Μέ τήν σόμπα ἀναμμένη, μέ τό τσάι ζεστό καί μέ τόν γάτο στά πόδια, παρακολουθῶ τήν τραγωδία.
Εἶναι σημεῖο τοῦ καιροῦ. Μέσα στήν –ἐλάχιστη πιά– ἄνεσή μου, ἀκούω τήν μάνα νά ὀδύρεται, κρατῶντας τό νεκρό παιδί της στήν ἀγκαλιά, βλέπω τόν πατέρα ἀνέκφραστο, τραγικό προσωπεῖο, νά κρατᾶ τό χεράκι τῆς κόρης του, πού εἶναι θαμμένη, νεκρή, στά ἐρείπια…
Τό ἴδιο καί ὅταν καθίσω ἐμπρός ἀπό τόν ὑπολογιστή. Βλέπω, ἀκούω καί πατῶ τό κουμπί μέ τό προσωπάκι πού δακρύζει. «Λυπᾶμαι», διευκρινίζει ἡ διαβολική συσκευή… Θυμᾶμαι παλιότερα, πού ἀκούγαμε στό ραδιόφωνο, στίς εἰδήσεις, γιά τούς σεισμούς. Ἀκούγαμε, δέν εἴχαμε εἰκόνα. Καί μᾶς ἄγγιζε –νομίζω– περισσότερο ἡ δυστυχία τῶν ἀνθρώπων πού ὑπέφεραν. Μέ τήν εἰκόνα, πάθαμε κάτι, πού μοιάζει μέ ἕναν περίεργο μιθριδατισμό. Συνηθίσαμε στό δηλητήριο καί δέν μᾶς πολυκάνει αἴσθηση…
«Δέν τόν πολυενδιαφέρει τόν Ἐρντογάν ἡ περιοχή πού ἔπληξε ὁ σεισμός. Κατοικοῦν κυρίως πληθυσμοί πού δέν τόν ψηφίζουν» μοῦ εἶπε φίλος, πού γνωρίζει τά συμβαίνοντα στήν γείτονα χώρα. Μπορεῖ νά εἶναι κι ἔτσι.
Μοῦ εἶπε ἀκόμη ὅτι αὐτά τό πολυώροφα κλουβιά, πού φθάνουν καί τούς εἴκοσι ὀρόφους, ἔχουν κατασκευασθεῖ μέ τά πλέον εὐτελῆ ὑλικά, ἀπό τήν χρυσή πεντάδα τῶν μεγαλοεργολάβων, προσωπικές ἐπιλογές τοῦ Ἐρντογάν. «Νά δεῖς πού θά τούς ρίξει στά κάτεργα, φορτώνοντάς τους ὅλες τίς κατηγορίες τοῦ κόσμου» μοῦ λέει ὁ ἐντρυφῶν στά τῆς Τουρκίας, συμπληρώνοντας ὅτι στίς ἐν λόγῳ χάρτινες πολυκατοικίες διέμεναν φτωχοί κυρίως ἄνθρωποι. «Ὅπου φτωχός κι ἡ μοῖρά του» εἶπα, καί συμφώνησε…
Δέν ξέρω ἄν ὁ κατά φαντασίαν σουλτάνος ἔχει διαβάσει Ἱστορία, ἀλλά βλέποντάς τον κοντά στούς σεισμοπλήκτους, ἐπάνω ἀπό τό συντετριμμένο ὁπλισμένο-ἄοπλο σκυρόδεμα, θυμήθηκα ὅτι καί ὁ ὁ Νέρων, ἔπειτα ἀπό κάθε συμφορά τήν ὁποία ὁ ἴδιος εἶχε προκαλέσει, ζητοῦσε τό δοχεῖο τῶν δακρύων!
Εἶναι τρομακτικό αὐτό πού ἔχει συμβεῖ στούς γείτονες. Εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ ἀριθμός τῶν θυμάτων θά εἶναι πολύ μεγαλύτερος, ὅπως καί τῶν ἀστέγων. Γιά νά πάρει ἐπάνω της ἡ περιοχή, θά χρειασθοῦν χρόνια καί χρόνια, καθώς ὅλα θά ἀρχίσουν ἀπό τό «μηδέν».
Ὅμως ὁ Τοῦρκος, ὁ Σύρος, στά διαλείμματα τῶν σεισμῶν, ἐξακολουθεῖ νά βομβαρδίζεται. Καί πῶς νά γίνει ἀλλιῶς; Τζάμπα νά πᾶνε τά ὅπλα; Δέν γίνεται, θά ἔχουν χασούρα τά χρηματοκιβώτια, θά κατέβει ὁ δείκτης στά χρηματιστήρια τῶν πολεμοκαπήλων. Κι ὁ φαμελίτης Τοῦρκος, Σύρος ἀνακατεύει μέ τίς χοῦφτες του τά χαλάσματα. Δέν θέλει νά πιστέψει πώς χάθηκαν οἱ δικοί του, πώς πιά δέν θά ὑπάρξουν στήν ζωή του.
Ἕνας τεφρός ὄγκος σκεπάζει τόν ὁρίζοντα. Ἕνα ζευγάρι ἀποσύρεται μέσα στό σούρουπο, σφιγμένο μέ τόν πόνο γύρω του. «Πᾶμε, γυναῖκα, οἱ ἄνθρωποι μᾶς προδώσανε» λέει ὁ ἄντρας. «Μᾶς ἔμεινε μόνο ὁ Θεός!» ἔγραψε ἡ Εὐτυχία Καρύδη. Σωστή ἀπολύτως ἡ ἄποψή της. Καί, καθώς συλλογίζομαι αὐτά πού θά ζήσουμε σέ λίγο καιρό μέ τούς πλειστηριασμούς, θυμᾶμαι τόν ἀξέχαστο Πυθαγόρα καί τόν συγκλονιστικό του στίχο, πού μελοποίησε ὁ ἀξέχαστος φίλος μου Ἀπόστολος Καλδάρας: «Ἐγώ Χριστό κι ἐσύ Ἀλλάχ, ὅμως κι οἱ δυό μας ἄχ καί βάχ!»…
