Ντάλα μεσημέρι, καί εἶναι ἤδη πέντε τό ἀπόγευμα.
Ἡ θερινή ὥρα τρέχει μέ ταχύτητα καί ὅλα τριγύρω ἀλλάζουν μέσα σέ λίγες ὧρες! Ἀξημέρωτα στίς ἑπτά τό πρωί, πού ξυπνοῦσες μέχρι προχθές μέ φῶς ἄπλετο. Σούρουπο στίς ἑπτά τό βράδυ, πού μέχρι τό περασμένο Σαββατόβραδο εἶχε σχεδόν νυχτώσει. Δέν λέω, καλύτερη ἡ «θερινή ὥρα», ἀλλά μέχρι νά τήν συνηθίσεις, περνοῦν λίγες μέρες.
Κάτι σάν τό «τζέτ λάγκ» τοῦ ἀεροπλάνου, πού σέ πιάνει ὅταν ἐπιστρέψεις ἀπό ταξίδι μακρυνό… Κι εἶναι κι αὐτή ἡ σκόνη τῆς Ἀφρικῆς, πού κάνει τόν οὐρανό νά μοιάζει μέ τοπίο σεληνιακό, κάτι σάν τήν κίτρινη ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἄρη, ἕνα πρᾶγμα…
Τοὐλάχιστον νά ἔλειπε ἐτούτη ἡ πνιγηρή αἴσθηση. Ἔκανα τό λάθος νά περπατήσω τό μεσημέρι ἀπό τό Σύνταγμα μέχρι τήν Ἐρατοσθένους, μέσα ἀπό τά μονοπάτια τοῦ Βασιλικοῦ Κήπου. Μάταιος κόπος. Κι ἐκεῖ, μέσα, ἡ ἀτμόσφαιρα πνιγηρή. Λές καί πέρασε κάποια τεράστια ἠλεκτρική σκούπα καί ρούφηξε ὅλο τόν καθαρό ἀέρα καί τήν δροσιά τῶν προηγουμένων ἡμερῶν καί ἀποξήρανε τά πάντα γύρω, ἀφήνοντάς τα δίχως πνοή…
Δέν πάει καλά τό πρᾶγμα, συμπατριῶτες. Δέν ξέρω ἄν εὐσταθοῦν αὐτά πού λέγονται γιά τήν «κλιματική ἀλλαγή», ἀλλά τό βέβαιον εἶναι ὅτι κάτι συμβαίνει. Τώρα ἄν ὅλα αὐτά τά ρυθμίζει ἡ «Θεία δύναμις» ἤ κάποιοι ἄλλοι, ἀπό μακρυά, μέ τηλεχειριστήρια στά χέρια καί γελοῦν καθώς μᾶς βλέπουν νά τά χάνουμε μ’ αὐτά τά «ἔκτακτα καιρικά φαινόμενα», δέν τό γνωρίζουμε. Ἀλλά ὅτι «κάτι τρέχει», τρέχει, γιά νά λέμε καί τήν πᾶσαν ἀλήθεια…
Ἀπό τήν ἄλλη, πάλι, σκέπτεσαι καί λές «ἐν τάξει, ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι, ἔχουμε βάλει τό χεράκι μας γιά τόν σχηματισμό τῆς “Τρύπας τοῦ ὄζοντος”, ἔχουμε μακελέψει τά δάση καί τούς πάγους, ἀλλά πρίν κάποια ἑκατομμύρια χρόνια, ὅταν χάθηκαν οἱ δεινόσαυροι, ἄλλαξαν θέση τά κομμάτια τῆς γῆς καί σχηματίσθηκαν ὠκεανοί καί θάλασσες, πῶς καί σέ ποιόν βαθμό εἶχαν ἐπέμβει οἱ ἄνθρωποι;».
Δηλαδή, μέ τό φτωχό μας τό μυαλό, μήπως αὐτή ἡ «κλιματική ἀλλαγή» χτυπᾶ κάθε κάποιες χιλιάδες χρόνια καί ἀλλάζει τά πάντα ἐπάνω στόν πλανήτη μας; Μήπως ἐπέρχεται τό πλήρωμα τοῦ χρόνου γιά νά ξαναδοῦμε λέοντες τῆς Νεμέας καί μαμμούθ στήν Μακεδονία;
Κοίταξε τώρα. Ἀπό τήν θερινή ὥρα ἀρχίσαμε καί φθάσαμε στούς δεινόσαυρους καί τόν λέοντα τῆς Νεμέας. Ἔτσι εἶναι αὐτά. Ἁλυσιδωτές ἀντιδράσεις, πού γράφουν οἱ πολιτικοί συντάκτες ὅταν συμβαίνει κάτι στούς κόλπους τῆς –ὅποιας– κυβερνήσεως. Ἀσχέτως τοῦ τί συμβαίνει, πού μπορεῖ νά εἶναι ἐπουσιῶδες, ἡ φράση-κλισέ «ἁλυσιδωτές ἀντιδράσεις» κολλάει παντοῦ καί ἀκούγεται ἀπολύτως ταιριαστή.
Ὅ,τι καί νά ποῦμε, λοιπόν, ἐμεῖς, καί τήν θερινή ὥρα θά τήν συνηθίσουμε, ὅπως πέρυσι καί μέχρι τίς ἐννιά τό βράδυ θά μένουμε στίς παραλίες καί θά ἀπολαμβάνουμε τήν ξαπλώστρα μας καί θά ἀρχίσουμε ἀπό τώρα σχέδια γιά τό ποῦ θά κάνουμε διακοπές, ἄν δέν τίς ἔχουμε ἤδη ἀποφασίσει καί σχεδιάσει.
Καί γιά νά μήν ἔχετε καμμία ἀμφιβολία περί τούτου, θυμηθεῖτε τόν χαρακτηριστικό στίχο τοῦ τραγουδιοῦ: «Ὅλα τριγύρω ἀλλάζουνε κι ὅλα τά ἴδια μένουν.»
Καλό μῆνα…
