Ἡ καλή μου φίλη, μεγαλώνει –μέ αὐτοθυσία καί θέληση– ἕνα παιδί, μέ πολύ σοβαρή ἀναπηρία.
Ἕνα παιδί πού δέν μπορεῖ νά μιλήσει, πού δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιήσει τό ἕνα του χέρι, ἕνα παιδί πού γεννήθηκε μέ μεγάλη, ἀνεπανόρθωτη, βλάβη στόν ἐγκέφαλο. Ὁ πατέρας, πού ἔχει χωρίσει μέ τήν φίλη μου, δέν ἔδωσε ποτέ σημασία. Ἐκείνη, ἐπιτυχημένη ἐπαγγελματίας, καί ἡ οἰκογένειά της (Πειραιῶτες ἐπιφανεῖς) ἀνέλαβαν τήν φροντίδα. Ταξίδια σέ μεγάλα ἱδρύματα τοῦ ἐξωτερικοῦ, Ἀμερική καί Εὐρώπη, εἰδικοί ἰατροί, εἰδικό σχολεῖο, εἰδική –καί πολύ δύσκολη– ἀνατροφή. Κάποιες φορές, ὁ θεῖος τοῦ παιδιοῦ –καί παλιό μέλος τῆς συντροφιᾶς μας– φέρνει τόν νεαρό (14 ἐτῶν πιά) στό καφέ καί τόν ἔχουμε γιά λίγη ὥρα μαζί μας.
Τό σημείωμα πού ἀκολουθεῖ μοῦ τό ἔστειλε ἡ μητέρα τοῦ μικροῦ. Τό ἀναδημοσιεύω ἐνσυνειδήτως. Τό κάνω, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ ἁρμόδιος (καί εὐαίσθητος) ὑπουργός θά τό διαβάσει καί θά παρέμβει, γιά νά βάλει τά πράγματα στήν θέση τους.
«Καλημέρα. Σήμερα εἶμαι πολύ χαρούμενη… Ἡ Ἐπιτροπή Ἀξιολόγησης Ἀναπηρίας τοῦ κράτους ἔβγαλε τό ἑξῆς πόρισμα γιά τόν Ν. στά 10 λεπτά πού τόν ἐξέτασαν. Ὅσοι γνωρίζετε τόν Ν. θά καταλάβετε τό ἀστεῖο τῆς κατάστασης: α) Ἡ πάθησή του εἶναι ἀναστρέψιμη! Θά στείλω τώρα στό Johns Hopkins στήν Βαλτιμόρη στό Great Ormond Street Hospital στό Λονδῖνο, στό Pediatric Epilepsy Department τοῦ Hospices Civils Lyon, στό Children’s Hospital Boston, στά 3 Νοσκομεία Παίδων τῆς Ἀθήνας, μιά ἐπιστολή ἀναφέροντας τό λάθος τους καί θά τούς ζητήσω νά εἶναι πιό προσεκτικοί στίς πολύμηνες ἐξετάσεις καί ἀξιολογήσεις τους τήν ἑπόμενη φορά. Καί νά σχίσουν τά πτυχία τους, φυσικά. β) Ὁ Ν. δέν χρήζει βοήθειας ἑτέρου προσώπου! Μπορῶ δηλαδή νά τόν ἀφήσω νά γυρίσει σήμερα μόνος ἀπό τό σχολεῖο μέ τά πόδια ἤ μέ τήν συγκοινωνία, καί ἡ Πρόνοια δέν θά μπορεῖ νά μοῦ κάνει τίποτα! Ἔχω ἐπίσημο κρατικό ἔγγραφο! γ) Ὁ Ν. δέν δικαιοῦται οὔτε …περιορισμένη ἐπαγγελματική ἀπασχόληση κἄν! Μπορεῖ νά ἐργασθεῖ στό 100%.
»Τούς εὐχαριστῶ γιά τήν αἰσιοδοξία τους καί κυρίως γιά τόν χρόνο πού θά σπαταλήσω τούς ἑπόμενους μῆνες νά διορθώσω τήν ἀπόφαση αὐτή, ἔτσι ὥστε ὁ Ν. νά μπορεῖ νά ἔχει τίς ἰατρικές παροχές πού δικαιοῦται ὄχι μόνο ὡς πολίτης ἀλλά καί ὡς ἀναλογία στίς εἰσφορές πού πληρώνω 30 χρόνια (καί εἶναι ἀρκετά ἐάν τά προσθέσω –ὡς ὑψηλόμισθη) στόν φορέα αὐτόν. Συγγνώμη γιά τήν πρωινή γκρίνια…»
Κάποια στιγμή, αὐτό τό θέμα τῶν «ἐπιτροπῶν ἀξιολόγησης» πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ σοβαρά. Ὑπάρχουν ἀσθένειες καί περιπτώσεις, πού δέν χρειάζονται κἄν ἐπανεξέταση. Ἄν κάποιος ἔχει χάσει καί τά δύο του πόδια, γιατί χρειάζεται νά περνᾶ κάθε τόσο ἀπό «Ἐπιτροπή»; Ὑπάρχει περίπτωση νά «φυτρώσουν» πάλι τά κάτω ἄκρα του; Τόν μικρό στόν ὁποῖο ἀναφέρεται τό σημείωμα, τόν γνωρίζω πολύ καλά. Δέν φθάνει ἡ δοκιμασία τήν ὁποία ὑφίσταται ἡ μονογονεϊκή αὐτή οἰκογένεια; Χρειάζεται νά ἀντιμετωπίζει καί τόν τραγέλαφο τῶν «Ἐπιτροπῶν Ἀξιολόγησης»; Καί μία ἀπορία:
Ποιός ἀξιολογεῖ τούς …ἀξιολογοῦντες;
