Χωρίς ἀμφιβολία, σήμερα οἱ ἐφημερίδες καί τά «σόσιαλ» θά βρίθουν εἰκόνων καί σχολίων γιά τήν «Ἰθάκη», τό πολιτικό μυθιστόρημα μιᾶς διακαῶς ποθουμένης ἐπανόδου τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα.

Κατ’ ἀρχάς νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι ἐκτιμοῦμε καί θαυμάζουμε τό ἐπάγγελμα τοῦ ἀγρότη.

Μεγάλωσα σέ ἕνα σπίτι πού σεβόταν τίς παραδόσεις καί τίς κρατοῦσε.

Ἔχεις τόν Παρθενῶνα, ἔχεις τούς συγγραφεῖς καί τούς ποιητές, ἔχεις τήν Λαμπρή πού ὅλη ἡ φύση ἑορτάζει, ἔχεις τήν φέτα καί τό οὖζο, ἔχεις καί τά νησιά μέ τήν καταγάλανη θάλασσα.

Ἄν σκεφθοῦμε ἤρεμα, χωρίς νά ἀφήσουμε τό θυμικό νά μᾶς παρασύρει (ἄν καί δέν εἶναι εὔκολο σέ παρόμοιες περιπτώσεις), ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, μέχρι στιγμῆς, ἔχει πετύχει τόν κύριο στόχο του.

Ὡς παλαιοί στόν χῶρο, ἔχουμε μάθει νά διαφυλάττουμε τίς πηγές μας ἀπό κάθε κακό.

Μπορεῖ νά μήν πῆρε τό «Νομπέλ Εἰρήνης» ὁ πρόεδρος Τράμπ, ἀλλά ἄν ὑπῆρχε Νόμπελ πολιτικῆς μετεωρολογίας, θά τό εἶχε ἐξασφαλίσει ἀσυζητητί.

Ἀνέβαινε, πού λέτε, ὁ ὑπουργός τῶν Οἰκονομικῶν ἕνα–ἕνα τά σκαλιά γιά νά φθάσει στόν Πρόεδρο τῆς Βουλῆς, κρατῶντας στά χέρια του τό ὀγκῶδες σύνολο τοῦ προϋπολογισμοῦ, πού ἦταν τυπωμένος στό χαρτί.

Χάζευα τήν βιτρίνα μέ τά παιδικά παιγνίδια.

Τώρα πού πέρασαν οἱ μέρες τῆς ἐντάσεως καί τῶν γεγονότων, ἄς μιλήσουμε γιά ἐκεῖνες τίς στιγμές πού εἴχαμε τήν τύχη νά ζήσουμε καί πού δέν ξεχνᾶμε ποτέ.

Ἄν ὑπῆρχαν τό 1973 στήν Ἑλλάδα οἱ …Monty Python θά εἶχαν ἀναλάβει νά γράψουν τό σενάριο ὅσων ζήσαμε, τέτοιες μέρες, μετά τά γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου.

Τήν ζημιά μᾶς τήν ἔκαναν οἱ διαφημίσεις στήν τηλεόραση!