ΓΕΝΙΚΗ εἶναι ἡ ἱκανοποίησις ἀπό τήν ἀποστολή πρός τήν χώρα μας τῆς ἐπιστολῆς ἀποδοχῆς (Letter of Acceptance-LOA) τοῦ αἰτήματός μας, νά ἀποκτήσουμε μαχητικά 5ης γενιᾶς τύπου F-35.
Πρέπει ὅμως νά βάλουμε τά πράγματα στήν θέση τους καί νά ξέρουμε τί ἀκριβῶς σημαίνει αὐτή ἡ ἐξέλιξις. Θά ὑπογραμμίσουμε λοιπόν ὅτι τό F-35 δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς ἕναν νέο τύπο μαχητικοῦ ἀεροσκάφους. Εἰσάγει τήν Ἀεροπορία μας σέ μία νέα ἐποχή. Περίπου ὅπως θεωρήθηκε ἐπανάστασις, ὅταν περάσαμε ἀπό τά ἑλικοφόρα ἀεροσκάφη στά ἀεριωθούμενα, ἔτσι καί τώρα ἡ μετάβασις ἀπό τήν 4η στήν 5η γενιά ἀποτελεῖ ἕνα ἀναλόγου σημασίας ὁρόσημο.
- Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Πολύ ἁπλά, δέν ἔχουμε τό περιθώριο νά μείνουμε πίσω. Καί τό ζήτημα δέν εἶναι μόνον τά χαρακτηριστικά ἀποκρύψεως (stealth) πού ἔχει ὁ νέος αὐτός τύπος. Εἶναι κυρίως οἱ δυνατότητες ἐντάξεώς του σέ ἕνα δικτυοκεντρικό σύστημα ἀεροπορικῆς ὑπεροχῆς, τό ὁποῖο δημιουργεῖ κυριολεκτικῶς μία νέα ἐποχή γιά τήν ἄμυνα τῆς χώρας. Ἕνα τέτοιο ἀεροπλάνο δέν μπορεῖ ἀσφαλῶς νά κατατρύχεται σέ ἀποστολές καθημερινῶν ἀναχαιτίσεων (δέν γνωρίζουμε πόσο θά διαρκέσει ἡ σημερινή κατάστασις ἀναστολῆς τῶν παραβιάσεων τοῦ ἐναερίου χώρου μας ἀπό τήν γείτονα) καί πρέπει νά παραμένει σέ ἑτοιμότητα γιά τήν ἀντιμετώπιση πραγματικῶν πολεμικῶν καταστάσεων. Ἐκεῖ μόνον θά δείξει τά ἰδιαίτερα πλεονεκτήματα πού ἐνσωματώνει. Γιά τόν λόγο αὐτόν καί δέν ἀπαιτεῖται ἡ ἀπόκτησις μεγάλων ἀριθμῶν αὐτοῦ τοῦ ἀεροσκάφους. Ὁ προγραμματισμός ἀγορᾶς 20 μαχητικῶν γιά τήν συγκρότηση μιᾶς πολεμικῆς μοίρας εἶναι ὑπεραρκετός γιά τήν ὥρα. Δέν εἶναι δηλαδή μόνον τό ὑπέρογκο κόστος (2,4 δισ. δολλάρια γιά 20 ἀεροπλάνα) πού μᾶς περιορίζει.
Θά πρέπει νά ἀναφερθοῦμε στό σημεῖο αὐτό στήν ἐξαγγελία τοῦ ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Νίκου Δένδια, ὅτι ἡ Ἀεροπορία μας πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τούς παλαιοτέρους τύπους μαχητικῶν καί νά κρατήσει μόνον τά F-35, τά Rafale καί τά νεώτερα F-16 πού ἀναβαθμίζονται σέ ἐπίπεδο Viper. Πράγματι, ἡ πολυτυπία ἦταν ἀνέκαθεν ἕνα τεράστιο πρόβλημα γιά τήν Πολεμική μας Ἀεροπορία. Πράγματι, ἐνῷ οἱ περισσότερες χῶρες διατηροῦν σέ ἐνέργεια ἕναν ἤ τό πολύ δύο τύπους μαχητικῶν, ἡ Ἑλλάς ἔχει σήμερα τά F-4E Phantom, τά «ἁπλά» Mirage 2000, τά προηγμένα Mirage 2000-5, τά F-16 τῶν block 30, 50, 52, 52+ ἐσχάτως καί block 70 Viper, καθώς καί τά Rafale.
Καί ἄς μήν ἔχει κανείς τήν ψευδαίσθηση, ὅτι ἐπειδή ἐξωτερικῶς ὁμοιάζουν κάποια ἀεροπλάνα εἶναι καί ὅμοια. Ἕνα F-16 block 30 δέν ἔχει καμμία σχέση μέ ἕνα block 50, πολλῷ δέ μᾶλλον μέ ἕνα block 70. Κάθε ἕνας ἀπό τούς τύπους αὐτούς ἔχει διαφορετικές ἀπαιτήσεις ἐκπαιδεύσεως τεχνικοῦ προσωπικοῦ καί κυρίως ἀνταλλακτικῶν καί διοικητικῆς μερίμνης. Ὑπῆρχε μάλιστα ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ Ἀεροπορία μας εἶχε ἕξη διαφορετικούς τύπους μαχητικῶν (F-4E, F-5, F-104, A-7, F-16C/D καί Mirage F-1, Mirage 2000). Προφανῶς καί τό σχέδιο τοῦ ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἀμύνης εἶναι νά ἐκλείψει ὁριστικῶς αὐτή ἡ κακοδαιμονία. Δέν μπορεῖ ὅμως αὐτό νά γίνει ἀπό τήν μία ἡμέρα στήν ἄλλη. Θά πρέπει νά προγραμματισθεῖ σέ ἕνα βάθος χρόνου μέ ταυτόχρονο σχεδιασμό καί τῶν μελλοντικῶν ἐνισχύσεων τοῦ ἀεροπορικοῦ μας ὁπλοστασίου. Ὁ συνολικός ἀριθμός τῶν μαχητικῶν μας δέν μπορεῖ νά πέσει κάτω ἀπό μία συγκεκριμένη «ὀροφή», ὅπως σίγουρα ἔχει ἐνημερώσει τόν ὑπουργό ὁ ἁρμόδιος Κλάδος τοῦ ΓΕΑ πού ἐκπονεῖ ἕνα καθημερινό πρόγραμμα ἑτοιμότητος ἀπό τό ὁποῖο προκύπτουν οἱ ἀπαραίτητοι ἀριθμοί πού εἶναι ἀνελαστικοί.
Παραλλήλως, πρέπει νά γίνεται καί ἀνασχεδιασμός τῶν ἀεροπορικῶν τακτικῶν, προκειμένου νά γίνει πλήρης ἀξιοποίησις τῶν νέων ἐπιχειρησιακῶν δυνατοτήτων τῶν νέων τύπων μαχητικῶν πού ἀποκτᾶμε.
Γιά νά ἐπανέλθουμε ὅμως στά F-35, παρατηροῦμε ὅτι τό κόστος τους ἀνέρχεται στά 2,4 δισ. δολλάρια, ἐνῷ παλαιότερα ἀνεφέρετο ὅτι θά πλησιάσει τά 3 δισ. Ἡ διαφορά τῶν 600 περίπου ἑκατομμυρίων εἶναι τό κόστος πιστοποιήσεως ὑποδομῶν γιά τήν ὑποστήριξη τοῦ ἀεροσκάφους στήν Ἑλλάδα. Δηλαδή θά τό πληρώσουμε φθηνότερα, ἀλλά δέν θά ἔχουμε δυνατότητα συντηρήσεώς του ἐγχωρίως, πέρα ἀπό ἕνα ἐπίπεδο. Εἶναι πολύ δύσκολο νά σχολιάσουμε ἄν ἡ ἀπόφασις αὐτή εἶναι ὀρθή ἤ ἐσφαλμένη, καί σίγουρα τό κόστος δέν μπορεῖ νά εἶναι τό ἀποκλειστικό κριτήριο.
Κατ’ ἀρχήν, δέν ὑπάρχει περίπτωσις οὔτε μέ 600 ἑκατομμύρια οὔτε μέ 600 δισεκατομμύρια νά γίνουμε πλήρως αὐτόνομοι ὅσον ἀφορᾶ στήν ὑποστήριξη τῶν F-35. Ἡ βαφή τοῦ ἀεροσκάφους μέ τό εἰδικό ραδιοαπορροφητικό χρῶμα πού συμβάλλει στό χαμηλό του ἴχνος στά ραντάρ, δέν προβλέπεται νά γίνεται στήν Ἑλλάδα σέ καμμία περίπτωση. Εἴτε τά ἀεροσκάφη θά μεταφέρονται στό ἐργοστάσιο τῆς κατασκευάστριας ἑταιρείας στό Τέξας, εἴτε στό μοναδικό ἐξουσιοδοτημένο ἀπό αὐτήν κέντρο στήν Εὐρώπη, πού εὑρίσκεται στήν Τσεχία. Πέρα ὅμως ἀπό αὐτό, τίθεται τό σοβαρό ἐρώτημα τοῦ τί μπορεῖ καί τί δέν μπορεῖ νά ἀναλάβει ἡ ἐγχώρια βιομηχανία.
Ἡ Ἑλληνική Ἀεροπορική Βιομηχανία δέν ἔχει κατορθώσει νά συντηρήσει ἐγκαίρως τά μεταφορικά C-130 καί ἔχει ἀφήσει τήν Ἀεροπορία μας μέ ἕνα ἤ δύο ἀεροσκάφη τοῦ τύπου. Πῶς ἐλπίζουμε ὅτι θά μπορέσει νά ἀναλάβει τήν συντήρηση τῶν περισσότερο πολύπλοκων F-35; Τό ζήτημα λοιπόν δέν εἶναι μόνον οἰκονομικό. Καί ἀπαιτεῖ περίσκεψη. Ναί μέν θέλουμε νά λειτουργοῦν ἐγχώριες βιομηχανικές ὑποδομές. Πρέπει ὅμως πρῶτα νά τίς φέρουμε σέ ἐπίπεδο νά μποροῦν νά φέρουν σέ πέρας ἐπιτυχῶς τό ἔργο.
