Ἦταν 24 Ὀκτωβρίου τοῦ 1970. Ἀπό νωρίς τό ἀπόγευμα βρισκόμασταν καθισμένοι στίς κερκίδες τοῦ «Σταδίου Καραϊσκάκη».
Τοῦ «Καραϊσκάκη», πού τότε δέν εἶχε ἀκόμη ἐκχωρηθεῖ σέ μιά ἀνώνυμη ποδοσφαιρική ἑταιρεία, ἀφήνοντας μέχρι καί σήμερα χιλιάδες νέους χωρίς ἕνα στάδιο γιά ἀγωνίσματα στίβου. Στό «Καραϊσκάκη» παρεπιδημοῦσε ἡ ἀφρόκρεμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κλασικοῦ Ἀθλητισμοῦ. Δέν ὑπῆρχε διοργάνωση ἀγωνισμάτων τοῦ Στίβου, πού νά μήν γεμίσει τό Στάδιο. «Τσικλητήρια», «Καλαφάτεια», Βαλκανικοί, Πανελλήνιοι καί Διασυλλογικοί ἀγῶνες, ἀλλά καί «Ἡμερίδες Στίβου» τοῦ ΣΕΓΑΣ, τίς ὁποῖες φιλοξενοῦσαν πάντοτε καί μέ ἐκτεταμένα ρεπορτάζ οἱ Ἀθλητικές καί οἱ Πολιτικές ἐφημερίδες. Ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα, ὅμως, πρίν καθιερωθεῖ ἡ «Θερινή ὥρα» καί καθώς βράδυαζε πλέον νωρίς, τό Στάδιο φιλοξενοῦσε περισσότερους ἀπό 10.000 θεατές. Γιά μιά ἁπλή «Ἡμερίδα»; Ναί, ἀλλά, ὅπως εἶχε ἀνακοινωθεῖ, ὁ πρωταθλητής μας τοῦ ἅλματος ἐπί κοντῶ Χρῆστος Παπανικολάου θά ἐπιχειροῦσε (γιά μία ἀκόμη φορά) νά καταρρίψη τό Παγκόσμιο ρεκόρ τοῦ Ἀνατολικογερμανοῦ Βόλφγκανγκ Νόρτβινγκ, πού ἦταν 5.46 μ. Ὁ Παπανικολάου, ὁ ὁποῖος διέθετε τότε τήν καλύτερη τεχνική στόν κόσμο (ἐπιτρέψετέ μου ἀναφορά σέ κάποιες λεπτομέρειες, ἀλλά ἐκείνη τήν ἐποχή, ἐκκολαπτόμενος δημοσιογράφος καί πρώην ἀθλητής τοῦ «Ἐθνικοῦ Πειραιῶς», παρακολουθοῦσα τόν Παπανικολάου μέ θαυμασμό καί ἀγάπη, ὅπως ὅλοι οἱ φίλαθλοι καί οἱ ἀθλητές) εἶχε ἀτυχήσει τό 1968, στούς Ὀλυμπιακούς τοῦ Μεξικοῦ. Εἶχε ὑπερβεῖ τά 5.35, σημειώνοντας νέο Πανελλήνιο ρεκόρ, ἀλλά ἦλθε 4ος, καθώς τόν πρῶτο Μπόμπ Σῆγκρεν (ΗΠΑ) ἀκολούθησαν ὁ Δυτικογερμανός Κλάους Σιπρόφσκι (ὁ ὁποῖος μέχρι τότε δέν εἶχε τόσο μεγάλες ἐπιδόσεις) καί ὁ Νόρτβινγκ μέ 5.40μ. Ὁ Παπανικολάου ἔφερε βαρέως τήν ἧττα του καί γνώριζε καλά ὅτι «κάτι ἄλλο συνέβη» στό Μεξικό. Ὅταν ἔπεσε τό «Τεῖχος» στά ἀρχεῖα τῆς Στάζι βρέθηκαν καί ἀθλητικά «μυστικά».Ἕνα ἀπό αὐτά ἀφοροῦσε τίς ἐπιδόσεις τοῦ Ἀνατολικογερμανοῦ ἀντιπάλου του! Τό μετάλλιο ἔγινε δικό του, μέ καθυστέρηση 30 ἐτῶν!!
Ὁ ἀθλητής μας, ὅμως, πού ἦταν 100% ἐρασιτέχνης, χωρίς «οὐσίες» καί χορηγούς, ἤθελε νά ἀφήσει τό ὄνομά του στήν Ἱστορία. Καί καθώς εἶχε πολλές ὑπερβεῖ τά 5.40 μ., βάλθηκε νά πιάσει κορυφή. Στίς 5.49 τό ἀπόγευμα τῆς 24ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1970 ὁ Παπανικολάου ἄρχισε νά ἀνεβαίνει πρός τόν οὐρανό. Εἶχε καρφώσει τό κοντάρι στήν ὑποδοχή μέ τήν ἄψογη τεχνική του, τό λύγισε, πετάχτηκε μέ δύναμη, γύρισε τό σῶμα του σάν χορευτής ἐπάνω ἀπό τόν πῆχυ καί ἄρχισε νά κατεβαίνει πρός τό στρῶμα, ἐνῶ ἡ ἐξέδρα πανηγύριζε καί ἡ ἰαχή ἔφθανε μέχρι τήν κορυφή τοῦ Ὀλύμπου! 5.49 μ. στίς 5.49 τό ἀπόγευμα!
Ὁποία εὐτυχία! Ἔκλαιγαν ἁπλοί ἄνθρωποι, πανηγύριζαν Ἕλληνες κάθε ἡλικίας καί φύλου, ἀντάλλασσαν φιλιά καί ἐναγκαλισμούς. Ἦταν ἀκόμη ἡ ἐποχή πού ὁ ἀθλητισμός, ὁ ἀληθινός, ὁ κλασικός ἀθλητισμός, μποροῦσε νά συνεγείρει τά πλήθη! Ποιός μπορεῖ σήμερα νά «κουβαλάει» χιλιάδες θεατές κάθε τόσο γιά μιά ἁπλή «ἡμερίδα στίβου»; Ὁ Παπανικολάου τό ἔκανε κάθε μῆνα! Καί μέ τό παγκόσμιο ρεκόρ ἔκανε εὐτυχισμένους ὅλους τούς Ἕλληνες σέ ὅλο τόν κόσμο! Μέ ἕνα κοντάρι, ἄγριο μέλι καί τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου.
Εὐγνώμονες, ἀγαπητέ Χρῆστο.
