«ΕΤΡΙΒΑ» τά μάτια μου χθές, κατά τήν καθιερωμένη πρωινή μελέτη τοῦ κυριακάτικου Τύπου:
Ἐφημερίδες πού πρόσκεινται στήν συντηρητική παράταξη ἀλλά καί ἐφημερίδες πού πρόσκεινται στόν ΣΥΡΙΖΑ συνέπιπταν στήν ἐκτίμησή τους ὅτι ἡ ψηφοφορία γιά τήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν θά λειτουργήσει ὡς καταλύτης γιά τήν πραγματοποίηση μεγάλων πολιτικῶν ἀλλαγῶν στήν πατρίδα μας. Εἴτε μέ τήν ψήφισή της ἀπό βουλευτές τοῦ ΚΙΝΑΛ, τοῦ Ποταμιοῦ, τῆς ΔΗΜΑΡ καί ἄλλων κομμάτων, οἱ ὁποῖοι φλερτάρουν μέ τόν ΣΥΡΙΖΑ, εἴτε μέ τήν καταψήφισή της ἀπό βουλευτές τοῦ Ποταμιοῦ καί τῶν ΑΝΕΛ, οἱ ὁποῖοι φλερτάρουν μέ τήν ΝΔ. Γιά τήν περιγραφή τοῦ φαινομένου μάλιστα ἀνασύρθηκε ἀπό τό χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας ἕνας ὅρος πού εἰσήγαγε στό ἑλληνικό πολιτικό λεξιλόγιο τήν δεκαετία τοῦ 1980 ὁ Κώστας Λαλιώτης ἤ ὁ Ἀντώνης Τρίτσης. Τό big bang. (Ἡ μνήμη μου δέν μέ βοηθεῖ –ὁ Τρίτσης πάντως εἶχε γράψει αἱρετικό ἄρθρο τό 1986 στήν «Ἐλευθεροτυπία» μέ τίτλο «Αὐλικοί καί Kingmaker» πού περιεῖχε αὐτόν τόν ὅρο.) Οἱ ἐκτιμήσεις αὐτές βασίζονταν βεβαίως σέ δύο πραγματικά δεδομένα, νά μήν ἀδικήσω τούς συναδέλφους: τό πρῶτο ἦταν ἡ δήλωση στήριξης τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Γιώργου Παπανδρέου στήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν (στήν «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτών» μέ ὁλοσέλιδη-πρωτοσέλιδη φωτογραφία ἀφίσα τοῦ ΓΑΠ, παρακαλῶ). Τό δεύτερο ἦταν ἡ δήλωση τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα στήν «Αὐγή» ὅτι «οἱ Πρέσπες θά εἶναι ὁ καταλύτης γιά τήν συμπόρευση τῶν προοδευτικῶν δυνάμεων». Εἶχε προηγηθεῖ τό Σάββατο, στήν ἴδια ἐφημερίδα, ἡ δημοσίευση τῆς ἀπόφασης τῆς Πολιτικῆς Γραμματείας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖ νά ὀρθώσει τήν διαχωριστική γραμμή «πρόοδος – συντήρηση» στήν βάση τῆς ἀποδοχῆς ἤ τῆς ἀπόρριψης τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν.
Σύντομες παρατηρήσεις: Πρῶτον: Οἱ μεγάλες πολιτικές ἀλλαγές, τά big bang συμβαίνουν ὅταν οἱ βουλευτές μετακινοῦνται ἀπό τό ἕνα κόμμα στό ἄλλο καί ρυμουλκοῦν πρός αὐτά καί πλειοψηφίες πού τούς ἀκολουθοῦν. Ποιοί ἄραγε ἀκολουθοῦν σήμερα τόν Γιῶργο Παπανδρέου; Μετρήθηκε στίς ἐκλογές τοῦ 2015. Ποιοί ἀκολουθοῦν τόν Σταῦρο Θεοδωράκη; Μετρήθηκε στίς ἐσωκομματικές ἐκλογές τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ποιοί τόν συμπαθῆ κατά τά λοιπά Θανάση Θεοχαρόπουλο τῆς ΔΗΜΑΡ;
Δεύτερον: Εἶναι δυνατόν νά φαντάζεται κάποιος ὅτι θά τοῦ ἀπονεμηθεῖ τό παράσημο τοῦ «προοδευτικοῦ» μέ ὄχημα τήν στάση του στήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, μέ τήν ὁποία διαφωνεῖ τό 70% τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί συμφωνεῖ μόλις τό 15%; Ὁ λαός ἔχει ἤδη ἀποφασίσει ποιός εἶναι προοδευτικός καί ποιός ὄχι.
Τρίτον: Ἀπαιτεῖται πολύ θράσος γιά νά βαφτίζεται «πρόοδος» ἡ ἐκχώρηση τίτλων τῆς ἱστορικῆς καί πολιτικῆς μας κληρονομιᾶς (ἡ χρήση τοῦ ὅρου Μακεδόνας-Μακεδονία) καί «συντήρηση» ἡ μάχη γιά τήν προστασία τους στήν ἀπόπειρα ὑπεξαίρεσής τους ἀπό τρίτες δυνάμεις. Ἀπαιτεῖται πολύ θράσος γιά νά περιγράφεις ὡς «πρόοδο» τήν πλήρη ὑποταγή στά συμμαχικά σχέδια χωρίς νά ἀποκομίζεις τό παραμικρό ἐθνικό ὄφελος (ἀντιθέτως, ἡ λύση ἀφήνει πολλά ἀνοικτά κεφάλαια ἀλυτρωτισμοῦ γιά τό μέλλον) καί νά ἀποκαλεῖς «συντήρηση» τόν ἀγῶνα γιά τήν ἀποκόμιση ἐθνικῶν ὀφελῶν ἀπό τό κλείσιμο μετώπων στά Βαλκάνια.
Καί βεβαίως –τέταρτον– χρειάζεται πολύ θράσος, ὥστε νά πανηγυρίζουν τά κομματικά ἔντυπα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιά τήν «διακριτική στήριξη Παπανδρέου» πρός τόν κ. Τσίπρα. Γιά τήν ἀναπαραγωγή τοῦ ἀριστεροῦ στερεοτύπου ἀπό τόν Παπανδρέου, ὅτι «εἶναι καταστροφή ὁ διχασμός σέ πατριῶτες καί μειοδότες» –ὁ ὁποῖος Γιῶργος ἔχει βεβαίως τούς δικούς του λόγους νά τό ἀποτάσσει. Τόν κυνηγοῦν οἱ λέξεις. Ἀλήθεια: Ὁ κ. Τσίπρας δέν ἦταν πού στό παρελθόν κατηγοροῦσε τόν Γιῶργο Παπανδρέου ὡς «Πινοσέτ»; Καί εἶναι «πρόοδος», σήμερα, νά πηγαίνει χέρι-χέρι μέ τόν …Πινοσέτ; Τί ὡραῖα!
Εὐτυχῶς, τουλάχιστον, ἀπό τήν «προοδευτική συμπόρευση» Τσίπρα – Παπανδρέου προκύπτει καί ἕνα καλό: Θά σταματήσουν ὁρισμένοι ἀνόητοι τῆς ἀπό ’δῶ πλευρᾶς νά διακινοῦν τό σενάριο τῆς ὑπόγειας δῆθεν συνεργασίας Τσιπρικῶν – Καραμανλικῶν. Καί μέ τόν Καραμανλῆ καί μέ τόν Παπανδρέου δέν γίνεται. Ἔτσι, Ἀλέξη;
