«Μπορεῖς νά ἔλθεις στό γραφεῖο;» μοῦ λέει πρωί-πρωί ὁ Γιῶργος Μπόμπολας
Τότε ἐργαζόμουν καί στό Ἔθνος, μέ Ἀλέκο Φιλιππόπουλο. Σέ μία ὥρα ἤμουν στό Χαλάνδρι. «Φεύγεις γιά Λονδῖνο, οἱ δικηγόροι μοῦ εἶπαν ὅτι εἶσαι βασικός μάρτυς στήν δίκη μέ τόν Economist» μοῦ λέει. Ἀπόρησα, «Ἐγώ, γιατί;» ρώτησα. «Μοῦ εἶπαν ὅτι ἀπό τήν στιγμή πού ἕνας δημοσιογράφος ὁ ὁποῖος ἀνήκει στόν φιλελεύθερο χῶρο ἐκλέγεται ἐκπρόσωπος τῶν συναδέλφων του στήν ΕΣΗΕΑ καί μάλιστα χωρίς ἀντίπαλο, πῶς μπορεῖ ἡ ἐφημερίδα μας νά εἶναι σοβιετικῶν συμφερόντων;» Τό βρῆκα λογικό καί τό ἀπόγευμα τῆς ἑπομένης πετοῦσα γιά Λονδῖνο. Εἶχα μιλήσει μέ τά ἀδέλφια μου καί μέ περίμεναν στό Grosvenor, ὅπου κατέλυσα. Ὡς γνήσιος Ἕλλην, θεώρησα σωστό νά ἐπικοινωνήσω μέ τόν Ἄγγλο δικηγόρο τῆς ἐφημερίδας, καθώς τό πρωί ἔπρεπε νά καταθέσω στό Δικαστήριο. «Νά τά ποῦμε λίγο, νά μοῦ πεῖτε τί πρέπει νά πῶ». Ἀγρίεψε! «Αὐτά δέν λέγονται ἀπό τό τηλέφωνο, καί θά τά ποῦμε στό Δικαστήριο!» Ἀπόρησα καί ἀνέφερα τό περιστατικό στόν ἀδελφό μου, πού τότε ἦταν πρύτανις τῆς Νομικῆς στό Πανεπιστήμιο τοῦ Strathclyde. «Δέν εἶναι ὅπως στήν Ἑλλάδα. Πρέπει νά πᾶς στό γραφεῖο του, καί θά πατήσει τό χρονόμετρο, γιά νά ἀρχίσει ἡ χρέωση!» μοῦ ἀπάντησε.
Τήν ἑπομένη συνάντησα ἕναν σχετικά νέο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε, εὐγενικά. «Δέν χρειάζεται νά ποῦμε πολλά. Ἁπλῶς, ἀπαντᾶμε σέ ὅλες τίς ἐρωτήσεις τοῦ Δικαστηρίου.» Ἕνας Δικαστής καθισμένος ψηλά, πού γιά νά τόν δεῖς ἔπρεπε νά κρατᾶς τό κεφάλι πρός τόν οὐρανό, μέ μιά κόκκινη μπέρτα καί τήν περούκα στό κεφάλι, ἀρχίζει τίς ἐρωτήσεις: «Τί ψηφίζετε; Τί ψηφίζουν οἱ γονεῖς σας; Ἀνήκετε σέ κάποιο κόμμα; Τί θά ψηφίζατε στήν Ἀγγλία;». Ἀπαντοῦσα μέ εὐκολία σέ ὅλα, κι ὅταν ἔφθασε νά μέ ρωτᾶ ἄν ἔχω ἄλλους συγγενεῖς, ἄρχισα νά τοῦ λέω γιά τά ἀδέλφια μου στήν Ἀγγλία. Καθηγητές στό Πανεπιστήμιο οἱ δύο, παντρεμένη μέ Ἄγγλο ἀξιωματικό ἡ ἀδελφή μου, μέ Ἀγγλίδα ὁ ἄλλος μου ἀδελφός. Μέ «ξετίναξε» στίς ἐρωτήσεις, πού ὅλες εἶχαν νά κάνουν μέ τό ἄν ἐγώ –ἐκπρόσωπος τῶν δημοσιογράφων τοῦ «Ἔθνους» στό Συνδικαλιστικό μας Σωματεῖο, ἤμουν «σοβιετοτραφής». Ἡ κατάθεσή μου κράτησε περίπου μιάμιση ὥρα καί ὁ δικηγόρος, ὅταν κάθισα, μοῦ εἶπε σιγά «κερδίζουμε», ὅπως καί ἔγινε!
Τά γράφω ὅλα αὐτά, ἐπειδή βλέπω τήν κατάσταση στήν ὁποία ἔχουν φθάσει οἱ περισσότεροι Ἕλληνες δικηγόροι, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νά καταβάλουν τίς εἰσφορές πού τούς ζητᾶ τό κράτος. «Εἴμαστε ὑπό διωγμόν» λέει ὁ πρόεδρος τοῦ ΔΣΑ. Ναί, εἶναι μιά κατηγορία ἐπιστημόνων, πού ἀντιμετωπίζει πρόβλημα βιοπορισμοῦ. Καί ἄν μερικά μεγάλα γραφεῖα ἔχουν καθιερώσει πλέον τήν «Χρονοχρέωση», οἱ περισσότεροι δικηγόροι (τό 90%) τρέχουν ὁλημερίς ἀπό ἀκροατήριο σέ εἰσαγγελία, ἀπό Ὑποθηκοφυλακεῖο σέ ΔΟΥ, προκειμένου νά τά βγάλουν πέρα μέ μικροϋποθέσεις καί μικροδιαφορές.
Στήν Ἑλλάδα, ἔχουμε ξεχάσει ὅτι ὁ δικηγόρος εἶναι Ἐπιστήμων. Τοῦ φερόμαστε μέ τρόπο ἀπαξιωτικό. Ἴσως φταῖνε καί οἱ ἴδιοι οἱ δικηγόροι, ἀλλά ἡ Πολιτεία ὀφείλει νά τούς προστατεύσει καί ὄχι νά τούς μειώσει ἀκόμη περισότερο τίς δυνατότητες νά ἐπιβιώσουν.
