Eἴδαμε καί ἐμεῖς τίς φωτογραφίες οἱ ὁποῖες –ὑποτίθεται– ἀποτύπωναν τήν δραπέτευση τοῦ πρωθυπουργοῦ ἀπό τό ἀεροδρόμιο Ἀλεξανδρουπόλεως μέσα ἀπό κατσικόδρομους καί μονοπάτια πού ἀνοίχτηκαν νύχτα.

Ὑπάρχουν φορές πού ἡ πραγματικότητα ξεπερνᾶ καί τήν φαντασία.

Ἐμεῖς, πού ἔχουμε ζήσει τήν Ἀθήνα καί τόν Πειραιᾶ τῆς περασμένης εἰκοσαετίας, περάσαμε χρόνια σέ πόλεις πού ζοῦσαν, πού ἀνέπνεαν, πού πάλευαν νά διώξουν τό καυσαέριο, ἀλλά εἶχαν καί τό δικό τους ἄρωμα καί χρῶμα.

Εἶδα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης τόν σπουδαῖο καί ἀειθαλῆ ρόκ στάρ Μίκ Τζάγκερ νά φωτογραφίζεται στό ἀνάκτορο τῆς Κνωσοῦ.

Ὁ κατά φαντασίαν σουλτάνος, ὁ Ταγίπ Ἐρντογάν, ντέ, μίλησε πάλι! Αὐτή τήν φορά ὄχι γιά τήν Γαλάζια Πατρίδα, οὔτε γιά τούς χάρτες τῆς καρδιᾶς του.

Ἄς φτιάξουμε ἕνα κουίζ: Ποιά εἶναι πιό σημαντική εἴδηση;

Προχθές, ἤμουν μέ φίλους στό Κολωνάκι, σέ γνωστό ρεστωράν, ὅταν ἄκουσα νά μέ φωνάζουν ἀπό ἕνα τραπέζι, στήν γωνία.

Τό πρόβλημα δέν βρίσκεται στό ὅτι τά ΕΛΤΑ ἀποφάσισαν νά ἐκσυγχρονισθοῦν.

Μέ εἶχε συναρπάσει τό μυθιστόρημα «Κορσικανοί ἀδελφοί» τοῦ Ἀλεξάνδρου Δουμᾶ.

«Βγῆκα λίγο ἔξω νά περπατήσω στό Πασαλιμάνι, ἀκουγόταν ἀπό ἕνα διαμέρισμα στόν πρῶτο ἡ τηλεόραση, ἔπαιζε εἰδήσεις, περνάω ἀπό δίπλα, ἀκούω τή φωνή μιᾶς ἡλικιωμένης γυναίκας νά λέει: “Σᾶς παρακαλῶ πάρα πολύ, μήν κλείνετε τό ταχυδρομεῖο μας, ποῦ θά πηγαίνω ἐγώ τώρα νά πληρώνω τά τηλέφωνά μου, τά ἠλεκτρικά μου, τά νερά μου;”.

Ἡ καταναλωτική συνείδηση ἀποτελεῖ βασικό πυλῶνα μιᾶς ὥριμης, σύγχρονης κοινωνίας.

Ἡ εἰκόνα τοῦ δημόσιου χώρου (ὀφείλει νά) εἶναι ἀντανάκλαση τῆς συλλογικῆς ταυτότητας καί τῶν ἀξιῶν τοῦ ἔθνους.