«Εἰρήνη εἶναι ἡ ἀπάντηση, ὅποια καί ἄν εἶναι ἡ ἐρώτηση.»
Ἔτσι γράφει ἡ ἀφίσα, μέ τήν ὁποία οἱ «Μουσικοί σέ δράση» ἀνακοίνωσαν τήν συναυλία τους στά Προπύλαια, γιά τίς 29 Μαρτίου.
Ἀνήκουμε στήν γενιά τοῦ ’60-’70, τότε πού τό κίνημα γιά τήν εἰρήνη εἶχε σημασία καί ἦταν πραγματικό. Τότε πού, πιτσιρικάδες, ἀκολουθούσαμε τό καραβάνι ἀπό τόν Μαραθῶνα μέχρι ὅπου ἀντέχαμε, γιά νά λάβουμε μέρος σέ ἕνα πραγματικό πανηγύρι, σέ μιά Ἑλλάδα πού εἶχε ἀρχίσει νά στέκεται στά πόδια της, ἐπάνω στά χαλάσματα πού εἶχε ἀφήσει ὁ Πόλεμος καί ἡ ἐφιαλτική του ἐμφύλια συνέχεια.
Στήν γενιά ἐκείνη πού μαζευόταν στά ὑπόγεια καί ἄκουγε Ντώυτσε Βέλλε καί BBC, πού ἀνέβηκε στήν ταράτσα τῆς Νομικῆς, πού ἐκλήθη ἐπανειλημμένως στήν Ἀσφάλεια δι’ ὑπόθεσίν της. Στήν γενιά πού τραγουδοῦσε μέ μιά κιθάρα Ντύλαν, Μπαέζ καί Μπάρι Μαγκουάιρ στά σαββατιάτικα πάρτι, πού ἄκουγε Σαββόπουλο καί Ἑξαδάκτυλο στίς μπουάτ καί περίμενε κάποια στιγμή νά διακοπεῖ τό πρόγραμμα διά λόγους εὐνοήτους.
Στήν γενιά ἐκείνη ἡ ὁποία μέ ἐλάχιστα μέσα, μέ κάποιους παλιούς ἐνισχυτές καί μικρόφωνα τοῦ εἰσπράκτορα, ἀπέδιδε, συνήθως φάλτσα, τραγούδια διαμαρτυρίας (στά ἀγγλικά), στά συνοικιακά σινεμά, πού φιλοξενοῦσαν Μουσικά πρωινά τά κυριακάτικα πρωινά, μέ τόν ἀσφαλίτη στήν εἴσοδο. Τήν γενιά πού τραγούδησε δυνατά Here’s to you μέσα στά σινεμά ὅπου προβαλλόταν ἡ ταινία Σάκο καί Βαντσέτι, τήν γενιά πού ἔφαγε ξύλο ἐπειδή πῆγε νά δεῖ τό Γοῦντστοκ.
Ἐμεῖς, λοιπόν, πού οἱ κεραῖες μας ἔπιαναν τά μηνύματα παρά τίς ἀπαγορεύσεις καί τούς διωγμούς, ἐμεῖς, πού σηκώσαμε κεφάλι σέ μιά ἄκρως συντηρητική καί καταπιεστική κοινωνία, αἰσθανόμαστε πολύ ἄσχημα, ὅταν οἱ μουσικοί σέ δράση μᾶς δουλεύουν κανονικά. Ὅταν ἐπώνυμοι καί προοδευτικοί καλλιτέχνες, ἀντί νά βγοῦν μπροστά καί νά δώσουν συναυλία ἐναντίον τῆς ἄδικης καί ἀπάνθρωπης εἰσβολῆς μιᾶς ὑπερδυνάμεως σέ μιά γειτονική της ἀνεξάρτητη χώρα, βγαίνουν –χωρίς νά κοκκινίζουν– καί μᾶς κοροϊδεύουν, καθώς κάνουν ὅτι δέν βλέπουν τήν Μαριούπολη καί τό Χάρκοβο, δέν βλέπουν τήν κατάφωρη ἀδικία εἰς βάρος μιᾶς χώρας ἡ ὁποία παλεύει ἡρωικά γιά νά μήν παραδοθεῖ!
Μᾶς κοροϊδεύουν, καθώς κάνουν ὅτι δέν βλέπουν τόν κυνικό εἰσβολέα καί τόν ἐξισώνουν μέ τόν ἀμυνόμενο, μέ ἐκεῖνον πού δέχθηκε τίς ὀρδές τῶν γειτόνων, πού βλέπει τίς πόλεις του νά ἰσοπεδώνονται καί τούς πολῖτες του νά λιγοστεύουν ἀπό τά ἐχθρικά πυρά. Μᾶς ἐνοχλεῖ ὁ κυνισμός τους –γιά προφανεῖς λόγους πολιτικῆς δειλίας καί σκοπιμότητος– ὁ ὁποῖος τούς ὠθεῖ νά δικαιολογοῦν –ἄν ὄχι νά στηρίζουν μέ τήν οὐδέτερη στάση τους– τήν ρωσσική εἰσβολή.
Βεβαίως, οἱ Μουσικοί σέ δράση, δέν πρέπει νά ἔχουν ἀκούσει τό ὄνομα Σοφία Βέμπο, δέν ἔχουν δεῖ τά ντοκυμανταίρ μέ τούς φαντάρους μας νά φεύγουν τραγουδῶντας γιά τό Μέτωπο. Δέν ἔχουν δεῖ τόν Κωνσταντάρα, τόν Παπαγιαννόπουλο στήν Ἀλβανία, τόν Ἐλύτη, τόν Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τόν Γιάννη Τσαρούχη στά βουνά τῆς Βορείου Ἠπείρου! Ἐκεῖνοι δέν εἶπαν περάστε στόν εἰσβολέα. Τόν ἔτρεψαν σέ φυγή. Δέν τούς ἄκουσαν ποτέ οἱ Μουσικοί σέ δράση; Νά μᾶς συμπαθᾶτε, ἀγαπητοί, ἀλλά, δυστυχῶς, εἶστε Μουσικοί σέ ἀπόδραση!
