Ἀπό χρόνια πολλά, πιστεύουμε στήν ἀνάγκη ἱδρύσεως καί λειτουργίας μή κρατικῶν-μή κερδοσκοπικῶν Ἀνωτάτων Ἐκπαιδευτικῶν Ἱδρυμάτων.
Νά τονίσουμε αὐτό τό «μή κερδοσκοπικῶν» δέν σημαίνει, φυσικά, ὅτι θά ἱδρυθοῦν φιλανθρωπικά ἱδρύματα. Θά λειτουργοῦν μέ τούς κανόνες τῆς ἀγορᾶς καί θά τελοῦν ὑπό τήν αὐστηρή (ὁπωσδήποτε) κρατική ἐποπτεία, ὅπως (πρέπει νά) τελοῦν καί τά κρατικά-δημόσια ΑΕΙ.
Ἔχοντας παρακολουθήσει τό τί συμβαίνει σέ ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες καί, κυρίως, στήν Κύπρο, μποροῦμε νά βεβαιώσουμε ὅτι ἡ λειτουργία τῶν μή κρατικῶν, οὐδόλως ἔβλαψε τά δημόσια ΑΕΙ. Ἀντιθέτως, μπορεῖ κανείς νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι τά ὠφέλησε, τά ὤθησε νά βελτιωθοῦν, προκειμένου νά ἀντιμετωπίσουν τόν –ὑγιῆ– ἀνταγωνισμό. Βεβαίως, νά τονίσουμε ὅτι μᾶς εἶχε παραξενέψει τό ὅτι ἀρκετοί Ἕλληνες καθηγητές, πού διδάσκουν σέ δημόσια ἑλληνικά ἀλλά καί σέ μή κρατικά κυπριακά Πανεπιστήμια, ἔχουν ταχθεῖ κατά τῆς λειτουργίας τῶν μή κρατικῶν ΑΕΙ στήν Ἑλλάδα!
Ὀξύμωρον… Ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχουμε ἀρθρογραφήσει ὑπέρ τῶν μή κρατικῶν καί, μάλιστα, μέ δόση ρομαντισμοῦ, εἴχαμε «ὀνειρευθεῖ» μιά Ἰατρική Σχολή στήν Κῶ, πατρίδα τοῦ Ἱπποκράτους, μία Φιλοσοφική Σχολή στούς Δελφούς καί μία στά Στάγειρα, πατρίδα τοῦ Ἀριστοτέλη. Μία Ἀνώτατη Ναυτική Σχολή στήν Σαλαμῖνα, ὅπου ἔγινε ἡ ναυμαχία μέ τήν ὁποία διεφυλάχθη ὁ δυτικός πολιτισμός. Καί μάλιστα πιστεύαμε (καί πιστεύουμε) ὅτι τά ἑλληνικά μή κρατικά Πανεπιστήμια θά φέρουν στήν χώρα πολλούς φοιτητές ἀπό τό ἐξωτερικό. Ὅπως, παλαιότερα, ἦταν γεμᾶτες ἀπό σπουδαστές τοῦ ἐξωτερικοῦ οἱ Ἰδιωτικές Σχολές Πλοιάρχων καί Μηχανικῶν Ἐμπορικοῦ Ναυτικοῦ, τίς ὁποῖες ἔκλεισε τό ΠΑΣΟΚ ἐν μιᾷ νυκτί τό 1982 καί τώρα τό ὑπουργεῖο Ναυτιλίας ἑτοιμάζεται νά τίς ἐπανασυστήσει!
Δέν μπορεῖ νά βλάψει τήν δημόσια ἐκπαίδευση ὁ ὑγιής ἀνταγωνισμός. Ἁπλῶς, οἱ σημερινοί «πανεπιστημιακοί» μας δέν θά ἤθελαν ἐπ’ οὐδενί «νά χάσουν τήν βολή τους». Μεγάλο πρᾶγμα τό μονοπώλιο. Εἶσαι ὁ πωλῶν τοῖς μετρητοῖς καί δέν ἔχεις κανέναν ἀνάγκη. Ὅλοι μας γνωρίζουμε πῶς ἔχει διαμορφωθεῖ τό σημερινό (καί ἀπό ἐτῶν ἰσχῦον) πανεπιστημιακό κατεστημένο. Ὅλοι μας γνωρίζουμε τά περί τῆς «κληρονομικότητος» τῶν ἑδρῶν. Ὅλοι μας γνωρίζουμε τίς «μάχες» (κυρίως στό πολιτικό καί οἰκονομικό παρασκήνιο) γιά τίς Πρυτανεῖες. Πιστεύουμε ὅτι μέ τήν ἵδρυση καί λειτουργία τῶν μή κρατικῶν ΑΕΙ θά «σπάσει» τό μονοπώλιο καί θά ὑπάρξει γενική βελτίωση, ὄχι μόνο στήν ποιότητα τῶν παρεχομένων γνώσεων καί εὐκαιριῶν, ἀλλά καί στήν ἐσωτερική δομή καί λειτουργία τῶν «βυζαντινῶν» κρατικῶν μας Ἀνωτάτων Ἐκπαιδευτικῶν Ἱδρυμάτων.
Βεβαίως, ὅλα αὐτά προϋποθέτουν τήν ἔντιμη, σώφρονα καί ἀντικειμενική διαχείριση τοῦ θέματος «μή κρατικά ΑΕΙ» ἀπό τήν ἑλληνική Πολιτεία. Νά μήν βρεθοῦμε, δηλαδή, σέ κατάσταση πού θά δημιουργήσει περισσότερα ἀκόμη προβλήματα στήν παρεχόμενη ἐκπαίδευση. Καί κάποια στιγμή, ἄς πάψουμε νά πιστεύουμε ὅτι τά κρατικά μας (μονοπωλιακά) Πανεπιστήμια δίνουν τά καλύτερα πτυχία, γιατί δέν εἶναι ἔτσι. Καλά εἶναι, μποροῦν, ὅμως, νά γίνουν καλύτερα. Καί εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ –ὑγιής καί ἔντιμος– ἀνταγωνισμός θά τά βοηθήσει νά βελτιωθοῦν.
Σέ μιά ἐποχή πού ἡ ἐκπαίδευση ἔχει πάψει νά ἀποτελεῖ –παγκοσμίως σχεδόν– κρατικό μονοπώλιο, ὀρθῶς ἐπιχειροῦμε κι ἐμεῖς τό ἀνάλογο βῆμα. Ἄς τό στηρίξουμε.
