Προχθές, ἤμουν μέ φίλους στό Κολωνάκι, σέ γνωστό ρεστωράν, ὅταν ἄκουσα νά μέ φωνάζουν ἀπό ἕνα τραπέζι, στήν γωνία.

Τό πρόβλημα δέν βρίσκεται στό ὅτι τά ΕΛΤΑ ἀποφάσισαν νά ἐκσυγχρονισθοῦν.

Μέ εἶχε συναρπάσει τό μυθιστόρημα «Κορσικανοί ἀδελφοί» τοῦ Ἀλεξάνδρου Δουμᾶ.

«Βγῆκα λίγο ἔξω νά περπατήσω στό Πασαλιμάνι, ἀκουγόταν ἀπό ἕνα διαμέρισμα στόν πρῶτο ἡ τηλεόραση, ἔπαιζε εἰδήσεις, περνάω ἀπό δίπλα, ἀκούω τή φωνή μιᾶς ἡλικιωμένης γυναίκας νά λέει: “Σᾶς παρακαλῶ πάρα πολύ, μήν κλείνετε τό ταχυδρομεῖο μας, ποῦ θά πηγαίνω ἐγώ τώρα νά πληρώνω τά τηλέφωνά μου, τά ἠλεκτρικά μου, τά νερά μου;”.

Ἡ καταναλωτική συνείδηση ἀποτελεῖ βασικό πυλῶνα μιᾶς ὥριμης, σύγχρονης κοινωνίας.

Ἡ εἰκόνα τοῦ δημόσιου χώρου (ὀφείλει νά) εἶναι ἀντανάκλαση τῆς συλλογικῆς ταυτότητας καί τῶν ἀξιῶν τοῦ ἔθνους.

Ἔβλεπα ἐκείνους τούς μαθητές στήν Θεσσαλονίκη νά παρελαύνουν ὑπό καταρρακτώδη βροχή καί εἶχα δακρύσει ἀπό συγκίνηση.

Ἡ σκηνή χθές, στόν Πειραιᾶ, ἐμπρός ἀπό ἀνδριάντα τοῦ Ἀρχιστρατήγου τῆς Ἐπαναστάσεως Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, σέ ἕνα στενάκι, τήν ὁδό Δραγάτση, δίπλα στό γιαπί τῆς πρώην Ραλλείου καί πλάι στίς καφετέριες.

«Μιά τόσο μακρινή ἀπουσία.» Ἦταν μιά ταινία τοῦ ἐξαίρετου Σταύρου Τσιώλη.

Μοῦ εἶναι ἀδύνατον νά δεχθῶ ὅτι ἕνα κορίτσι δεκαέξι ἐτῶν πέθανε ἔπειτα ἀπό κατανάλωση –νοθευμένου κατά πᾶσαν πιθανότητα– ἀλκοόλ ἔξω ἀπό ἕνα μπάρ στό «Γκάζι».

Διαβάζω ὅτι «θά γίνουν διάφορα» στήν παρέλαση τῆς 28ης Ὀκτωβρίου καί ἀναπολῶ.

Ἦταν ἕνα «μουσικό πρωινό» τοῦ Νίκου Μαστοράκη, νομίζω τό ’65.