Ἄν σκεφθοῦμε ἤρεμα, χωρίς νά ἀφήσουμε τό θυμικό νά μᾶς παρασύρει (ἄν καί δέν εἶναι εὔκολο σέ παρόμοιες περιπτώσεις), ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, μέχρι στιγμῆς, ἔχει πετύχει τόν κύριο στόχο του.

Ὡς παλαιοί στόν χῶρο, ἔχουμε μάθει νά διαφυλάττουμε τίς πηγές μας ἀπό κάθε κακό.

Μπορεῖ νά μήν πῆρε τό «Νομπέλ Εἰρήνης» ὁ πρόεδρος Τράμπ, ἀλλά ἄν ὑπῆρχε Νόμπελ πολιτικῆς μετεωρολογίας, θά τό εἶχε ἐξασφαλίσει ἀσυζητητί.

Ἀνέβαινε, πού λέτε, ὁ ὑπουργός τῶν Οἰκονομικῶν ἕνα–ἕνα τά σκαλιά γιά νά φθάσει στόν Πρόεδρο τῆς Βουλῆς, κρατῶντας στά χέρια του τό ὀγκῶδες σύνολο τοῦ προϋπολογισμοῦ, πού ἦταν τυπωμένος στό χαρτί.

Χάζευα τήν βιτρίνα μέ τά παιδικά παιγνίδια.

Τώρα πού πέρασαν οἱ μέρες τῆς ἐντάσεως καί τῶν γεγονότων, ἄς μιλήσουμε γιά ἐκεῖνες τίς στιγμές πού εἴχαμε τήν τύχη νά ζήσουμε καί πού δέν ξεχνᾶμε ποτέ.

Ἄν ὑπῆρχαν τό 1973 στήν Ἑλλάδα οἱ …Monty Python θά εἶχαν ἀναλάβει νά γράψουν τό σενάριο ὅσων ζήσαμε, τέτοιες μέρες, μετά τά γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου.

Τήν ζημιά μᾶς τήν ἔκαναν οἱ διαφημίσεις στήν τηλεόραση!

Σηκώθηκα τό πρωί μέ καλή διάθεση, κάτι πού δέν συμβαίνει καί τόσο συχνά.

Ἀνήκω στήν γενιά πού ἔζησε μέ τήν Δικαιοσύνη νά διαχωρίζει τά «ἐγκλήματα τιμῆς» καί νά ἀντιμετωπίζει τούς δολοφόνους αὐτῆς τῆς κατηγορίας μέ ἐπιείκεια.

Eἴδαμε καί ἐμεῖς τίς φωτογραφίες οἱ ὁποῖες –ὑποτίθεται– ἀποτύπωναν τήν δραπέτευση τοῦ πρωθυπουργοῦ ἀπό τό ἀεροδρόμιο Ἀλεξανδρουπόλεως μέσα ἀπό κατσικόδρομους καί μονοπάτια πού ἀνοίχτηκαν νύχτα.

Ὑπάρχουν φορές πού ἡ πραγματικότητα ξεπερνᾶ καί τήν φαντασία.