Κι ἐκεῖ πού ὅλα ἔβαιναν καλῶς γιά τήν «κυβερνῶσα Ἀριστερά» (κυβερνήσασα, μᾶλλον) καί «ἔβραζε στό ζουμί της», ἀπολαμβάνοντας τήν καλοκαιρινή ραστώνη, ὅπως ταιριάζει σέ κάθε συνεπῆ ὀπαδό τῆς ἀρχῆς «δέν θά χαλάσουμε τίς διακοπές μας γιά τό κόμμα», ἔρχονται, μέσα σέ εἴκοσι μέρες, «τά πάνω-κάτω».
Θά μᾶς πεῖ τώρα ὁ κάθε πολίτης «κι ἐσᾶς τί σᾶς νοιάζει; Ἀπό πίττα πού δέν τρῶς, τί σέ μέλει κι ἄν καεῖ;».
Ἄ, ἐδῶ τά χαλᾶμε, ἀγαπητοί. Καί βέβαια μᾶς ἐνδιαφέρουν τά τεκταινόμενα στόν χῶρο τῆς ἀξιωματικῆς (τοὐλάχιστον στά χαρτιά) Ἀντιπολιτεύσεως. Ἀλλοίμονο ἐάν δέν ἀπασχολοῦσε ὁποιονδήποτε δημοκρατικό πολίτη τό τί συμβαίνει στά κόμματα.
Μᾶς ἀπασχολεῖ, λοιπόν, καί ἔχουμε κάθε δικαίωμα νά σχολιάζουμε αὐτή τήν ἐκκωφαντική ἐμφάνιση τοῦ «Μεσσία» τῆς Ἀριστερᾶς, ὁ ὁποῖος ἦλθε «οὐρανοκατέβατος» (προφανῶς ἀεροπορικῶς ταξίδευσε στήν Ἑλλάδα ἀπό τίς ΗΠΑ) καί διεκδικεῖ πλέον μέ μεγάλες πιθανότητες τήν ἡγεσία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ.
Καί τό πόσο «πουλάει» ὅλη αὐτή ἡ ἱστορία φαίνεται ἀπό τήν ἔκταση πού ἔχει λάβει τό θέμα σέ ὅλα –ἀνεξαιρέτως– τά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως.
Ἐκεῖ πού ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἔπειτα ἀπό τήν «σφαλιάρα» τοῦ «μεῖον εἴκοσι» τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν, εἶχε περιέλθει σέ κατάσταση βέρτιγκο καί βάδιζε πρός «μιά ἀπό τά ἴδια», ἐμφανίζεται ὁ «ἐκλεκτός» καί σαρώνει παραδοσιακά (ὅσο μπορεῖ κανείς νά τά ἀποκαλεῖ ἔτσι) στελέχη, πού διετέλεσαν ὑπουργοί καί ἀξιωματοῦχοι.
«Γιατί καί ὁ Καραμανλῆς ξαφνικά δέν ἐμφανίσθηκε μετά τόν θάνατο τοῦ Παπάγου, ἐνῶ ὁ Στέφανος Στεφανόπουλος καί ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος περίμεναν ἀπό τά Ἀνάκτορα ἕνα νεῦμα;» μοῦ θύμισε παλαιός, σχεδόν αἰωνόβιος, φίλος τῆς μαμᾶς, ἡ ὁποία εἶναι βέβαιον ὅτι ἐψήφιζε Καραμανλῆ γιά τήν φινέτσα, τό ντύσιμό του καί, κυρίως, γιά τό παράστημά του, ἀποκαλῶντας τον «ὁ κοῦκλος μου» καί προκαλῶντας θυμηδία στόν «βενιζελικό» μπαμπᾶ. Ἀκόμη θυμᾶμαι ὅτι τά ξημερώματα τῆς 24ης Ἰουλίου τοῦ 1974, ὅταν ὁ Καραμανλῆς ὁρκιζόταν πρωθυπουργός ἐν μέσῳ ἀγωνίας καί ἀβεβαιότητος, ἡ μαμά ἀνεφώνησε «κοίταξέ τον πῶς λάμπει μέ τό σταυρωτό μπλέιζερ!»
Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι καί τότε αἰφνιδιάσθηκε τό Πανελλήνιον ἀπό τήν ἀνάθεση τῆς πρωθυπουργίας στόν ὑπουργό Δημοσίων Ἔργων. Ἀλλά ἔτσι εἶναι οἱ αἰφνιδιασμοί. Ἄν γινόταν πρωθυπουργός ὁ Στεφανόπουλος, δέν θά εἶχε ἀλλάξει ἡ Ἑλλάς!
Ἔτσι, λοιπόν, σέ μιά χώρα ἡ ὁποία ἀρέσκεται στούς αἰφνιδιασμούς –ἄν καί στήν Ἑλλάδα σπανίως οἱ αἰφνδιασμοί εἶναι εὐχάριστοι–, ἡ αἰφνιδιαστική «ἀλλαγή σκηνικοῦ» στήν ἀξιωματική Ἀντιπολίτευση εἶναι φυσικό νά προκαλεῖ ἐνδιαφέρον. Ἰδιαιτέρως δέ τά «μικρά μυστικά», πού μαθαίνονται κάθε τόσο γιά τό «καινούργιο κοσκινάκι» τῆς κυβερνησάσης Ἀριστερᾶς. «Μά, τό παιδί ἦταν Νέα Δημοκρατία!» φαίνεται νά δήλωσε στενή συγγενής τοῦ ὑποψηφίου προέδρου τῆς (κυβερνησάσης γιά νά μήν τό ξεχνᾶμε) Ἀριστερᾶς.
«Εἴμαστε δημοκρατικοί ἀπό τά Χανιά. Μακάρι νά ἔχουμε καί στήν Ἑλλάδα δύο μεγάλα κόμματα, ὅπως στήν Ἀμερική. Τούς Ρεπουμπλικάνους καί τούς Δημοκρατικούς» ἐδήλωσε ὁ πατέρας τοῦ «ἐκλεκτοῦ».
Λίγα εἶναι αὐτά; Ἀφῆστε καί τά ἄλλα, δηλαδή ἐκεῖνα πού ἀπασχολοῦν τά «κουτσομπολίστικα» μέσα. Πλῆρες «πακέττο», δηλαδή, ἀρκετό γιά νά προκαλέσει συζητήσεις, διαλόγους καί ἀντιπαραθέσεις.
Πῶς τό ἔλεγε ὁ μεγάλος Μάο, στόν ὁποῖο ὁρκίζονταν πολλοί ἐκ τῶν σημερινῶν στελεχῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ; «Μεγάλη ἀναταραχή, ὑπέροχη κατάσταση»!
