Εἶναι, συνήθως, μελαγχολικές οἱ πρῶτες ἡμέρες τοῦ Δεκεμβρίου γιά ὅσους ἔχουν ἀγαπήσει τήν μουσική τῆς δεκαετίας ’60-’70
Στίς ὀκτώ Δεκεμβρίου δολοφονήθηκε ὁ Τζών Λέννον, στίς ἐννέα Δεκεμβρίου ἔχασε τήν ζωή του σέ ἀεροπορικό δυστύχημα ὁ Ὄτις Ρέντινγκ…
Κι ἐκεῖ πού κάθεσαι καί ψάχνεις τήν δισκοθήκη σου γιά νά βρεῖς τό “Working class hero”, ἕνα ἀπό τά «ἐπαναστατικά» τοῦ Λέννον γιά νά θυμηθεῖς τά χρόνια πού κι ἐσύ φώναζες “Power to the people”, ἀλλά καί νά ξετρυπώσεις τό “Dock of the bay” τοῦ Ὄτις, πού κλείνει ἐκεῖνο τό περίεργο σφύριγμα, ἔρχεται ἀπό τό μέσα δωμάτιο ἡ φωνή τοῦ Γιωργάκη, πού μιλάει σέ κάποιο κανάλι γιά τίς ἐσωκομματικές τοῦ «Κινάλ». Δηλαδή ἑνός κόμματος μέ τό ὁποῖο συμπράττει ὁ ἴδιος, ὡς ἐπί κεφαλῆς ἄλλου κόμματος (Κιδησό) καί τοῦ ὁποίου θέλει νά γίνει ἀρχηγός! Θά πεῖτε τώρα ὅτι «στήν Ἑλλάδα ὅλα γίνονται», καί δέν μποροῦμε παρά νά συμφωνήσουμε.
Ἐδῶ ἀκούγεται ὅτι σέ μεγάλη Ἕνωση, πού ἐκπροσωπεῖ τήν πλέον εὔπορη οἰκονομικά καί παγκοσμίως ἐξέχουσα ἑλληνική ἐπιχειρηματική τάξη, προαλείφεται γιά πρόεδρος μέλος τοῦ διοικητικοῦ συμβουλίου της, τό ὁποῖο μέχρι πρό τινος ἦταν πρόεδρος σέ παρεμφερῆ Ἕνωση ἡ ὁποία ἐκπροσωποῦσε τά συμφέροντα τοῦ ἰδίου κλάδου ἀλλά …ἄλλης χώρας! Καί μᾶς πειράζει πού ὁ Γιωργάκης θέλει νά γίνει ἀπό μονάρχης τοῦ «Κιδησό» πρόεδρος τοῦ «Κινάλ»;
Ἔχω ἕναν καλό φίλο, μεγάλης ἡλικίας, σταθερό κεντρῶο, πού ἔχει ζήσει ὅλη τήν μεταπολεμική πολιτική σκηνή καί ὅταν συζητᾶμε γιά τόν κεντροαριστερό χῶρο, μοῦ λέει: «Βρέ παιδί μου, ὅποτε ἀκούω τή λέξη “Κηδισό” θυμᾶμαι τήν Μελίνα!».
Καί ἐγώ –γνωρίζοντας τί θά ἀπαντήσει– τόν ἐρωτῶ: «Τί σχέση ἔχει ἡ Μελίνα μέ τό Κιδησό;». Καί ὁ φίλος, προσπαθεῖ νά τραγουδήσει (εἶναι θεόφαλτσος): «Πῶς τόν λέν, πῶς τόν λέν’ τόν ποταμό; Κιδησό, Κιδησό!»…
Κι ὕστερα, ἔρχεται ἡ σειρά τοῦ «Κινάλ». Ἐκεῖ, ὁ φίλος ἔχει ἄλλη θεώρηση. «Ὅταν ἤμασταν μικροί, ἄρχισαν νά βγαίνουν οἱ πρῶτες “σκόνες πλυσίματος”, οἱ ὁποῖες προορίζονταν νά ἀντικαταστήσουν τό πράσινο σαπούνι. Ἡ πλέον δημοφιλής, ἦταν τό “Τρινάλ”. Ἔ, ὅποτε ἀκούω “Κινάλ”, θυμᾶμαι σκόνη πλυσίματος!»
Μεταξύ μας, τοῦ λέω, μιά χαρά σκόνη πλυσίματος ἀπεδείχθη τό «Κινάλ», ἀφοῦ κατάφερε νά …ξεπλύνει τά δάνεια τοῦ κόμματος ἐκ τοῦ ὁποίου προῆλθε! Κι ἐνῶ σκαλίζω τά ράφια μου γιά νά βρῶ τά παλιά μου «σαρανταπενταριά» τοῦ Λέον καί τοῦ Ὄτις, ἀκούω τόν Γιωργάκη –σάν μιά φωνή πού ἔρχεται ἀπό πολύ μακριά, παρ’ ὅτι τό δωμάτιο μέ τήν τηλεοπτική συσκευή ἀπέχει λίγα μόλις μέτρα– νά καταγγέλλει στραβοτιμονιές (δηλαδή νοθεία) στήν ἀναμέτρηση τοῦ πρώτου γύρου, τῆς πέμπτης Δεκεμβρίου!
Ἐπιτρέψτε μου νά ἀποφύγω ὁποιονδήποτε χαρακτηρισμό. Ἀλλά μήν πεῖτε τό κλασικό: «Ἀπό πίττα πού δέν τρῶς τί σέ μέλλει κι ἄν καεί». Μά, «πίτα» εἶναι ἡ πατρίδα καί ἀπό τήν στιγμή πού ἀναφερόμεθα σέ πολιτικά κόμματα, ἤτοι σέ ὀργανισμούς οἱ ὁποῖοι ἐν πολλοῖς καθορίζουν τίς τύχες τῆς πατρίδος, ὄχι μόνο τρῶμε ὅλοι, ἀλλά καί καιγόμαστε ὅταν οἱ κυβερνῶντες τά κάνουν θάλασσα. Πῆγα δίπλα κι ἔκλεισα τήν τηλεόραση. Καί διάλεξα νά ἀκούσω τό “double fantasy” τοῦ Λέννον. Διπλή φαντασία χρειάζεται γιά νά ἀνεχθεῖς κάποια πράγματα!
