Ὄχι, δέν εἶδα τόν διαγωνισμό τῆς «Γιουροβίζιον». Δέν εἶδα ἀπ’ εὐθείας καί τό περίφημο «ντημπαίητ».
Τό εἶδα ἀργά, μέ τήν ἡσυχία μου, ἀφοῦ ἀπήλαυσα προηγουμένως τούς ἡμιτελικούς ἀγῶνες τῆς «Εὐρωλήγκας» τοῦ μπάσκετ καί τόν ἀγῶνα ποδοσφαίρου τῆς Μίλαν μέ τήν Ἴντερ. Μοῦ ἄρεσε πού κέρδισε ἡ Ρεάλ τήν Παρτιζάν, ἐπειδή ἡ νίκη της βασίσθηκε στήν ἀπόδοση τῶν «βετεράνων» της, οἱ ὁποῖοι, κοντά στά σαράντα πλέον, κατόρθωσαν νά ἀνατρέψουν διαφορά 18 πόντων καί νά ἀποκλείσουν τούς μαχητικούς πλήν ἄπειρους Σέρβους τοῦ φίλου Ζέλικο Ὀμπράντοβιτς.
Χθές, ὅμως, γιά νά ἔχω πλήρη εἰκόνα τῶν γεγονότων, εἶδα τόν διαγωνισμό τῆς «Εὐρωβίζον» μαγνητοσκοπημένο. Ἕνα ἀνούσιο, κακόγουστο καί ἀπωθητικό «πάτσγουωρκ» (γιά νά μιλήσουμε καί λίγο …πολιτικά), μέ πέντε-ἕξι νότες ἀνάκατα, μέ δύο-τρία ἀκομπανιαμέντα ἀταίριαστα, μέ φωνοῦλες-ψιθύρους, μέ κραυγές ἀνούσιες, ἀκόμη καί μέ τραγούδια πού ἀκούγονταν σάν ἀκατάπαυστος βῆχας (Φινλανδία). Ἀσφαλῶς, ἡ ΕΒU ὀφείλει νά ἀναθεωρήσει τήν ἄποψή της καί νά ἀφαιρέσει τήν λέξη «Τραγουδιοῦ» ἀπό τόν τίτλο τοῦ διαγωνισμοῦ. Ἄς τόν πεῖ «διαγωνισμό πρωτοτυπίας», ἄς τόν βαφτίσει «συνάντηση ἀνταλλαγῆς προσπαθειῶν φωνητικῆς» ἤ ὅ,τι ἄλλο. Πάντως, «Διαγωνισμός Τραγουδιοῦ» αὐτό τό κατασκεύασμα δέν εἶναι.
Φυσικά, ἡ ἑλληνική συμμετοχή ἦταν –καί αὐτή– μέσα στό κλῖμα πού διαμορφώνεται ἐσχάτως γύρω ἀπό τήν ἔννοια «τραγοῦδι». Δέν ἦταν χειρότερο ἀπό τά ἄλλα τό πόνημα τοῦ νεαροῦ πού ἔστειλε ἡ ΕΡΤ νά μᾶς ἐκπροσωπήσει. Ἡ νεολαία κάτι τέτοια ἀκούει, τό γνωρίζουμε καλά, ἀφοῦ αὐτά (φαίνεται ὅτι) τήν ἐκφράζουν. Ἀλλά μήν ἀλλάξουμε τήν φύση τοῦ τραγουδιοῦ γιά χάρη τῆς –ὅποιας– μόδας. Ναί, νά δεχθοῦμε ὅτι τά νέα ρεύματα ἴσως εἶναι «ἡ ποίηση τῆς ἐποχῆς», ἀλλά μήν γίνει κανόνας ἡ ἀπονομή τῆς προσωνυμίας «τραγοῦδι» σέ κάποιες ἀπόπειρες συγκερασμοῦ ἤχων καί ρυθμῶν, χωρίς ἐκείνους τούς ἀπαραίτητους κανόνες, πού ἐάν ἀνατραποῦν, ἁπλῶς δέν θά ὑπάρχει τραγοῦδι.
Θά ποῦν κάποιοι ὅτι καί οἱ δικοί μας γονεῖς ἀποκαλοῦσαν «πιθήκους» τούς Beatles, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται σήμερα «κλασσικοί» καί τούς τοποθετοῦμε δίπλα στούς μουσουργούς τῶν μεγάλων ἔργων.
Τί νά πῶ; Θεωρῶ πολύ δύσκολο κάποια «χίπ-χόπ» ἤ «ράπ καί τράπ» κομμάτια νά τοποθετηθοῦν κάποτε δίπλα στό Eleanor Rigby ἤ στό Yesterday. Ποιός, ὅμως, μπορεῖ νά προβλέψει τό μέλλον;
Ἄς μείνουμε, λοιπόν, στό παρόν. Την ἑπόμενη φορά, ἄν συνεχίσουμε νά μετέχουμε σ’ αὐτό τό φωνακλάδικο πανηγύρι, ἄς στείλουμε ἕνα ἑλληνικό τραγούδι. Ἕνα τραγούδι μέ εἱρμό, μέ μουσική, μέ κουπλέ-ρεφραίν καί σχετικότητα μεταξύ τῶν μερῶν του. Ἄς στείλουμε καί μιά ἑλληνική ὀρχήστρα. Μέ ἑλληνικό χρῶμα, καί ἄς ξεσηκωθεῖ ὅλη ἡ αἴθουσα, χειροκροτῶντας ρυθμικά. Καί μουσική παράδοση ἔχουμε καί ρυθμούς πολλούς φιλοξενοῦν τά μουσικά μας ρεύματα. Νά ἀκουστεῖ ἕνας ἑλληνικός ἦχος, νά ἀκουστεῖ ἡ ἑλληνική γλῶσσα!
Πρίν ἀπό λίγες μέρες, ὁ Liam Canny, σχολιαστής τῆς Euroleague γιά τόν ἀγῶνα μπάσκετ τοῦ Ὀλυμπιακοῦ στήν Κωνσταντινούπολη, ἔκλεισε τήν μετάδοση, μέ τίς λέξεις «καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα» χαιρετίζοντας τό νικητήριο ἑλληνικό καλάθι. Καί μετά τόν χαιρετισμό, ἔρριξε κι ἕνα μακρόσυρτο «όοοοπα!». Κι ἐμεῖς πηγαίνουμε στήν Εὐρωβίζον καί τραγουδοῦμε στά ἐγγλέζικα; Τί ἔχουμε πάθει;
