Κέρδισε, ὡς ἀναμενόταν, ὁ «μπαμπατζίμ» τήν ἐκλογική μάχη. Ἀναμενόμενο, διότι οἱ Τοῦρκοι –ἀκόμη– ἐπιθυμοῦν ἕναν «μπαμπατζίμ» (πατερούλη) νά τούς κυβερνᾶ καί ὄχι ἕναν «μπουγιούκ μπαμπᾶ» (παππούλη) νά τούς συμβουλεύει.
Ὁ Ἐρντογάν, λοιπόν, πού ξέρει ἀπό μαλαγανιές καί κατέχει πλέον καλά τό πῶς νά κουμαντάρει τό πόπολο, ἔχει πάντα δίπλα του τόν δικό του «μπουγιούκ μπαμπᾶ», τόν Μπαχτσελί, πού καί πιό παπποῦς εἶναι ἀπό τόν Κιλιντσάρογλου καί, ὅταν χρειάζεται, γρυλίζει ὡς –ξέψυχος– «γκρίζος λύκος»…
Ἄν κοιτάξει κανείς τό πόσο κατά τοῦ Ἐρντογάν ψήφισε ἡ «πεφωτισμένη» Τουρκία (παράλια, γρυλίζει, Κωνσταντινούπολη, Ἄγκυρα) θά ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ γειτονική χώρα διέρχεται τήν τελευταία περίοδο τῶν «μπαμπατζίμ» καί τῶν «μπουγιούκ μπαμπᾶ»…
Ἡ νεολαία πού μορφώνεται καί πού θά κληθεῖ αὔριο νά ἀναλάβει τίς εὐθῦνες τῆς διακυβερνήσεως τῆς μεγάλης αὐτῆς χώρας, ἐλάχιστη σχέση ἔχει μέ τά ὡς ἄνω σύνδρομα.
Ὁ νικητής ἀπευθύνθηκε στίς τελευταῖες γενιές τῆς ἀνατολίτικης τουρκικῆς κοινωνίας. Ἡ ὁριακή νίκη του δείχνει ὅτι ἄν ὁ ἀντίπαλος συνασπισμός εἶχε ἐπιλέξει ἕναν νεώτερο τοῦ «μπουγιούκ μπαμπᾶ» Κλιντσάρογλου ὡς ἐπί κεφαλῆς, τό «Κόμμα Δικαιοσύνης» (ὁποία ἀντίθεση) τοῦ Ἐρντογάν θά εἶχε ἤδη ἀρχίσει νά διαλύεται…
Ὁ Ταγίπ Ἐρντογάν, ὅσο κι ἄν αὐτό σέ ἐμᾶς, τούς «δυτικούς», φαίνεται ἀπωθητικό, γνωρίζει ὅτι θέλγει ἡ εἰκόνα τοῦ νά μοιράζει πληθωριστικά χαρτονομίσματα σέ παιδιά πού τοῦ φιλοῦν τό χέρι!
Εἶναι ὁ «μπαμπατζίμ», πού, δείχνοντας τίς κατεστραμμένες ἀπό τόν σεισμό πόλεις, εἶπε στό πόπολο: «Σέ ἕναν χρόνο θά σᾶς ἔχω φτιάξει καινούργια σπίτια!». Καί, φυσικά, σάρωσε στίς πληγεῖσες ἀπό τούς σεισμούς περιοχές!
Ὁ Σάββας Καλεντερίδης εἶπε ὅτι ὁ Ἐρντογάν εἶναι σήμερα ὁ πιό «μπαλκονάτος» πολιτικός στόν κόσμο! Ἀκριβέστατη διαπίστωση.
Ἐπειδή, ὅμως, ἔσπευσε χθές στήν Ἁγία Σοφία, παραπέμπω τόν ντεμέκ-σουλτάν σέ μιά δημοσίευση τοῦ Κώστα Τριανταφυλλάκη: «Ἡ πρώτη φορά πού πῆγα στήν Πόλη, ἦταν τό 1992… Ὅλοι οἱ ἄλλοι τῆς παρέας ἦταν ἀπό τή Νέα Ὑόρκη. Μιλούσαμε Ἀγγλικά… Ἀπό τό ξενοδοχεῖο μᾶς εἶχαν δώσει μιά ψιλόλιγνη ξεναγό, μᾶς συστήθηκε ὡς Jasmin. Ἐξαιρετικά Ἀγγλικά.
Μᾶς εἶπε ὅτι ἔχει Κλασσικές Σπουδές, εἶναι καθηγήτρια καί κάνει ξεναγήσεις μόνο σέ VIP groups. Στήν Ἁγιά Σοφιά, ὅταν μᾶς ἔδειχνε τίς βανδαλισμένες ἁγιογραφίες, μοῦ φάνηκε πώς ἄκουσα ἕνα ράγισμα στή φωνή της…
Ὅταν βγήκαμε ἔξω τήν πλησίασα. “Κωνσταντῖνος”, τῆς λέω στά Ἑλληνικά.
Μέ κοιτάζει μ’ ἀνοιχτό τό στόμα… “Γιασεμή”, μοῦ λέει καί συμπληρώνει: “Ρωμιά!” Ὕστερα, ξαναμπήκαμε στόν Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας γιά μιά πιό προσωπική ξενάγηση. Θά πῆρε καμιά ὥρα…
Πάνω, μπροστά ἀπό τά μωσαϊκά μέ τά βγαλμένα μάτια τῶν Ἁγίων ψιθυρίσαμε τό “Τῇ Ὑπερμάχῳ”.
“Οἱ Τοῦρκοι θά νιώθουν πάντα ἄβολα ἐδῶ γιατί εἶναι ἀνήμποροι νά διαχειριστοῦν ἕνα τόσο σπουδαῖο πολιτισμό, ὅπως ὁ Βυζαντινός…” Ἀπό τή Γιασεμή ἄκουσα γιά πρώτη φορά κι αὐτή τήν ἐκπληκτική φράση τοῦ Ἐλύτη “καί τό χῶμα δέν ἔδεσε ποτέ μέ τή φτέρνα τους…”
“Ἐσύ πῶς καί δέν ἔφυγες;”. “Ἡ Πόλη εἶναι ἡ Πόλη μου, ἐγώ δέν θά φύγω ποτέ ἀπό ἐδῶ… Οὔτε τά παιδιά μου, οὔτε τά ἐγγόνια μου, θέλω νά ἐλπίζω…”
“Γιατί;”. “Γιατί οἱ Τοῦρκοι στήν Πόλη πάντα θά αἰσθάνονται ὅτι εἶναι ξένοι…”
Ἡ Γιασεμή παραμένει ἀκόμα στήν Πόλη… Τώρα ἐκπαιδεύει τά ἐγγόνια της…»
