Ὅσο κι ἄν μᾶς θεωρήσετε διαστροφικούς, παρακολουθήσαμε ὅλη τήν χθεσινή συζήτηση στήν Βουλή
Ἀκούσαμε τούς ἀρχηγούς τῶν ἑλληνικῶν πολιτικῶν κομμάτων, σέ μιά στιγμή πού ἡ χώρα διέρχεται μία ἀπό τίς πλέον δύσκολες μεταπολιτευτικές περιόδους, εἴδαμε τά «κοκκόρια» νά τσακώνονται, τήν ὥρα πού ἀπό τή μία οἱ αἱμοβόροι γείτονες καί ἀπό τήν ἄλλη τό φάσμα τῆς στερήσεως τῶν ἀναγκαίων ἀγαθῶν καί τῆς φτώχειας πού μπορεῖ νά φέρει ἡ ἄφρων σύγκρουση στήν Οὐκρανία, ἀπειλοῦν συνεχῶς τήν χώρα.
Θά πεῖτε, «ἐδῶ πολεμούσαμε στήν Μικρά Ἀσία καί στήν Ἑλλάδα φαγώνονταν οἱ βασιλικοί μέ τούς βενιζελικούς γιά νά κλείσει ἐκείνη ἡ μαύρη σελίδα μέ τίς ἐκδικητικές καί “ἆρον-ἆρον” ἐκτελέσεις τῶν “ἕξ”, κι ἐσεῖς περιμένετε σοβαρότητα, ἐγκράτεια, σύμπνοια καί ἀποφασιστικότητα σήμερα, πού τά πράγματα δέν εἶναι τόσο “προχωρημένα”»;
Τί νά πεῖ κανείς; Ἡ ἐλπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ἐκτός ἄν εἶναι κλινικῶς νεκρή! Εἴδαμε, λοιπόν, ἄλλη μιά «κοκκορομαχία», ἀκούσαμε μέχρι καί τόν κύριο μέ τό «ἕνα νί» νά ὑπεραμύνεται τοῦ κλεισίματος τῶν Τραπεζῶν, εἴδαμε καί ἀκούσαμε πράγματα πού δέν θέλουμε νά ἐπαναλάβουμε καί τά ὁποῖα ἐλπίζουμε νά μήν ξανακούσουμε. Σέ καμμία ἀπό τίς περιόδους τῆς δημοσιογραφικῆς μας πορείας δέν «καταταχθήκαμε» σέ κομματικά στρατόπεδα, ἀσχέτως τοῦ τί πιστεύουμε καί ψηφίζουμε. Οὐδέποτε ἐκφρασθήκαμε ὑποτιμητικά –πόσῳ μᾶλλον ὑβριστικά– γιά τούς πολιτικούς πού ἔχουν τήν εὐθύνη γιά τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας. Σεβασθήκαμε πάντα τούς θεσμούς καί τά πρόσωπα, ἀσκῶντας κριτική προσέχοντας τίς λέξεις καί τούς ὅρους πού χρησιμοποιοῦμε.
Ἀνήκουμε σέ μιά ἄλλη σχολή, σέ ἐκείνη πού ἐπιθυμεῖ τούς πολιτικούς της νά συνομιλοῦν καί νά βρίσκουν λύσεις καί νά ἀντιπαρατίθενται δημοσίως μέ προσοχή καί κοσμιότητα. Πιστεύουμε στόν πλοῦτο τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ ὁποία διαθέτει πολλές λέξεις γιά τήν ἴδια ἔννοια καί δέν εἴμαστε ὀπαδοί τῆς λεξιπενίας καί τῶν σλόγκαν. Ἀντιμαχόμεθα μέ ἐπιχειρήματα τήν λογική τῶν «πέντε-ἕξι λέξεων», ἡ ὁποία ἔχει ἐπικρατήσει, δυστυχῶς, καί στόν πολιτικό διάλογο, ἀλλά καί στόν δημόσιο δημοσιογραφικό λόγο ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ ἐκφράσεις ἀπαξιωτικές μέχρι καί καθαρά ὑβριστικές γιά τούς ἐκπροσώπους τῶν θεσμῶν τῆς δημοκρατίας, γιά τήν ὁποία τόσα καί τόσα ἔχει ὑποστεῖ ὁ ἑλληνικός λαός.
Ἀνήκουμε στήν σχολή ἐκείνη, πού θέλει τούς πολῖτες μορφωμένους καί ἐργαζόμενους, πού σέβεται τόν κόπο τῆς ἐργασίας καί θεωρεῖ ἱερή τήν σύνταξη πού ἐξασφαλίζουν μέ τήν καταβολή τῶν ἀσφαλιστικῶν τους εἰσφορῶν, πού θεωρεῖ ὅτι ἡ «τρίτη ἡλικία», τά περίφημα «τιμημένα γηρατειά» ἀξίζει τήν στοργή καί τήν ἀγάπη τῆς Πολιτείας καί δέν εἶναι τό «εὔκολο θήραμα» ἐν ὄψει περικοπῶν. Ἀνήκουμε στήν σχολή ἐκείνη πού ἔχει πολεμήσει τόν αὐταρχισμό καί τίς φροῦδες ὑποσχέσεις, πού δέν ξεχνᾶ τήν κυπριακή τραγωδία καί πού θεωρεῖ τόν Ἑλληνισμό ἑνιαῖο καί ἀδιαίρετο σύνολο, ὅπου γῆς! Ἀνήκουμε στήν σχολή τῶν μεγάλων δασκάλων τῆς δημοσιογραφίας, τῆς Ἑλένης Βλάχου, τοῦ Χρίστου Λαμπράκη, τοῦ Νάσου Μπότση, τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, τοῦ Χρήστου Τεγόπουλου, τοῦ Ἀδώνιδος Κύρου, τῶν ἐκδοτῶν-δημοσιογράφων, πού δέν ἔκαναν «δουλειές» μέ τό δημόσιο. Καί ὅσο μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα, αὐτή τήν σχολή θά ὑπηρετοῦμε, μέ συνέπεια καί ἐπιμονή. Γιά αὐτό καί ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπό τούς πολιτικούς μας.
