Τήν ἀστική εὐγένεια διαδέχεται ἡ ἀστική βαρβαρότης – Τό μεγάλο ψέμα γοητεύει καί ὑποτάσσει – Ἡ προπαγάνδα κτίζει τόν ἀπ-άνθρωπο – Μιά μορφωμένη κοινωνία ἀδύνατον νά δεχθεῖ μιάν ἄρρωστη Πολιτεία – Ἐάν πέσει ὁ πολιτισμός μας, θά ἡττηθοῦμε ὅλοι – Ἔχουμε πόλεμο λέξεων καί εἰκόνων – Oὔτε οἱ τύραννοι καί οἱ μονάρχες δέν εἶχαν τόση ἰσχύ
ΑΙΩΝΕΣ ὁλόκληρους γυρεύουμε ἐκεῖνο πού δέν γνωρίζουμε, πού δέν μποροῦμε νά φανταστοῦμε. Ὁλοένα καί περισσότερο ἡ Ἀλήθεια μᾶς κυνηγᾶ. Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀνέφικτου, ἡ ροπή πρός τήν σκέψη πώς, ἐάν κάτι ἐλάχιστο ἦταν διαφορετικό, ὅλα θά εἶχαν ἀλλάξει.
- Τῆς Ἰωάννας Γ. Καραγκιούλογλου*
Ὁ ἀληθινός ρυθμός τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ ἐναλλαγή τῶν ἄκρων. Ἄλλως τε αὐτό δέν εἶναι πού συμβαίνει κάθε φορά πού πάει νά γίνει «κάτι»; Πάντα ἴδια ἡ αἰτία τῆς καταστροφῆς. Ἡ μέση κατάσταση.
Τά τέλματα πού ἀρρωσταίνουν καί τήν Ἑλλάδα καί τούς Ἕλληνες. Ἀργοῦμε νά ἀποκρούσουμε τόν κακό μας ἑαυτό.
Τήν ὑποχώρηση, τήν συνδιαλλαγή, τήν ἀναγκαία συγκατάνευση.
Ἡ Συλλογική Μνήμη, ἡ Ἱστορική Ἐμπειρία, μᾶς διδάσκουν ὅτι ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί ἀπέναντι στίς λέξεις. Εἶναι ἐξαιρετικά ἐπίφοβο νά τίς ἀποδεχόμαστε μέ τήν τρέχουσα ὀνομαστική τους ἀξία.
Ὁ Θουκυδίδης ἦταν ὁ πρῶτος πού μίλησε γιά τήν ὑποκρισία στήν πολιτική. Βασικός κανόνας τῆς πολιτικῆς εἶναι τό φαίνεσθαι ἔχειν. Τό υἱοθετεῖν ἕνα ἄλλο πρόσωπο. «(…) καί τήν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τά ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει».
Μέ ὄχημα τό λεξιλόγιο τῆς ἑκάστοτε ἐπίκαιρης ἰδεολογίας, οἱ πολιτικοί ἐξευγενίζουν κίνητρα, ἐξωραΐζουν ἐπιδιώξεις. Σέ μία ἐποχή ὅπου ἡ τεχνολογία πραγματοποιεῖ ἅλματα, σέ μία ἐποχή ὅπου ἡ ἐπιστήμη ἐπιβεβαιώνει τίς βαθύτερες ἀλήθειες, ὁ ἄνθρωπος ἐπιστρέφει στόν Μεσαίωνα. Θέτει τίς μεθόδους καί τίς κατακτήσεις τῆς Ἐπιστήμης στήν ὑπηρεσία τοῦ ψεύδους. Ἐπιχειρεῖ νά ἐναρμονίσει ἀντιφάσεις χρησιμοποιῶντας μία ἰδεολογική κατασκευή, μεταμφιέζοντας μία ἀπωθημένη ἰδέα, κάτω ἀπό ἕνα προσωπεῖο πού ἐκφράζει τό ἀκριβῶς ἀντίθετο.
Ἡ Ψηφιοποίηση τοῦ Κόσμου ἀποσπᾶ τόν ἄνθρωπο ἀπό τό πατροπαράδοτο πλέγμα κοινωνικῶν σχέσεων. Τόν ρίχνει στόν στρόβιλο τῶν δικτύων. Μέσα στήν ὀχλοβοή ἑνός ἀγνώστου καί συνεχῶς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος, ὁ ἄνθρωπος χάνεται. Ἀπομακρύνεται, ἀποδεσμεύεται ἀπό τήν φυσική ἐπικοινωνία, ἀποκηρύσσει τήν «παλαιά» σκέψη καί συμπεριφορά. Ἀπελευθερώνεται μέν, ἀπομονώνεται δέ. Κυριεύεται ἀπό ἀνασφάλεια. Τό τραγικό εἶναι ὅτι στήν ἐποχή τῆς προπαγάνδας ἡ τάση αὐτή ἐκφράζεται μέ δημοκρατική, φιλελεύθερη φρασεολογία καί τύπους. Τό περιεχόμενό της ὅμως παραμένει πάντοτε ἴδιο. Ἡ ἐπαφή μέ τήν Ἀλήθεια χάνεται. Μεταξύ πολιτῶν καί πραγματικότητος παρεμβάλλεται ἕνα τεχνητό σύμπαν εἰκόνων καί γεγονότων τό ὁποῖο σταδιακά τό πνεῦμα ἐκλαμβάνει ὡς ἀληθινή πραγματικότητα. Ὅσο μεγαλύτερο τό ψέμα, τόσο περισσότερο γοητεύει, κατακτᾶ καί ὑποτάσσει.
Ἔχουμε πόλεμο λέξεων καί εἰκόνων. Συνειδήσεις παραμορφώνονται καί νέες συνειδήσεις διαμορφώνονται. Ζοῦμε τήν μεγαλύτερη ἐπιχείρηση διαστρέβλωσης γεγονότων καί συμβάντων.
Σκοπός τῆς ἐπιχείρησης δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀλλοίωση τῆς ἱκανότητας κρίσης καί ἐκτίμησης τῆς σημασίας τῶν γεγονότων. Ὁ πολίτης σφυροκοπεῖται ἀπό μηνύματα, συνθήματα, στατιστικές καί εἰκόνες. Ἡ ἀτομική σκέψη γιά τά δημόσια πράγματα ἀτροφεῖ. Καί ἡ προπαγάνδα γιγαντώνεται ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε καί σέ προγενέστερα καθεστῶτα. Οὔτε οἱ τύραννοι οὔτε οἱ μονάρχες εἶχαν συγκεντρώσει ποτέ τόση δύναμη. Πάντοτε ὑπῆρχε ἕνα περιθώριο αὐτονομίας καί ἐλεύθερης δραστηριότητας τοῦ ἀτόμου. Σήμερα ὅμως;
Πράττουμε δίχως νά κατανοοῦμε. Ἡ ἐπικράτηση τῆς νέας πραγματικότητας καθιστᾶ ὅλο καί πιό δύσκολη τήν ἀποφυγή τῆς βαρβαρότητας.
Ἡ προπαγάνδα δημιουργεῖ, χτίζει τόν ἀπ-άνθρωπο. Καλλιεργεῖ τήν μισαλλοδοξία. Ἡ ὁποιαδήποτε ἀντίρρηση εἶναι μή ἀποδεκτή. Καί μόνο στήν ἰδέα ὅτι ὑπάρχει ἔστω καί ἕνα ἴχνος ἀληθείας στούς ἰσχυρισμούς τοῦ ἄλλου, ὑπάρχει ἀντίδραση. Ὁ διάλογος, ἡ ἐπικοινωνία, ἡ κοινωνία, τό κοινόν, τό βάθρο τοῦ πολιτισμοῦ, κλονίζεται. Ἀποσυντίθεται.
Σταδιακά ὁδηγούμαστε στήν ἐγκαθίδρυση ἑνός καθεστῶτος τό ὁποῖο χρησιμοποιεῖ τήν ἰσχύ πού διαθέτει γιά νά ὑποχρεώνει τό κοινωνικό σύνολο σέ ὑπακοή.
Ἐπικρατοῦσα ἄποψη εἶναι ὅτι οἱ πολῖτες δέν εἶναι σέ θέση νά διαχειριστοῦν καί νά ἀναμορφώσουν τήν κοινωνία καί τήν οἰκονομία, πρός ὄφελος τοῦ δημοσίου συμφέροντος. Ὁ ἔλεγχος τῶν ὑποδομῶν καί μηχανισμῶν ἀνατίθεται στούς εἰδικούς. Μοιραῖα λοιπόν, ὁ ξένος αὐτός πρός τήν Ἑλλάδα τρόπος συνθέτει ἕναν αὐταρχικό κοινωνικό μηχανισμό.
Τήν ἀστική εὐγένεια ἔχει διαδεχθεῖ ἡ ἀστική βαρβαρότητα.
Οἱ διαχειριστές τοῦ μέλλοντος, δέν ἐκλέγονται ἀπό τό ἐκλογικό σῶμα ἀλλά διορίζονται. Συνελόντι εἰπεῖν, τό πολιτειακό αὐτό σύστημα, δέν εἶναι Δημοκρατία.
Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν. Καί πολιτικῶς.
Ἡ ἀπειλή τῆς αὐτοκαταστροφῆς μας ἐπικρέμαται.
Ζοῦμε τήν ἐποχή ὅπου τά Ἔθνη καί ἡ Ἐλευθερία κινδυνεύουν. Ἡ Ἐλευθερία ἔχει μετατραπεῖ σέ ἀμφισβητούμενο νομικό ἀξίωμα. Τά Ἔθνη βυθίζονται σέ συμφορές καί ἀπόγνωση. Καί δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού αὐτό συμβαίνει στήν Παγκόσμια καί Ἑλληνική Ἱστορία. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού κάνουν λάθος οἱ ἡγέτες.
Ἡ Χώρα ὁδηγεῖται σέ πολιτικό ἐξανδραποδισμό.
Ἔχουμε κρίση νομιμότητος. Τά συνταγματικά ἐπιχειρήματα καί οἱ νομικοί συλλογισμοί ἀπαξιώνονται.
Δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι δέν ἔχουν πλέον καμμία βαρύτητα. Μήπως ὁδεύουμε πρός ἕνα καθεστώς νομότυπο, τό ὁποῖο ζημιώνει τά ἐθνικά συμφέροντα καί στραγγαλίζει τήν Ἐλευθερία; Ἡ Ἱστορία δέν ψεύδεται. Ἡ ἀνεπάρκεια τοῦ δημοκρατικοῦ μας καθεστῶτος ὁδηγεῖ μοιραῖα σέ δρόμους σκοτεινούς. Ἀρκεῖ ὅμως νά καταδικάζουμε τά κακῶς κείμενα; Μήπως μέ τίς πράξεις μας κάνουμε τήν ἐκτροπή ἀναπόφευκτη; Μήπως ὅσοι μποροῦν νά προλάβουν τό κακό, ἐπιδίδονται σέ λανθασμένους χειρισμούς;
Φίλτατε Ἀναγνώστη,
Προτεραιότητα τοῦ σκεπτόμενου, ἐλεύθερου ἀνθρώπου, εἶναι ἡ δυσπιστία ἀπέναντι στά στρατηγήματα τῆς προπαγάνδας. Σέ μία ἀνθρώπινη κοινωνία ἡ ποιότητα μιᾶς ὁλοκληρωμένης ζωῆς ὀφείλει νά πληροῖ δύο βασικές προϋποθέσεις. Τήν ὕπαρξη Ἐλευθερίας καί τήν ὕπαρξη Ἰσονομίας, ἐντός μίας ἔννομης Κοινότητος. Αὐτές εἶναι οἱ παραδοσιακές ἀξίες τῆς Δημοκρατικῆς Κοινωνίας. Ὁ Ἐλεύθερος σέβεται τήν ἀντίθετη ἄποψη. Σέβεται τόν Ἄνθρωπο. Σέβεται τήν Ζωή.
Πῶς εἶναι δυνατόν νά κοιτάζουμε τήν Ἑλλάδα πού φεύγει, σάν τόν χορό τῆς τραγωδίας πού βλέπει τήν καταστροφή καί δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε;
Ἐάν πέσει ὁ Πολιτισμός, ἐάν πέσει ἡ Ἑλλάδα, δέν θά ὑπάρξουν νικητές καί ἡττημένοι. Θά εἴμαστε ὅλοι ἡττημένοι. Πολιτικοί καί πολῖτες θά ἔχουμε ἀποδείξει ὅτι δέν ἀξίζουμε οὔτε τήν Ἐλευθερία, οὔτε τό ὄνομά μας. Οἱ περιστάσεις εἶναι ἐξαιρετικά κρίσιμες. Οἱ παθολογικές ἀνισορροπίες τῶν τελευταίων 200 ἐτῶν ἀναζητοῦν ἐναγωνίως θεραπεία. Μία ἐπαρκῶς μορφωμένη κοινωνία δέν μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ ἐπί μακρόν μιάν ἄρρωστη Πολιτεία. Γιά νά συμβοῦν οἱ ἀπαραίτητες ἀνατροπές καί νά ἀποκατασταθεῖ ἡ συνοχή μας, ἀπαιτεῖται χρηστή προαίρεση. Ἐάν πρόκειται ποτέ νά συγκροτήσουμε Ἑλληνική Πολιτεία καί Ἐθνική Πολιτική, διότι τώρα, δέν ἔχουμε, τό Θαῦμα θά ξεπηδήσει ἀπό τήν ἀφυπνισμένη Συνείδηση τοῦ Συσπειρωμένου Ἑλληνισμοῦ.
Οἱ καιροί δέν ἐπιτρέπουν ἀνοησία. Καιρός νά ἀποβάλουμε κάθε τί πού θυμίζει λαούς ἀδαεῖς, λαούς ὑπανάπτυκτους. Ἡ πολιτική ὡς συμβιβασμός, ὡς ἀγελαία ἐκδήλωση, δέν συνάδει μέ τό πολιτικό καί κοινωνικό ἦθος πού ἐπιβάλλουν οἱ καιροί. Μόνον ἡ ἀφύπνιση μπορεῖ νά ἀποτραβήξει τόν Ἕλληνα ἀπό τήν χαμηλή σφαῖρα στήν ὁποία ἔχει ὑποπέσει.
Δέν εἶναι σχῆμα λόγου. Ἡ ἀφύπνιση εἶναι ἡ Ἀρχή πού διέπει τήν Γένεση τῶν γεγονότων καί ὁδηγεῖ τήν Ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων.
Ἡ ἀφύπνιση εἶναι ἡ Ἀλήθεια πού σημαδεύει τό Ἔθνος.
*Νομικός καί Ἐπιστήμων Οἰκονομικῆς
καί Κοινωνικῆς Διοικήσεως
