Μεγάλη Ἑβδομάδα, νηστεία καί περισυλλογή. Εἶναι, νομίζω, σπουδαῖο τό νά τηρεῖς τίς παραδόσεις.
Πόσο δίκιο εἶχε ἐκεῖνο τό ὑπέροχο μιούζικαλ «Ὁ βιολιστής στήν στέγη», πού τόνιζε τήν σημασία τῶν παραδόσεων, οἱ ὁποῖες κρατοῦν ζωντανό καί συμπαγῆ ἕναν λαό. Βεβαίως, στήν Ἑλλάδα τοῦ πιθηκισμοῦ, στήν Ἑλλάδα τῶν φθηνῶν ἀπομιμήσεων, οἱ παραδόσεις τηροῦνται κάθε χρόνο καί ἀπό λιγότερους. Φυσικά, παράδοση δέν εἶναι νά πᾶς τό Πάσχα στό χωριό γιά νά χλαπακιάσεις ψητά καί γλυκάδια οὔτε τό νά πᾶς, ἀμέσως μετά τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου, στά γαριδάδικα, καί νά μήν ὑπάρχει τραπέζι πουθενά, λές καί πρόκειται γιά ἑορτή!
Ἡ Μεγάλη Παρασκευή δέν εἶναι ἡμέρα γιά τσίπουρα καί γιά οὐζάδικα, ἀλλά γιά ἕνα λιτό φαγητό (οἱ περισσότεροι ἔπιναν τό βράδυ ἕνα τσαγάκι μέ παξιμάδια) καί τήρηση τῆς νηστείας.
Ὅπως δέν εἶναι παράδοση τό νά πᾶς στήν Ἀκολουθία καί τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου ντυμένος κάζουαλ, ἀλλά νά βάλεις τά καλά σου, γιά νά τιμήσεις τήν ἡμέρα. Οὔτε εἶναι παράδοση τό νά πᾶς μέ τήν φόρμα τῆς γυμναστικῆς στήν Ἀνάσταση καί μόλις πάρεις τό Φῶς νά τήν κοπανήσεις.
Οἱ φτωχοί πλήν δημιουργικοί καί παραγωγικοί Ἕλληνες τῆς Ἑλλάδας πού μέχρι τά μέσα τοῦ ’70 ἀνέβαινε συνεχῶς, ντύνονταν στήν τρίχα στίς Γιορτές. Καί στήν Ἐπαρχία ντύνονται ἀκόμα! Βλέπεις τούς Ἀθηναίους μέ τά τζίν καί τά ἀντίντας καί τούς ντόπιους μέ τά κουστουμάκια τους καί τίς κυρίες τῆς Ἐπαρχίας μέ τά καλά τους φορέματα. Καί καταλαβαίνεις ποιοί κρατοῦν μέ τά δόντια ἀκόμα ὄρθια αὐτή τήν κοινωνία, πού σιγά-σιγά ἐνδίδει στόν πολυ-πολιτισμό καί ἀποσυντίθεται ἀργά μέν ἀλλά σταθερά… Τηρῶν, λοιπόν, τῆς παραδόσεις, τήν Μεγάλη Παρασκευή, κατά τό μεσημέρι, ἀγόρασα ἀπό ὀπωροπωλεῖο στό Ἀμπελάκι Σαλαμίνας ἕνα σακουλάκι μέ ξηρούς καρπούς. Ἀντιγράφω τήν ἐτικέττα: Ἑταιρεία Τάδε, Ἀμπελάκια Σαλαμίνας. Κατ’ ἀρχάς τό χωριό λέγεται Ἀμπελάκι καί ὄχι Ἀμπελάκια. Δυστυχῶς, ὁ Δῆμος Σαλαμίνος (ἑνιαῖος πλέον) ἀδιαφορεῖ γιά τήν Ἱστορία τοῦ νησιοῦ (ὅπως καί σχεδόν γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα). Πᾶμε, ὅμως, παρακάτω: Τό περιεχόμενο τοῦ πλαστικοῦ φακέλου ὀνομάζεται Mix Ἐνέργειας. Δηλαδή ἀντί γιά Μίγμα Ἐνέργειας, βάλαμε τό Μix. Καί τώρα, ἡ σύνθεση τοῦ περιεχομένου: Κράνμπερι σακχαρόπηκτο (ΗΠΑ) 40%. Ἀμυγδαλόψυχα ὠμή (ΗΠΑ) 40%. Κάσιους (Ἰνδίας) 20%. Ψίχα ἡλιόσπορου (Βουλγαρίας) 10%. Ψίχα κελυφωτοῦ φυστικιοῦ ὠμή (Τουρκίας) 10%! Μόνο ἐμεῖς, στό κτῆμα μας, ἔχουμε ἑξήντα φυστικιές! Γεμάτη φυστικιές ἡ Σαλαμίνα, ἡ Αἴγινα, ἡ Φθιώτιδα! Καί ὅμως, τό φυστίκι στό σακουλάκι πού παρασκευάζει μιά βιοτεχνία στήν Σαλαμῖνα, εἶναι τούρκικο!
Μάλιστα! Στήν Σαλαμῖνα, ἡ ὁποία κράτησε τόν εὐρωπαϊκό πολιτισμό ὄρθιο καί δέν ἐπέτρεψε στούς Βαρβάρους νά περάσουν, τρῶμε φυστίκι Τουρκίας καί ξηρούς καρπούς Ἰνδίας! Τί νά περιμένεις ἀπό ἕνα νησί πού ἔχει μεταβάλει σέ ναυπηγεῖα τούς τάφους τῶν Σαλαμινομάχων καί ἐξακολουθεῖ νά ἐπιτρέπει τήν λειτουργία τους! Τί νά περιμένεις, ὅμως, καί από μιά χώρα ἡ ὁποία διέλυσε καί ξεπούλησε τήν Ἀγροτική Τράπεζά της καί σήμερα ὁ Ἑλληνικός Ἀγροτικός Τομέας ἐξαρτᾶται ἀπό μιά ὑπο-υπηρεσία μιᾶς Τράπεζας τήν ὁποία ἐλέγχουν ξένα Funds! Κατά τά λοιπά, ἀγαπητοί, Χριστός Ἀνέστη, ἀλλά ἀμφιβάλλω ἄν τό ἔχουμε καταλάβει…
