Καταλύεται τό δημοκρατικό πολίτευμα, ὑποστηρίζει ὁ τέως Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κ. Σωτήριος Ρίζος, ἐπικαλούμενος νομολογία τοῦ ἀνωτάτου δικαστηρίου καί ἀγόρευση τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ στήν συντακτική Βουλή τοῦ 1975 – Ἀποκλειστική ἁρμοδιότης τοῦ συνταγματικοῦ νομοθέτου οἱ ρυθμίσεις γιά κόμματα καί κωλύματα – Ὁ νόμος Γεραπετρίτη δημιουργεῖ ρευστότητα στήν λειτουργία τῆς δημοκρατικῆς ἀρχῆς καί στό δικαίωμα τῶν πολιτῶν νά προσδιορίζουν τήν σύνθεση τῆς Βουλῆς
ΕΝΩ ἡ χώρα εὑρίσκεται καί ἐπισήμως σέ προεκλογική περίοδο, ὁ τέως Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κ. Σωτήριος Ρίζος ρίχνει «πολιτική βόμβα» μέ ἄρθρο του στήν «Καθημερινή» τῆς Κυριακῆς, στό ὁποῖο τονίζει ὅτι τό «σύστημα», ὅπως τό χαρακτηρίζει, πού θεσπίζεται μέ τόν νόμο Γεραπετρίτη γιά τήν ἀπαγόρευση τοῦ κόμματος «Ἕλληνες», εἶναι ἀντίθετο πρός τήν συνταγματική τάξη. Τεκμηριώνει τό ὅτι ἡ ἀπαγόρευσις τοῦ κόμματος «Ἕλληνες» ἤ ὁποιουδήποτε κόμματος δέν ἐμπίπτει στήν δικαιοδοσία τῆς ἑκάστοτε Βουλῆς, ἀλλά μόνον μιᾶς ἀναθεωρητικῆς, πού ἀποστολή της εἶναι ἡ ἀναθεώρησις τοῦ Συντάγματος. Τονίζει σχετικῶς ὁ κ. Ρίζος: «Τό σύνολο τῶν νομοθετικῶν νεωτερισμῶν εἶναι ἔργο τοῦ ἀναθεωρητικοῦ νομοθέτη ἐξ οὗ καί ἡ τυχόν δικαστική τους νομιμοποίηση θά δημιουργήσει μιά διαρκῆ ρευστότητα στή λειτουργία τῆς δημοκρατικῆς ἀρχῆς καί στή σπουδαιότερη πρακτική της ἐκδήλωση: στό δικαίωμα τῶν πολιτῶν νά προσδιορίζουν κατά τό δοκοῦν τή σύνθεση τῆς Βουλῆς».
Στοιχειοθετεῖ δέ τήν θέση αὐτή ἀναφέροντας: «Τό Σύνταγμα τοῦ 1975 δέν ἀδιαφορεῖ, λαμβάνει θέση, δέν καταλείπει τίποτε στόν κοινό νομοθέτη, πλήν τοῦ καθορισμοῦ τῶν ἐγκλημάτων πού ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια τοῦ δικαιώματος τοῦ ἐκλέγειν καί τοῦ ἐκλέγεσθαι (παρ. 3 ἄρθρ. 51 καί ἄρθρ. 55). Τά κρίσιμα ἐν προκειμένῳ ἄρθρα τοῦ Συντάγματος (29, 51 καί 55) ἀποτελοῦν τό θεμέλιο τῆς δημοκρατικῆς ἀρχῆς τοῦ πολιτεύματος. Τό δικαίωμα τοῦ ἐκλέγειν καί τό δικαίωμα τοῦ ἐκλέγεσθαι συναρτῶνται στενά. Οἱ προϋποθέσεις τοῦ ἐκλέγεσθαι ταυτίζονται πρός αὐτές τοῦ ἐκλέγειν, μέ διαφοροποίηση μόνον τῆς ἡλικίας. Στέρηση τοῦ δικαιώματος τοῦ ἐκλέγειν –καί συνεπῶς καί τοῦ ἐκλέγεσθαι– ἐπάγεται μόνον ἡ ἀμετάκλητη καταδίκη γιά ὁρισμένα ἀδικήματα τά ὁποῖα προσδιορίζει ὁ νομοθέτης μέ φειδώ».
Τονίζει δέ ἰδιαίτερα ὅτι ἀπό τό 1975 μέχρι σήμερα «μεσολάβησαν τέσσερεις ἀναθεωρήσεις ἑκάστοτε κάποιου ἀπό τά ἐν ἐνεργείᾳ κόμματα ἐξουσίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ καί ΣΥΡΙΖΑ). Καμμία δέν ἄγγιξε τό σύστημα τῶν ἄρθρων 29, 51 καί 55 τοῦ Συντάγματος», τῶν διατάξεων δηλαδή πού ὁρίζουν τό δικαίωμα τοῦ ἐκλέγεσθαι. Παραθέτει ἐξ ἄλλου ἀπόφαση τοῦ Α1 τμήματος τοῦ Ἀρείου Πάγου πού σχετικά μέ τό θέμα αὐτό διαλαμβάνει σέ ἀπόφασή του (65/2014): «Ὁ συνταγματικός νομοθέτης ὁ ὁποῖος μέ τό ἄρθρο 29 παρ. 1 ἐδ. α Σ, ἀνήγαγε σέ συνταγματικό θεσμό τά πολιτικά κόμματα καί κατοχύρωσε τό δικαίωμα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν γιά ἵδρυση καί συμμετοχή σέ αὐτά, ἀπέφυγε σέ ὅλα τά στάδια θέσπισης καί τροποποίησης τῶν ἀντίστοιχων διατάξεων (νομοπαρασκευαστικές ἐπιτροπές, συζητήσεις στό Κοινοβούλιο) νά διαλάβει ἐπιφύλαξη νόμου καί ὁποιονδήποτε ἰδεολογικό ἤ ἄλλον περιορισμό πέραν τῆς θεσπιζομένης ὑποχρέωσις ἤ ὀργάνωση καί ἡ δράση τους νά ὑπηρετεῖ τήν ἐλεύθερη λειτουργία τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, ὥστε νά ἀποτραπεῖ κάθε ἐπέμβαση στήν ἐλεύθερη λειτουργία τους μέ νόμο ἤ μέ δικαστική ἀπόφαση…»
Περαιτέρω δέ, δέχεται ὅτι «μόνη ἡ ἄσκηση ποινικῶν διώξεων γιά ἐγκληματικές πράξεις, χωρίς ἀμετάκλητη ποινική καταδίκη καί συνακόλουθη στέρηση πολιτικῶν δικαιωμάτων, δέν συνεπάγεται ἄρση τῆς ἐκλογιμότητας τοῦ ἐμπλεκομένου προσώπου καί δέν θίγει τή νομική θέση καί τή θεσμική δράση τοῦ πολιτικοῦ κόμματος, ὡς θεσμοῦ στό συνταγματικό κανονιστικό πλαίσιο, κατά τίς διατάξεις τῶν ἄρθρων 29 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος καί ἄρ. 29 παρ. 1,2,4 καί 6 τοῦ ν. 3023/2002.»
Συμπερασματικῶς δέ ἀπορρίπτει ἔνσταση ἄλλου κόμματος κατά τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ κόμματος Χρυσή Αὐγή στίς εὐρωεκλογές τῆς 25/5/2014.
Ὁ κ. Σωτήριος Ρίζος παραθέτει καί ἀπόσπασμα ἀγορεύσεως τοῦ προέδρου τῆς ΕΔΑ (Ἑνιαία Δημοκρατική Ἀριστερά) Ἠλία Ἠλιοῦ στήν συζήτηση γιά τήν κύρωση τοῦ Συντάγματος τοῦ 1975. Ὁ κ. Ἠλιοῦ ὑπεραμύνεται τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καί διατυπώνει τούς φόβους του γιά γενικεύσεις πού μπορεῖ νά ἀκολουθήσουν τήν ἐπιβολή ἀπαγορευτικῶν ἤ περιοριστικῶν διατάξεων:
«Νομίζω ὅτι ἀρχή τῆς Δημοκρατίας εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει εἰς τόν κόσμον αὐθεντία, δέν ὑπάρχει ὀρθοδοξία ἡ ὁποία νά ἰσχύει διά τά πάντα, ἡ ὁποία νά ὑποχρεώνει ὅλους τούς πολίτας νά ἔχουν τάς αὐτάς ἀντιλήψεις καί τά αὐτά φρονήματα. Ἐάν λοιπόν μιά ἀντίθεσις βασική ἔστω, ριζοσπαστική ἔστω, ἐναντίον μιᾶς δεδομένης καταστάσεως μέ τήν μαρτυρίαν καί ἐπί τῇ βάσει φακέλων πού ἔχει καταρτίσει ἡ Ἀστυνομική Ἀρχή, διότι ἄλλο τί δέν εἶναι δυνατόν νά προκύψῃ, τεθεῖ ἐκτός νόμου, πάλι καταλύεται τό δημοκρατικό πολίτευμα. Καί μή ξεχνᾶτε… ὅτι ὅταν κάποια ἀπαγορευτική διάταξις ἀνελεύθερα, ἐτέθη εἰς βάρος τοῦ κομμουνισμοῦ, δέν ἄργησε πολύ νά ἐπεκταθῇ διά νά ἐφαρμοσθῇ καί εἰς βάρος τῶν ἀριστερῶν ἀλλά μακράν τοῦ Κομμουνισμοῦ εὑρισκομένων καί εἰς βάρος τῶν Κεντρώων καί εἰς βάρος τῆς Δεξιᾶς».
Ἐν κατακλεῖδι ὁ κ. Ρίζος χαρακτηρίζει ἀπεριφράστως ἀντίθετο πρός τήν συνταγματική τάξη τό «σύστημα», ὅπως τό χαρακτηρίζει, πού θεσπίζεται μέ τόν νόμο Γεραπετρίτη γιά τήν ἀπαγόρευση τοῦ κόμματος «Ἕλληνες». Συγκεκριμένα ἀναφέρει: «Εἶναι πρόδηλο ὅτι τό “σύστημα” πού κατεβλήθη προσπάθεια νά δομηθεῖ ἐντός τοῦ ἐκλογικοῦ νόμου εἶναι ἀντίθετο πρός τήν συνταγματική τάξη. Προσπαθεῖ νά προσδώσει στήν ἁπλῶς κατευθυντήρια διάταξη ἄρθρο 29 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος τήν κύρωση τῆς ἀπαγορεύσεως κομμάτων, ἀποκρουσθεῖσα ἀπό τή Βουλή πού κατασκεύασε τό ἰσχῦον Σύνταγμα. Στό ἴδιο πλαίσιο διαρρηγνύει τόν σύνδεσμο τοῦ δικαιώματος τοῦ ἐκλέγεσθαι μέ τό δικαίωμα τοῦ ἐκλέγειν, ἀνατρέποντας τό ἀμετάκλητο τῆς καταδίκης πού στοιχεῖ πρός τό τεκμήριο ἀθωότητος τοῦ οἱουδήποτε κατηγορουμένου».
Ὅταν αὐτά τά ἐπισημαίνει ἕνας καταξιωμένος ἀνώτατος δικαστικός, ἐμεῖς δέν ἔχουμε τίποτε ἄλλο νά προσθέσουμε.
