Στέκομαι πάντα λίγο μακριά ἀπό τήν ἀποβάθρα. Μοῦ ἀρέσει νά βλέπω τούς ἐπιβάτες νά κατεβαίνουν. Ἔχω μακρόχρονη σχέση μέ τόν σιδηρόδρομο.
Ἀπό τότε πού ἀποχαιρετοῦσα τόν ἀδελφό μου, πού ἔφευγε –σιδηροδρομικῶς– γιά τήν Ἀγγλία, μέχρι σήμερα, πού ὅποτε φεύγει ἤ ἐπιστρέφει τό παιδί μου, θέλω νά βρίσκομαι στόν σταθμό…
Στέκομαι λίγο μακρύτερα ἀπό τήν ἀποβάθρα καί παρακολουθῶ τόν κόσμο πού ἀποβιβάζεται. Βλέπω τούς φαντάρους, μέ τόν σάκο φορτωμένο στόν ὦμο, πού ἔρχονται στήν Ἀθήνα ἀπό τό Πολύκαστρο, ἀπό τά Πορόγια, τήν Ἀλεξανδρούπολη, τό Λιτόχωρο, τήν Λάρισα. Εἶναι ὅλοι χαρούμενοι, πού πηγαίνουν –ἔστω γιά λίγο– στό σπίτι.
Τούς παρακολουθῶ, μά κοιτάζουν γύρω, ψάχνοντας τό ἀγαπημένο πρόσωπο πού τούς περιμένει. Συνήθως εἶναι μιά κοπέλλα, πού πέφτει στήν ἀγκαλιά τους καί κρέμεται ἀπό τόν λαιμό τους! Πόση ὀμορφιά! Κι ὕστερα διακρίνω τούς ἐπιχειρηματίες, πού κατεβαίνουν μέ ἕναν χαρτοφύλακα στά χέρια ἤ μέ ἕνα σάκ-βουαγιάζ στούς ὤμους. Ἔχουν ἀλλάξει τά πράγματα. Τώρα εἶσαι στήν Θεσσαλονίκη μέ τό τραῖνο, πιό γρήγορα ἀπ’ ὅ,τι μέ τό ἀεροπλάνο!
«Χαίρομαι πού πηγαίνεις σιδηροδρομικῶς. Ὅποτε πετᾶς μέ ἀεροπλάνο, σφίγγεται ἡ καρδιά μου» συνηθίζω νά τοῦ λέω ὅποτε τόν πηγαίνω στόν σταθμό…
Ὑπάρχουν καί τά μοναχικά κορίτσια, πού ταξιδεύουν μέ τό τραῖνο, φοιτήτριες ἤ ὑπάλληλοι τοῦ δημοσίου, πού ἔρχονται τριήμερα στήν Ἀθήνα. Σέρνουν πάντα μιά βαλίτσα μέ ροδάκια καί συνήθως τίς περιμένει τό ταίρι ἤ ὁ πατέρας τους. Καμμιά φορά βλέπω καί μαθητές, μέ τούς δασκάλους τους, πού ἔρχονται ἐπίσκεψη στήν πρωτεύουσα. Μιά φορά εἶδα καί μερικά «Λυκόπουλα» μέ τόν «Ἀκέλα» τους…
Τό πρωί, χθές, ἄνοιξα τήν τηλεόραση, γιά νά πάρω τόν σφυγμό τῆς ἡμέρας. Πάγωσα βλέποντας τήν εἰκόνα! Μέ μιᾶς ἔφερα στό μυαλό τίς στιγμές ἐκεῖνες, στήν ἀποβάθρα! Προσπάθησα νά ἀντιληφθῶ τί ἔχει συμβεῖ. Πρός στιγμήν πίστεψα ὅτι ἐπρόκειτο γιά κάποιο «φλάς-μπάκ» σέ παλαιότερο δυστύχημα! Τραγωδία, ἀνείπωτη!
«Χαίρομαι πού ταξιδεύεις μέ τό πιό ἀσφαλές μέσον» συνηθίζω νά λέω γιά τόν σιδηρόδρομο. Καί εἶχα ἀρχίσει νά πιστεύω ὅτι κάτι εἶχε ἀλλάξει πρός τό καλύτερο στούς ἑλληνικούς σιδηροδρόμους. Ἄκουγα τήν περιγραφή τῶν ρεπόρτερ καί ἤθελα νά ἀλλάξω «κανάλι», ἀλλά τά γεγονότα σταματοῦσαν τόν δείκτη μου καί παρέμενα νά κοιτάζω. Καί νά ἀκούω…
Εἶναι βέβαιον ὅτι ὑπάρχουν εὐθῦνες τεράστιες. Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ ἀνθρώπινος παράγων ἔπαιξε καί πάλι τόν κύριο ρόλο. Εἶναι ἐξ ἴσου βέβαιον ὅτι ἐν ἔτει 2023 τό νά ταξιδεύουν δύο συρμοί στήν ἴδια γραμμή καί νά μήν τό παίρνει κανείς χαμπάρι, εἶναι …γιά νά τρελλαίνεσαι!
Ὅταν μέ τό πάτημα ἑνός «μπουτόν» μπορεῖς καί παίρνεις τό σπίτι τῶν πολιτῶν, εἶναι ἀδιανόητο νά μήν ὑπάρχει ἠλεκτρονική παρακολούθηση τῶν γραμμῶν τοῦ ΟΣΕ!
Ἡ ὥρα, πού γράφονται αὐτές οἱ ἀράδες, εἶναι ἐννέα καί εἴκοσι τό πρωί τῆς πρώτης Μαρτίου.
«Φοβοῦ τάς Εἰδούς τοῦ Μαρτίου» εἶπε ὁ οἰωνοσκόπος στόν Ἰούλιο Καίσαρα.
Σήμερα δέν ὑπάρχουν οἰωνοσκόποι. Ὑπάρχουν, ὅμως, μέσα, πού ἐπιτρέπουν τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῶν ὁδῶν, τῶν ἀεροδιαδρόμων, τῶν σιδηροδρομικῶν γραμμῶν.
Ἡ «ψηφιακή ἐποχή» δέν ἀφήνει πολλά περιθώρια γιά δικαιολογίες. Ναί, πάντα θά ὑπάρχει τό «ἀνθρώπινο λάθος». Καί, φυσικά, οἱ εὐθῦνες…
