Τί ἔχουμε πάθει; Ὁλόκληρη ἡ εὐρωπαϊκή ἤπειρος στροβιλίζεται σέ ἕναν ρυθμό ἀποσταθεροποιήσεως!
Ἐλλείπουν οἱ προσωπικότητες, τεχνοκράτες ἀσήμαντοι ἀνακηρύσσονται σέ ἡγέτες, οἱ πολῖτες ἀσχολοῦνται μέ τά ἐλάχιστα καί φέρνουν στήν κορυφή λαϊκιστές ἐπικίνδυνους, μηδαμινούς, ἀδύναμους νά διαχειρισθοῦν κρίσεις.
Ἡ εἰσβολή τῆς Ρωσσίας στήν Οὐκρανία, πού ἐπιδρᾶ διαλυτικά στήν δῆθεν «Ἑνωμένη Εὐρώπη», γίνεται καθημερινότητα, καί ἡ κοινή γνώμη ταλαντεύεται ὡς πρός τίς ἀξίες τοῦ δικαίου.
Οἱ πρώην ὑπερδυνάμεις, μέ ἡγεσίες ἀμφισβητούμενης ἀξίας, βαυκαλίζονται μέ «περασμένα μεγαλεῖα», τήν ὥρα πού ἡ Ἀνατολή συγκεντρώνει πλοῦτο καί δύναμη, ἀνακηρύσσοντας τό χρῆμα καί τό κέρδος σέ ὑπέρτατο ἀγαθό, ἀδιαφορῶντας γιά τήν ποιότητα τῆς ζωῆς καί τά δικαιώματα τῶν «ὑπηκόων»… Ἐπιδημίες περίεργες, θανατερές, εἰσβάλλουν στήν ζωή μας, γυρίζοντας τό ρολόι ἑκατό χρόνια πίσω, ἀκούγονται πάλι οἱ λέξεις «τῦφος», «φυματίωση», ἔννοιες τίς ὁποῖες πολέμησε καί νίκησε τό ἀνθρώπινο πνεῦμα, σέ χρόνια πολύ πιό δύσκολα. Καί ἡμεῖς, ὡς συνήθως, ἄδομεν! Μέ τούς πολιτικούς μας ἡγέτες νά ἀνταγωνίζονται γιά τό ποιός «θά πεῖ τήν καλύτερη ἀτάκα» καί μέ τήν οὐσία τῶν προβλημάτων νά πηγαίνει περίπατο…
Συγκεντρώνεται τό ἐνδιαφέρον μας στά χυδαῖα, τά μικρά, ἐπιστρέφουμε στήν ἐποχή τοῦ «Καημένε Ἀθανασόπουλε» καί τῆς «Σπυριδούλας», διάφορες περσόνες, πού δέν θά διέπρεπαν πέραν τοῦ κουτσομπολιοῦ τῆς γειτονιᾶς ἀπολαμβάνουν δημοφιλίες δυσθεώρητες, ἐνῶ οἱ πραγματικές ἀξίες παραμένουν «στήν σκοτεινή πλευρά τῆς σελήνης»…
Παράγουμε «ἀβέρτα» ἐπιστήμονες καί ψάχνουμε τεχνῖτες μέ τό μικροσκόπιο, ἀπολαμβάνουμε τόν ὠκεανό τῶν «ἐπιδομάτων», καί οὐδείς νέος ἐργάζεται μέχρι νά γίνει εἰκοσιέξι ἐτῶν (κατά τίς στατιστικές).
Καθηγητές πανεπιστημιακοί πετοῦν «παρόλες» δῶθε-κεῖθε, καί ἔπειτα τά χωρίς βάρος πλέον «μέσα» ἀναπαράγουν τίς μικρότητες, διχάζοντας τούς πολῖτες καί δημιουργῶντας κλῖμα ἐμφυλιοπολεμικό.
Ὕβρεις, ἀρές καί ἀπειλές, δολοφονίες, συμμορίες ἀνηλίκων, ἐπανεμφάνιση θηριώδης τοῦ «Μολώχ» τῆς ἀσφάλτου, ὅπλα σέ τιμή εὐκαιρίας, πυροβολισμοί σέ προαύλια Πανεπιστημίων! Ποῦ τό πᾶτε, κύριοι; Ποῦ θά σταματήσει αὐτή ἡ κατρακύλα;
Τοῦ «κλώτσου καί τοῦ μπάτσου» ἡ Δικαιοσύνη καί οἱ λοιποί θεσμοί, ἠθοποιοί, στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἐπιδαύρου φέρονται σάν ἀγυιόπαιδες, κοινοβουλευτικοί ἄνδρες ἐπιτίθενται χυδαῖα σέ γυναῖκες συναδέλφους τους. «Ποῦ βαδίζουμε κύριοι;» πού θά ἔλεγε ὁ Λουκιανός, ὅστις μᾶς ἔφυγε νωρίς…
Ἕνα κλῖμα ζοφερό, μιά πατρίδα πού ἔχει ξεχάσει τούς ποιητές καί τούς λογίους της, τούς δημιουργούς καί τά τραγούδια της, τούς μάρτυρες καί τούς ἁγίους της καί ἀσχολεῖται μέ «τή σάρα καί τή μάρα».
Ἐπιστημονικοί σύλλογοι κομματίζονται ἀσυστόλως, ρετάλια, αὐτοαποκαλούμενα μουσικοί προτρέπουν σέ βία καί ἀνηθικότητα καί οἱ «ἑταιρεῖες» τούς ἐκλιπαροῦν γιά ἕνα συμβόλαιο! Τί στήν εὐχή συμβαίνει τελικά;
Οἱ κάπως μεγαλύτεροι θυμόμαστε τίς ἀφηγήσεις τῶν γονιῶν μας. Κι ἐτούτη ἡ ἐποχή μοιάζει μέ κάποιες, οἱ ὁποῖες προηγήθηκαν δεινῶν μεγάλων.
Κι αὐτή ἡ μικρή φλούδα γῆς, στίς ἐποχές τῶν δεινῶν, τά ἔβγαλε πέρα μόνο ἑνωμένη. Ὅποτε διχαζόταν, τό πλήρωνε ἀκριβά.
«Τούς μῆνες πού δέν ἔχουν “ρό”, τό κρασί θέλει νερό» ἔλεγε ἡ γιαγιά μου ἡ Σταμάτα. Γιά βάλτε νερό στό κρασί σας, κύριοι. Δέν εἶναι καιρός γιά διχασμό. Δέν τό βλέπετε;
