Κι ἐκεῖ, πού λέτε, στά καλά τοῦ καθουμένου, πετάει ἕνας τήν ἰδέα.
«Καί δέν λέμε γιά 500.000 νέες θέσεις ἐργασίας;». Κανονικά, ἄν ἡ ὑπόθεση ἐξελισσόταν σέ μιά ταινία τοῦ Περάκη, θά ἀκολουθοῦσε ἡ φράση-κλισέ «Ποῦ πᾶς, ρέ Καραμῆτρο;»! Λόγω τοῦ ὅτι ὅμως τό δρᾶμα ἐλάμβανε χώρα στό αἴθριο τοῦ Μεγάρου Μουσικῆς, μέ σκηνικό καλοκαιρινοῦ μπίτς-μπάρ, ἀκούσθηκαν χειροκροτήματα…
Βεβαίως, ὑπάρχουν καί κάποιοι οἱ ὁποῖοι τά ἔχουν ξανακούσει αὐτά τά περί «χιλιάδων νέων θέσεων ἐργασίας». Τά «ἔταξε» καί ὁ δήμαρχος τοῦ Πειραιῶς πρό πενταετίας καί δέν προσέθεσε οὔτε μία! Ἐπανεξελέγη, ὅμως, κατά τρόπο πανηγυρικό, ὁπότε ὅ,τι καί νά πεῖς θά εἶσαι «ἐκτός θέματος»…
Καί μιά καί ἀναφερθήκαμε στό «Μέγαρο», ἄς θυμηθοῦμε τά παλαιότερα μεγαλεῖα του, τότε πού ἀπολαμβάναμε στίς σκηνές του ὀνόματα τεράστια καί διάσημα, τότε πού στίς αἴθουσές του δέν εἴχαμε σχεδόν ἀποκλειστικά ὀργανώσεις συνεδρίων γιά τόν Μαρξισμό (ἔλα Μέγαρο στόν τόπο σου) καί συναυλίες καλλιτεχνῶν πού ἀπολαμβάνουν τῆς εὐνοίας τῶν κυβερνώντων. Τότε πού ὁ ἱδρυτής του ἔβλεπε τά ὁράματά του νά γίνονται πράξη (μέ τήν ἀμέριστη βοήθεια τοῦ δημοσίου χρήματος), πρίν κατακρημνισθοῦν ὅλα, μέ πρώτη τήν «αὐτοκρατορία» τοῦ Τύπου, ἡ ὁποία κατέρρευσε ὅταν δέχθηκε κατά μέτωπον ἐπίθεση, ὑπό τίς ἰαχές τῶν ἐπιτιθεμένων, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, ἔμελλε νά δοῦν τά τείχη νά ὑψώνονται καί πάλι, μέ νέους «αὐτοκράτορες», ἐχθρικῶς διακειμένους…
Ἄς ἐπιστρέψουμε, ὅμως, στίς πεντακόσιες χιλιάδες (500.000) νέες θέσεις ἐργασίας, τίς ὁποῖες ὑπεσχέθη ὁ πρωθυπουργός μας, ὡς «κεραυνός ἐν αἰθρίῳ»! Σκεφθεῖτε πόσες ἐπενδύσεις, πόσες βιομηχανίες, βιοτεχνίες, «στάρτ-ἄπ» καί ἄλλων εἰδῶν ἐπενδύσεις ἀπαιτοῦνται γιά νά φθάσουμε στόν ὡς ἄνω μαγικό ἀριθμό. Θά μοῦ πεῖτε, «ἐδῶ ὁ πρωθυπουργός μᾶς ὑποσχόταν τόν οὐρανό μέ τά ἄστρα ὅταν εἶχε τήν παντοδυναμία καί τόν ἱπποκόμο του νά τρίζει τό καμουτσίκι στόν ἀέρα καί νά φωνάζει “Στά τέσσερα ἐσεῖς”, καί δέν θά τάξει τώρα, πού φεύγει καί δέν ἔχει νά δώσει λόγο σέ κανέναν;»
Γιά νά ἐξηγούμεθα, δέν πιστεύω ὅτι ὁ πρωθυπουργός καί κάποια ἀπό τά στελέχη τά ὁποῖα τόν πλαισίωσαν εἶναι «τοῦ πεταματοῦ». Ἡ εἰκόνα, ὅμως, πού παρουσιάζει σήμερα τό πρώην κυβερνητικό στρατόπεδο, μέ τόν στρατάρχη νά σερβίρει «μοχίτο» σέ παραλιακό μπάρ, φορώντας ὑποκάμισο «Χαβάιαν», μέ τόν θαυμαστή τοῦ Βελουχιώτη ὑπουργό νά ξύνει ἀμηχάνως τήν στίλπουσα ὡς κομοδίνο κόμη του καί μέ τούς διαφόρους, πού περιφέρουν τήν ἀμηχανία τους στούς διαύλους, θυμίζει τό Δωδεκάμερο τῶν καλλικαντζάρων, οἱ ὁποῖοι ἀναμένουν τόν παπᾶ μέ τήν ἁγιαστούρα καί τόν ἀπήγανο, νά ξορκίσει τά στέκια τους γιά νά ξαναχαθοῦν στά ἔγκατα τῆς γῆς. Δυστυχῶς –γιά τήν χώρα– αὐτή εἶναι σήμερα ἡ εἰκόνα τῆς μέχρι πρό τινος ὑπερτιμημένης καί παρουσιαζομένης ὡς «ἄχαστης» παρατάξεως, ἡ ὁποία –ὡς δεινός «σέρφερ»– καβάλησε τό κῦμα καί στρογγυλοκάθισε στίς πολυθρόνες τῶν ὑπουργείων, γεμίζοντας ἔτι πλέον τό ὑδροκέφαλο δημόσιο μέ «δικά μας παιδιά».
Ἀλλά καί ἡ ἐπερχομένη παράταξη, καλό θά εἶναι νά θυμᾶται ὅτι τά «παγανά» μπορεῖ νά χάνονται, ἀλλά ὅλο τόν χρόνο πριονίζουν τό δέντρο πού κρατᾶ τήν γῆ! Καί στό «πριόνι» οἱ ἀπερχόμενοι εἶναι «πιτσοῦλες»…
