ΜΟΝΟΝ εἰκόνα σοβαρότητος δέν δίδει τό ἑλληνικό κοινοβούλιο, καθώς ἐξελίσσεται σέ αὐτό μία ἀπό τίς πλέον σημαντικές πολιτικές συζητήσεις, πού ἔχει νά κάνει μέ τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ σώματος πρός τήν Κυβέρνηση.
Εἶναι βεβαίως ἐξ ἀρχῆς προβληματικό τό ὅτι ἡ συζήτησις αὐτή διεξάγεται μέ μικρή χρονική ἀπόσταση ἀπό τίς ἐκλογές, ὁπότε ἦταν ἀπό τήν ἀρχή δεδομένο ὅτι θά ἐκφυλιζόταν σέ κομματική ἀντιπαράθεση ἐφ’ ὅλης τῆς ὕλης. Δέν παύει ὅμως τοῦτο νά συνιστᾶ περιφρόνηση τῶν θεσμῶν. Περιφρόνηση, τήν ὁποία ἐπιδεικνύουν σχεδόν ὅλα τά κόμματα πού ἐκπροσωποῦνται στήν ἑλληνική Βουλή.
- τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Ἀλλά, δυστυχῶς, δέν εἶναι αὐτό τό μοναδικό σύμπτωμα παρακμῆς τοῦ κοινοβουλευτικοῦ βίου. Βλέπουμε τά τελευταῖα χρόνια –τίς τελευταῖες δεκαετίες– τό ἐπίπεδο τῶν συζητήσεων συνεχῶς νά ὑποβαθμίζεται. Καί θέλουμε νά ἐλπίζουμε ὅτι ἡ ὑποβάθμισις αὐτή δέν συμπαρασύρει καί ὁλόκληρο τόν πολιτικό βίο. Δέν συνιστᾶ καί παρακμή τοῦ πολιτεύματος ἐν τῷ συνόλῳ του.
Διερωτώμεθα ὅμως βλέποντας τήν σημερινή εἰκόνα τῆς Βουλῆς, ἄν εἶναι αὐτό πού ὁραματίζοντο οἱ ἐπαναστάτες παλαιοτέρων καί νεωτέρων ἐποχῶν, πού μέ ἐπιμονή καί ἀγῶνες ἐπέτυχαν τήν ἐπικράτηση τῶν δημοκρατικῶν πολιτευμάτων στίς εὐρωπαϊκές χῶρες. Ἐχρειάσθησαν πολυετεῖς ἀγῶνες γιά νά καθιερωθοῦν αὐτά τά ὁποῖα σήμερα θεωροῦμε αὐτονόητα. Ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου. Ἡ ἐλευθερία τοῦ φρονήματος. Ἡ καθολική ψῆφος καί ἡ ἀντίστοιχη ἐκπροσώπησις τῶν πολιτῶν.
Πρῶτοι λοιπόν οἱ πολιτικοί ταγοί πρέπει νά σέβονται τούς θεσμούς καί τό παρελθόν. Καί, δυστυχῶς, ἡ εἰκόνα τους σήμερα δέν ἀναδεικνύει τέτοιο σεβασμό. Κάποτε, ὅταν γινόταν μιά πρό ἡμερησίας διατάξεως συζήτησις, ἤ μιά συζήτησις ἐπί προτάσεως μομφῆς, ἡ ἀντιπαράθεσις ἐντοπιζόταν στό πλαίσιο αὐτῶν. Δέν ἐξετρέπετο σέ ἄλλα ζητήματα. Ἡ δέ ἀντιπαράθεσις ἦταν συνήθως πολύ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου. Ἀπό τήν παράθεση τῶν ἐπιχειρημάτων ἀλλά καί ἀπό τήν καλλιέπεια τοῦ λόγου. Καί μάλιστα μέ ὁμιλίες ἄνευ χειρογράφου. Ὑπῆρξε μία ἐποχή πού ἀπαγορευόταν ἀπό τόν Κανονισμό τῆς Βουλῆς νά εἶναι οἱ ὁμιλίες προετοιμασμένες καί γραμμένες ἐκ τῶν προτέρων.
Οἱ βουλευτές μποροῦσαν μόνον νά συμβουλεύονται σημειώσεις. Ἄν ὁμιλοῦσαν ἀπό χειρογράφου, τούς ἀφαιρεῖτο ὁ λόγος. Ἀλλά οἱ βουλευτές ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ἦσαν πνευματικοί ἄνθρωποι. Πολύ θλιβερή δυστυχῶς ἡ σύγκρισις μέ τούς σημερινούς. Καί ἀκόμη ὅλοι προέρχονταν ἀπό τά σπλάγχνα τῆς κοινωνίας. Εἶχαν πρῶτα καταξιωθεῖ στήν ζωή καί στόν ἐπαγγελματικό τους χῶρο καί μετά ἔθεταν ὑποψηφιότητα γιά βουλευτές.
Ὁ «ἐπαγγελματίας πολιτικός» προέκυψε ἀργότερα. Οἱ παλαιότεροι λοιπόν, πού ἔζησαν ἐποχές κοινοβουλευτικῆς ἀριστείας, μέ θλίψη παρακολουθοῦν τήν σημερινή κατάσταση τῆς νομοθετικῆς –ἀλλά καί ἐλεγκτικῆς– ἐξουσίας. Δέν χρειαζόταν ἡ ἐξελισσομένη συζήτησις ἐπί τῆς προτάσεως μομφῆς γιά νά διαπιστώσουμε τήν κατάσταση. Τήν γνωρίζουμε. Ἁπλῶς παρακολουθῶντας τίς συνεδριάσεις τῶν τριῶν τελευταίων ἡμερῶν ἐπιβεβαιώνονται ὅσα θλιβερά γιά τό πολιτικό μας σύστημα ἔχουμε ἤδη διαπιστώσει. Γιά μία τέτοια κατάληξη λοιπόν ἀγωνίσθηκαν ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἔθεσαν τίς βάσεις τῆς σύγχρονης ἀντιπροσωπευτικῆς δημοκρατίας;
Καί προσοχή, αὐτό τό πολίτευμα εἶναι κατ’ ἐξοχήν εὐρωπαϊκό. Βασίζεται στίς ἀρχές τίς ὁποῖες πρῶτοι ἐθέσπισαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Πέρασε ἀπό ἐπαναστάσεις καί κινήματα πού πάντα ἐξελίσσονταν μέ συμμετοχή πνευματικῶν ἀνθρώπων. Καί φαίνεται ὅτι σήμερα αὐτοί οἱ τελευταῖοι ἔχουν ἐκλείψει ἀπό τήν πολιτική σκηνή. Γιά νά μήν ποῦμε ποιό εἶδος εὐσυνειδήτων ἀνθρώπων ἔχει ἐκλείψει ἀπό τήν δημοσία διοίκηση! Τοὐλάχιστον στήν Ἑλλάδα.
