«Αφοῦ ἀνοίξατε τά ἀνθοπωλεῖα τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου γιατί δέν ἀνοίγετε καί τίς ταβέρνες Τσικνοπέμπτη;»
Εἶναι ἕνα ἀπό τά ἐρωτήματα –ρητορικά ἀσφαλῶς– πού ἐτέθησαν στό διαδίκτυο πρός τόν ὑπουργό Ἄδωνι Γεωργιάδη. Χιουμοριστικά μέν, τά μηνύματα, πλήν ὅμως ἀληθινά. Ἕνα ξενόφερτο «ἔθιμο» νίκησε κατά κράτος ἕνα δικό μας πατροπαράδοτο. Φυσικά, ὁ Ἕλληνας μπορεῖ νά «τσικνήσει» κατ’ οἶκον, ἐνῶ ἀντιθέτως θά τόν παρεξηγοῦσε τό ταίρι του ἄν δέν προσέφερε λουλούδια ἤ μία τυποποιημένη καρδούλα τήν «Ἡμέρα τῶν ἐρωτευμένων».
Ἐπιτρέψτε μας, ἀγαπητοί, νά θυμίσουμε ὅτι ὁ ἑορτασμός τῆς ἡμέρας τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου στήν Ἑλλάδα εἶναι ἕνα εὕρημα, ἐπιτυχημένο ἀσφαλῶς, τῆς ἀποκαλούμενης «ἐλεύθερης ραδιοφωνίας». Τόν ἀνακάλυψαν κάποιοι εὐφάνταστοι παραγωγοί τοῦ ραδιοφώνου, ὅταν οἱ μή κρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί πού ξεφύτρωναν σάν μανιτάρια ἐκεῖνα τά χρόνια, σπάζοντας τό μονοπώλιο τῆς κρατικῆς «σοβαρῆς» ραδιοφωνίας. Τόν εἶχε πρωτοαναφερει τό «Ἔθνος» τοῦ Ἀλέκου Φιλιππόπουλου τό 1982, ἀλλά δέν εἶχε γίνει «in»…
Τό ἔθιμο φυσικά εἶναι ἀγγλοσαξωνικό. Ἡ ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου, 14 Φεβρουαρίου, ἑορταζόταν στήν Ἀγγλία, στίς ΗΠΑ καί σέ ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες ἀλλά ὄχι στήν Ἑλλάδα. Θυμᾶμαι δέ, μέ ἀγάπη στόν ἀλησμόνητο φίλο μου, τόν εὐτραφῆ καί ἐπιβλητικό ἐκπρόσωπο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, Ἰωάννη Μ. Χατζηφώτη, πού μοῦ ἔβαλε ἄσχημη «πόστα» ὅταν μοῦ τηλεφώνησε στόν ραδιοφωνικό σταθμό Πειραιῶς ὅπου ἤμουν διευθυντής ραδιοφωνίας. «Δέν τό περίμενα ἀπό ἐσᾶς ἀγαπητέ, πού εἶστε πιστός χριστιανός ὀρθόδοξος, ὅτι θά φθάνατε στό σημεῖο νά προβάλλετε μίαν ἑορτή ἐκτός τοῦ δικοῦ μας ἑορτολογίου. Καί ἄν, τέλος πάντων, ἐπιθυμεῖτε “ἡμέρα ἐρωτευμένων”, ἔχουμε τόν δικό μας ἅγιο γιά νά ἑορτάσετε». Ὁμολογῶ ὅτι μέ ξένισε ἡ ὀξύτητα τοῦ συνήθως μειλίχιου Γιάννη. «Μά, πρόκειται γιά ἕνα ὄμορφο ἔθιμο, ἕνα ἔθιμο πού ἀναφέρεται στόν ἔρωτα, ἀγαπητέ. Τί πιό ὄμορφο ἀπό τόν ἔρωτα καί τούς ἐρωτευμένους;» ἀπάντησα.
«Νά τά ἀφήσετε αὐτά καί νά προσέχετε. Διότι ἄν ἀρχίσουμε ἔτσι, κάποια στιγμή θά μᾶς καπελώσετε καί μέ τήν “Ἡμέρα τῶν Εὐχαριστιῶν” ἤ ἀκόμη καί μέ ἐκεῖνο τό παγανιστικό “Χαλογουίν”» μοῦ ἀπάντησε, ἐμφανῶς ἐνοχλημένος. Πού νά ζοῦσε σήμερα, ὁ ἔρμος, πού στά σχολεῖα ἔχει ἤδη σχεδόν καθιερωθεῖ τό «Χαλογουίν» καί πού ἡ «Ἡμέρα τῶν εὐχαριστιῶν» εἶναι ante portas! Βρῆκα, ὡστόσο, τήν ψυχραιμία καί, ἀφοῦ ἀντέτεινα ὅτι οἱ ἀνθοπῶλες καί οἱ ζαχαροπλάστες τοῦ Πειραιῶς μᾶς εἶχαν ἤδη εὐχαριστήσει γιά τόν «Βαλεντίνο», ὁ ὁποῖος εἶχε γεμίσει τά ταμεῖα τους, νά μοῦ συστήσει τόν ὀρθόδοξο ἅγιο τῶν ἐρωτευμένων. «Εἶναι ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ἀγαπητέ, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε στήν αὐλή τοῦ Αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ καί ὅταν ἀπεκάλυψε ὅτι εἶναι χριστιανός κατεδικάσθη εἰς τόν μαρτυρικόν θάνατον διά τῆς ἀσιτίας, καί ἑορτάζεται στίς 3 Ἰουλίου.» Ὁμολογῶ ὅτι αἰσθάνθηκα ἀνατριχίλα καί μόνο μέ τήν ἰδέα ὅτι τόν ἄφησαν τόν δυστυχῆ νά πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα καί δέν μοῦ φάνηκε ὡς τό προσφορότερο πρόσωπο γιά μία «ἡμέρα τῶν ἐρωτευμένων». Ὡστόσο, στίς 3 Ἰουλίου, ἀφοῦ εἶχα κάνει προαναγγελία καί προετοιμασία, ἀφιέρωσα μία δίωρη ἐκπομπή στόν Ἅγιο Ὑάκινθο σέ μιά προσπάθεια νά «τεστάρω» τά ἀνακλαστικά τῶν ἀκροατῶν μου. Ἄν θυμᾶμαι καλά μοῦ τηλεφώνησαν δυό-τρεῖς κυρίες κάποιας ἡλικίας καί μοῦ εἶπαν «μπράβο σας». Ἔκτοτε, ἀρκέστηκα στό νά ἀνακοινώνω ἁπλῶς κάθε 14 Φεβρουαρίου ὅτι ὑπάρχει καί ὁ ἅγιος Ὑάκινθος, στίς 3 Ἰουλίου. Μᾶλλον δέν πρέπει νά ἔχω πείσει πολλούς…
