Οἱ ἐκλογές δέν εἶναι μαθηματική ἄσκηση
H Aπλῆ ἀναλογική παράγει ἤδη ἕνα πολιτικό ἀποτέλεσμα καί αὐτό δέν εἶναι ἑλκυστικό: Ἀπό πρωΐας μέχρι δύσεως τοῦ ἡλίου, τό πολιτικό σύστημα συζητεῖ μόνον γιά τίς συνθῆκες ἀναπαραγωγῆς του καί θέτει τά ἐρωτήματα: «Ποιός θά εἶναι ὁ νέος πρωθυπουργός; Ποιό ποσοστό πρέπει νά ἐπιτύχει ὁ ἀρχηγός τοῦ πρώτου κόμματος, γιά νά εἶναι ἀδιαμφισβήτητα ὁ βασικός ὑποψήφιος γιά τήν πρωθυπουργία στόν δεύτερο γῦρο; Μέ μισό τοῖς ἑκατό διαφορά ἀπό τόν δεύτερο μπορεῖ νά διεκδικήσει τήν πρωθυπουργία; Μέ ποσοστό κάτω ἀπό 35% μπορεῖ νά διεκδικήσει τήν πρωθυπουργία;
Θά καταθέσει ἀμέσως τήν διερευνητική ἐντολή ζητῶντας νέες ἐκλογές; Θά ὑποχρεωθεῖ νά τήν παραλάβει καί νά διερευνήσει τίς πιθανότητες σχηματισμοῦ κυβέρνησης; Ἀπό τί ποσοστό καί κάτω μπορεῖ ὁ πρῶτος νά ὑποχρεωθεῖ νά παραλάβει τήν ἐντολή; Ποιός εἶναι ὁ ὁρισμός τῶν νικητῶν; Μπορεῖ νά συγκροτηθεῖ κυβέρνηση ἡττημένων;
Κυβέρνηση ἀνοχῆς μέ πλειοψηφία 120 βουλευτῶν; Κυβέρνηση εἰδικοῦ σκοποῦ μέ μοναδική ἀποστολή τήν καθιέρωση τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς καί στήν δεύτερη ἀναμέτρηση; Μέ ποιόν πρωθυπουργό; Γνωστόν «Χ» ἤ ἄγνωστον «Χ»;
Ἰδού τό πλῆθος τῶν ἐρωτημάτων πού θέτει διαρκῶς στόν ἑαυτό του καί ὑπ’ ὄψιν μας τό πολιτικό μας σύστημα ὡσάν νά πάσχει ἀπό βαρύ πολιτικό αὐτισμό… Ξυπνᾶ ὁ Ἕλληνας κάθε πρωΐ καί πρίν καλά καλά ἀνοίξει τά μάτια του καί πιεῖ τήν πρώτη γουλιά τοῦ καφέ του ἀρχίζει τό σφυροκόπημα τῶν τεχνικῶν θεμάτων, πού ὁδηγοῦν μέ τόν ἕναν ἤ μέ τόν ἄλλο τρόπο στήν ἀναπαραγωγή τῆς ἐξουσίας σέ παραλλαγές: Κυβέρνηση μπλέ καί αὐτοδύναμη, κυβέρνηση τρικολόρε, κυβέρνηση κοκκινοπράσινη κ.λπ. Ὅπως μοῦ εἶπε χθές ἔμπλεος ἀπορίας ἕνας καμεραμάν τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ Open «μεγάλη ἀπογοήτευση ἡ ἀναλογική! Συζητοῦν λές καί πρόκειται γιά μαθηματικό τύπο. Γιά μαθηματική ἄσκηση». Δίκαιο ἔχει ὁ ἄνθρωπος μέ τόσα πού ἀκούει!
Οἱ ὁδηγίες τῶν εἰδικῶν πού δηλώνουν ὅτι θέλουν νά σέ πάρουν ἀπό τό χέρι καί νά σέ «ἐκπαιδεύσουν»… πλῆθος: «Κάνε αὐτό, γιά νά μήν σοῦ συμβεῖ αὐτό, ψήφισε ἐκεῖνο, γιά νά μήν προκύψει τό ἄλλο, ἄν ἐπιλέξεις ἐκεῖνο, θά βγεῖ τό ἄλλο». Lost in space, πού λένε καί οἱ φίλοι μας οἱ Ἄγγλοι. Οἱ ἐκλογές, ὅμως, δέν εἶναι μαθηματική ἄσκηση. Στίς ἐκλογές ἀποφασίζουμε γιά τίς ζωές μας. Πίσω ἀπό τό παραβάν, ὅταν ξεφυλλίζουμε τά ψηφοδέλτια γιά νά ἐπιλέξουμε, δέν ἔχουμε στό μυαλό μας πῶς λειτουργεῖ τό κλιμακωτό μπόνους τοῦ νόμου Γεραπετρίτη, μέ πόσα κόμματα ἐκτός Βουλῆς διευκολύνεται ἡ αὐτοδυναμία καί μέ πόσα ἐντός ἀποτρέπεται.
Αὐτές εἶναι ἀγωνίες ἄλλων, ὄχι δικές μας. Οἱ δικές μας ἀγωνίες πίσω ἀπό τό παραβάν συνοψίζονται στήν ἀπάντηση τῶν ἑξῆς ἐρωτημάτων: «Κυβέρνηση, τί ἔκανες γιά μένα καί τί μοῦ προτείνεις;
Ἀντιπολίτευση, πόσο φώναξες γιά μένα καί τί μοῦ προτείνεις γιά νά κάνεις τήν διαφορά; Μικρότερα κόμματα, μπορεῖτε νά ἀποτελέσετε μέρος τῆς λύσης καί νά λειτουργήσετε ὡς καταλύτης σταθερότητας, ναί ἤ ὄχι;» Καί ἀναλόγως ἐπιλέγουμε, δίχως δεύτερη σκέψη.
Τό πολιτικό μας σύστημα, ὅμως, ἀπό τό περασμένο φθινόπωρο, πού ἀκούστηκε γιά πρώτη φορά στήν ΔΕΘ ἡ θεωρία τῆς τερατογένεσης, πάσχει ἀπό ἱδρυματισμό. Πετᾶ βιαστικά τούς «λεκέδες» ἀπό πάνω του, ἀφοῦ ὑποκριθεῖ ὅτι ἐνδιαφέρθηκε νά τούς καθαρίσει (ὑποκλοπές, Τέμπη κ.λπ.) καί μέ περισσή αὐθάδεια-ἀλαζονεία κάνει καλλιστεῖα πρωθυπουργῶν, καλλιστεῖα συνεργασιῶν, καλλιστεῖα ἐχθρῶν. Αὐτός, ὅμως, ἀνεξαρτήτως ἀποτελέσματος εἶναι ἕνας δρόμος πού δέν ὁδηγεῖ πουθενά. Ἀκριβέστερα: Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ πουθενά.
