἐν λόγω ἔθιμο ἔφερε ἐφέτος μέχρι καί συνεργεῖο τοῦ National Geographic στό Βροντάδο.

Καλά, ἔτσι καί ἀποφασίσουμε ἀπό τοῦ χρόνου τό Πάσχα νά καῖμε καί ἀπό καμμιά δεκαριά σπίτια στήν Ἀθήνα, νά δεῖς πόσα συνεργεῖα θά ἔρθουν!

Μέ δυό λόγια, ἀγαπητοί, ἡ Λαμπρή εἶναι ἡμέρα χαρᾶς, ἀγάπης καί οἰκογένειας. Ἐντάξει, νά πέσουν μερικές τρακατροῦκες» στήν ἐκκλησία μέ τό «Χριστός Ἀνέστη» τό καταλαβαίνω. Καί ἄς ἀφήσουν αὐτές τίς δῆθεν «παραδόσεις».

Ἐγώ θυμᾶμαι, στά παιδικά μου χρόνια, μερικές φωτοβολίδες, κάτι ψιλοχαλκούνια καί κάτι «πεταλοῦδες», σάν αὐτές πού ἀνάβουν τά παιδάκια σήμερα στά γενέθλια, στόν περίβολο τῆς ἐκκλησίας.

Μετά τό ’80 θέριεψαν τά ἐπικίνδυνα βεγγαλικά καί ἔγιναν ὁ «χαβαλές» καί ὁ κίνδυνος «πατροπαράδοτο ἔθιμο»!

Καί καλά θά κάνουν τά «κανάλια» νά μήν προβάλλουν τόσο τόν «χαβαλέ» ὅσο τά πραγματικά ἤθη καί ἔθιμα, τά ὁποῖα ἔχουν περάσει στό περιθώριο, γιά νά παρουσιάζεται κάθε τί πού ἔχει σχέση μέ κίνδυνο, αἷμα καί βαρβαρότητα.

Βλέπουμε μερικές ταινίες μέ «Τά πάθη τοῦ Χριστοῦ», ἄντε καί κανένα «Βαραββᾶ» καί κανένα «Χιτῶνα» κι ὕστερα κάνουμε Πάσχα μέ ἄσματα τῶν κέντρων τῆς παραλίας καί τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ.

Μόνο ἡ δημόσια τηλεόραση εἶχε κάποιες ἀναλαμπές. Ἡ «ἐλεύθερη», γιά μιά ἀκόμη φορά, ἦταν θλιβερή. Λές καί δέν ὑπάρχει ποίηση καί πεζογραφία γύρω ἀπό τήν Λαμπρή, λές καί μᾶς ἐνδιαφέρει μόνο τό κόστος «τοῦ πασχαλινοῦ τραπεζιοῦ» καί ὁ ὀβελίας!

Ἔχουμε ξεφύγει. Ἡ βία καί ἡ φθήνια γίνονται «ἔθιμα». Καί εἶναι κρῖμα, γιατί δέν εἴμαστε ἔτσι.