Ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Βουλῆς καί βουλευτής τῆς Α΄ Ἀθηνῶν ἐπικρίνει ἀνοικτά τήν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου γιά τήν παράλειψη νά θέσει τό θέμα στήν Ἄγγελα Μέρκελ
Τοῦ Νικήτα Κακλαμάνη
Η ΣΦΑΓΗ τοῦ Διστόμου καί τό ὁλοκαύτωμα τῶν Καλαβρύτων ἀπό τά ναζιστικά στρατεύματα κατά τήν διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πρίν ἀπό 80 χρόνια περίπου, ἀποτελοῦν δύο γεγονότα, πού μπορεῖ νά θέλουν νά ξεχάσουν οἱ Γερμανοί, ἀλλά ὀφείλουν νά θυμοῦνται πάντα οἱ Ἕλληνες.
Εἶναι δύο ἱστορικές στιγμές, πού ἀποδεικνύουν τό μέγεθος τῆς ὁλικῆς καταστροφῆς, τό ὁποῖο προκάλεσαν στή Πατρίδα μας οἱ πρόγονοι τῆς Ἄνγκελα Μέρκελ καί γιά τήν ὁποία ἀκόμη καί τώρα ἀρνοῦνται νά ζητήσουν –τουλάχιστον– συγγνώμη ἀπό τόν Ἑλληνικό Λαό. Δυστυχῶς, ἡ κ. Μέρκελ δέν εἶχε τό πολιτικό θάρρος νά τό κάνει οὔτε στή πρόσφατη ἐπίσκεψή της στήν Ἀθήνα, ἡ ὁποία μάλιστα ἔγινε ἀνήμερα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, ἡμέρα τῆς Ἐθνικῆς Ἑορτῆς μας.
Δικαιολογημένα, ἐδῶ, θά πεῖ κάποιος: «Ἡ Μερκέλ σωστά ἔπραξε. Γιατί νά “σκαλίσει” ἕνα θέμα, πού γιά τούς Γερμανούς ἔχει λήξει. Ἐμεῖς, τί κάναμε; Γιατί δέν τό φέραμε στό τραπέζι;». Δέν θά ἔχει –τελείως– ἄδικο. Ἡ Γερμανίδα Καγκελλάριος ἀκολούθησε τήν πάγια γραμμή τοῦ Βερολίνου γιά τό θέμα τῶν ἀποζημιώσεων καί τοῦ κατοχικοῦ δανείου πρός τή Χώρα μας: «Περασμένα-ξεχασμένα». Ὅταν ὅμως τή δέχεται στό Προεδρικό Μέγαρο, ἡ Πρώτη Πολίτης τῆς Ἑλλάδας, δέν ἐπιτρέπεται νά μήν ἀκούει λέξη γιά τό συγκεκριμένο ζήτημα. Ὄχι, γιατί τό ἐπιβάλλουν οἱ –κατά τούς «διεθνιστές»– οἱ «ἐθνικιστές» καί οἱ «ὑπερπατριῶτες», ἀλλά ἐπειδή εἶναι ὑποχρέωση στή μνήμη τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων, πού θανατώθηκαν ἀπό τούς Ναζί καί τοῦ ὀλέθρου, πού προκάλεσαν σέ ὁλόκληρη τήν Πατρίδα μας.
Πρίν ἀπό δύο χρόνια, Ἰανουάριος τοῦ 2019 ἦταν, ἡ κ. Μέρκελ εἶχε ἔρθει ξανά στήν Ἀθήνα. Καί εἶχε συναντηθεῖ μέ τόν τ. Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, κ. Προκόπη Παυλόπουλο. Τότε ὅμως, εἶχε ἀκούσει –πρόσωπο μέ πρόσωπο– ὅτι δέν εἰπώθηκε ξανά ἀπό τήν ὁμόλογό του, τήν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 2021. Ὁ κ. Παυλόπουλος –on camera– εἶχε ὑπενθυμίσει εὐθέως τίς ἀπολύτως δικαιολογημένες καί ἐνεργές ἀπαιτήσεις τῆς Ἑλλάδας, τόσο γιά τίς γερμανικές ἀποζημιώσεις, ὅσο καί γιά τό κατοχικό δάνειο. Ἡ κ. Μέρκελ καί ἐκείνη τή μέρα (11η Ἰανουαρίου 2019) ἔκανε ἐπίσης, τήν …κωφή. Ἡ ἑλληνική «ὑπενθύμιση» ὅμως εἶχε γίνει καί μάλιστα στό ἀνώτερο πολιτειακό ἐπίπεδο.
Κατά τή ταπεινή μου γνώμη τό ἴδιο ἔπρεπε νά εἶχε συμβεῖ καί πάλι ἀπό τόν Ἀνώτατο ἄρχοντα τῆς Κοινοβουλευτικῆς μας Δημοκρατίας. Κι ἄς μήν εἶχε θεραπευθεῖ ἡ …κώφωση τῆς Γερμανίδας Καγκελλαρίου. Προεξοφλῶ ὅτι αὐτή ἡ ἄποψή μου θά προκαλέσει ὅσους –εὐτυχῶς λίγους ἀλλά εὐλύγιστους– ἐπιθυμοῦν τή «λύση τοῦ συμβιβασμοῦ» γιά τά ἐθνικά μας θέματα, ἀκόμη κι ἄν μπορεῖ νά κοστίσουν μέχρι καί τόν «ἀκρωτηριασμό» τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας (π.χ. τά στελέχη τοῦ περίφημου ΕΛΙΑΜΕΠ).
Προλαμβάνω καί τούς ἀπαντῶ: Δέν εἶμαι ἀντίθετος στόν διάλογο μέ κανέναν. Καταλαβαίνω –σέ σημαντικό βαθμό– τά διπλωματικά παιχνίδια, πού διεξάγονται στή γεωπολιτική σκακιέρα. Δέν σημαίνει ὅμως, ὅτι ἀποδέχομαι νά εἶμαι ὑποτελής, ἰδιαίτερα δέ, ἄν ἀποδεδειγμένα, ἔχω τό τεκμηριωμένο δίκιο (ἠθικό καί νομικό) μέ τό μέρος μου. Καί στή προκειμένη περίπτωση ἡ Ἑλλάδα τό ἔχει, ὄχι μόνο 100% ἀλλά τοὐλάχιστον 1000%!
Θυμίζω, ὅτι τό 2012, δημιουργήθηκε στό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, ὑπό τόν Χρῆστο Σταϊκούρα, μία Ἐπιτροπή προκειμένου νά διερευνήσει τό μεῖζον ζήτημα τῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων καί τοῦ κατοχικοῦ δανείου. Τό πόρισμα, πού κατέληξε μετά ἀπό μῆνες, ἦταν ἀποκαλυπτικό: Τό κόστος τῶν ναζιστικῶν θηριωδιῶν γιά τήν Ἑλλάδα ἀνέρχονταν στό ὕψος τῶν σημερινῶν δανειακῶν μας ὑποχρεώσεων πρός τή γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. Δηλαδή, οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, φθάνει στά 350 δίς εὐρώ!!!
Ἀναρωτιέμαι, λοιπόν: Εἶναι δυνατόν νά μή διεκδικοῦμε τά αὐτονόητα, γιά νά μή θίξουμε τήν κ. Μέρκελ ἤ τόν κ. Σόλτς στό μέλλον, ἀπό τή στιγμή, πού οἱ Γερμανοί ἐξακολουθοῦν νά ἀγνοοῦν, ἔστω τή λέξη «συγγνώμη»; Μιλᾶμε γιά τούς ἀνθρώπους, πού ἐπέβαλλαν μία δεύτερη Κατοχή στή Ἑλλάδα, χάρη στά «μνημόνια» ἀπό τό 2010 καί ὁδήγησαν σέ ἐξαθλίωση μεγάλο κομμάτι τοῦ Λαοῦ μας. Τί κι ἄν μετά ἀπό 10 χρόνια παραδέχονται πλέον, ὅτι ἴσως ἔσφαλλαν. Τό κακό, πού ἔκαναν στούς Ἕλληνες, διορθώνεται;
Προανέφερα ὅμως, ὅτι οἱ ἀπαιτήσεις τῆς Πατρίδας ἀπέναντι στή Γερμανία εἶναι νομικά ἀπόλυτα τεκμηριωμένες. Ἐξηγῶ:
Κατ’ ἀρχήν πρέπει νά διευκρινιστεῖ, ὅτι τό ζήτημα τοῦ κατοχικοῦ δανείου καί τῶν ἐπανορθώσεων τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς εἶναι δύο ἐντελῶς διαφορετικά θέματα.
1ον. Ὅσον ἀφορᾶ στό κατοχικό δάνειο πρός τή Γερμανία συνήφθη ὑποχρεωτικῶς –μέ καταναγκαστικό καί ἐκβιαστικό τρόπο– μεταξύ τῆς κατοχικῆς Ἑλληνικῆς Κυβέρνησης καί τῆς Γερμανίας, πρός συντήρηση τῶν στρατευμάτων κατοχῆς. Πρόκειται –ἀπό νομική σκοπιά– γιά ἐνοχή ἐκ συμβάσεως. Ἄρα καί ἡ ἀπαίτηση τῆς Ἑλλάδας εἶναι ἐνδοσυμβατικῆς καί ὄχι ἀδικοπρακτικῆς προέλευσης.
Γιά τό ὕψος προστίθενται ποσά οἱ τόκοι ὑπερημερίας (λόγῳ μή ἔγκαιρης ἐξόφλησης), ἐνῶ γιά τήν ἀπαίτηση δέν τίθεται οὔτε θέμα παραγραφῆς, οὔτε θέμα παραίτησης παρά μόνο ζήτημα συνολικοῦ ὑπολογισμοῦ της ὥς σήμερα. Ἀξίζει, δέ, νά τονιστεῖ ὅτι ἡ Ἑλληνική θέση γίνεται νομικῶς ἰσχυρότερη, ὅσο ἡ ἀποπληρωμή τοῦ δανείου εἶχε ἀρχίσει ἤδη ἀπό τήν κατοχική περίοδο.
2ον. Οἱ ἀποζημιώσεις προκύπτουν λόγῳ θυμάτων καί ὑλικῶν καταστροφῶν στήν Ἑλλάδα ἀπό τίς δυνάμεις κατοχῆς καί εἶναι νομικῶς καί δικαστικῶς ἐπιδιώξιμες, ἀφοῦ στή Διάσκεψη τῶν Παρισίων τοῦ 1946 εἶχε προσδιορισθεῖ ποσό τέτοιων ἀποζημιώσεων στήν Ἑλλάδα ὕψους 7,5 δίς δολλαρίων.
Τό πλέον σημαντικό;
Ὅτι τό 1953, μέ τή Συμφωνία τοῦ Λονδίνου («Σύμφωνο Εἰρήνης»), δέν «χαρίσθηκαν» στή Γερμανία οἱ ὀφειλές της λόγῳ πολεμικῶν ἀποζημιώσεων, ὅπως ἡ Γερμανική πλευρά «τεχνηέντως» φαίνεται νά διατείνεται. Μέ τή συγκεκριμένη συμφωνία ἁπλῶς τέθηκε «σέ ἀδράνεια» (νομικά «ἀναβλητική αἵρεση»), ἐπειδή λόγῳ τῆς διαίρεσής της, σέ Ἀνατολική καί Δυτική, δέν εἶχε κατά τό Διεθνές Δίκαιο τήν ἀπαιτούμενη πολιτειακή ὑπόσταση γιά ἀνάληψη καί ἐκπλήρωση συναφῶν ὑποχρεώσεων.
Ἀπό τό 1990 –λόγῳ τῆς ἐπανένωσης τῆς Γερμανίας– ἡ ἱκανότητα σύναψης «Συμφώνου Εἰρήνης» ἀπέκτησε ἑνιαία νομικῶς πολιτειακή ὑπόσταση καί κυριαρχία. Εἰδικότερα, τότε ὑπογράφηκε τό λεγόμενο «Σύμφωνο 2+4» μεταξύ τῆς ἑνωμένης πλέον Γερμανίας καί ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Γαλλίας καί Ἀγγλίας, τό ὁποῖο καλύπτει, λόγῳ τῆς νομικῆς φύσης του ἀλλά καί τῆς γενικότητάς του, καί τά μή συμβαλλόμενα πλήν ὅμως παθόντα ἀπό τή Γερμανική κατοχή, Κράτη, ὅπως ἡ Ἑλλάδα.
Ἐπίσης, ἡ ἀπό Ἑλληνικῆς πλευρᾶς νομική βάση, κατά τῆς Γερμανίας, βρίσκει σταθερό ἔρεισμα κυρίως στίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 3 τῆς Δ΄ Σύμβασης τῆς Χάγης τοῦ 1907, οἱ ὁποῖες κωδικοποίησαν καί τίς ὥς τότε διατάξεις τοῦ Δικαίου τοῦ Πολέμου. Σύμφωνα μέ τό συγκεκριμένο ἄρθρο: «Ὁ ἐμπόλεμος ὅστις ἤθελε παραβιάσει τίς διατάξεις τοῦ Κανονισμοῦ θά ὑποχρεοῦται, ἄν συντρέχει λόγος, εἰς ἀποζημίωσην, θά εἶναι δέ ὑπεύθυνος διά πάσας τάς πράξεις τάς διαπραχθείσας ὑπό τῶν προσώπων τῶν μετεχόντων τῆς στρατιωτικῆς του δυνάμεως».
Συμπερασματικά: Ὁ κοινός μας Εὐρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός, ὡς μέρος τοῦ ἐν γένει κοινοῦ μας Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ πού συντίθεται ἀπό τίς διατάξεις ἀλλά καί τίς θεμελιώδεις ἀρχές καί τίς ἀξίες τῆς Εὐρωπαϊκῆς καί τῆς Διεθνοῦς Νομιμότητας, ἐπιβάλλει τή σχετική ἀπόφαση νά τή λάβει ἁρμόδιο δικαιοδοτικό forum, μέ βάση τό Διεθνές Δίκαιο. Ἡ θέση αὐτή, εἶναι κυριολεκτικῶς Ἐθνική καί κατά συνέπεια ἀδιαπραγμάτευτη. Γι’ αὐτό, ἐπειδή ἡ κ. Μέρκελ εἶπε, ὅτι θά ἐπισκεφτεῖ ξανά τή Χώρα μας, θά πρότεινα στήν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, νά τῆς τή θυμίσει. Ἴσως –ἄν καί δέν τό νομίζω– ἡ κ. Μέρκελ κάτι νά καταλάβει…
