«Μάθημα δημοσιογραφίας» δέν ἦταν…
… –σέ καμμία περίπτωση– ἡ στάση τῆς Ὁλλανδῆς συναδέλφου μας στήν προχθεσινή κοινή συνέντευξη τῶν πρωθυπουργῶν Ἑλλάδος καί Ὁλλανδίας. Ἄλλο εἶναι τό «ἐρωτῶ ἐλεύθερα αὐτό πού θέλω» καί ἄλλο τό «χρησιμοποιῶ τήν ἀγένεια ὡς πρόκληση γιά νά πῶ “τά δικά μου”»…
Μᾶς θύμισε ἐκεῖνο τό ἐλεεινό κατασκεύασμα τοῦ BBC, πρίν κάμποσο καιρό, τό ὁποῖο ἀναφερόταν σέ “push-backs” (ἐπαναπροωθήσεις) τῶν ἑλληνικῶν λιμενικῶν ἀρχῶν «εἰς βάρος μεταναστῶν», χωρίς νά γίνεται οὐδεμία ἀναφορά γιά τό ἄν ὑπάρχει “push-front”, δηλαδή «προώθηση» αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Λές καί, ξαφνικά, ἄνοιγε ὁ οὐρανός καί ἔπεφτε μιά βάρκα οὐρανοκατέβατη, γεμάτη μετανάστες! Οὔτε λέξη γιά τό ἀπό ποῦ ἔρχονται καί ποιός τούς βάζει σέ βάρκες! Μήν ἀκουστεῖ, δηλαδή, ἡ λέξη «Τουρκία» καί θιγεῖ ὁ καλός φίλος (χρόνια τώρα) τῶν Ἄγγλων!
Ἡ Ὁλλανδή, λοιπόν, συνάδελφος, τῆς ὁποίας κάθε λέξη (καί κάθε λεπτομέρεια μέχρι καί τήν ἐμφάνιση) ἦταν προσεγμένη καί καλά δουλεμένη, δέν ὑπέβαλε ἐρώτηση. Ἀπηύθυνε χαρακτηρισμό εἰς βάρος τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας πού τήν φιλοξενεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια. Τόν εἶπε κατάμουτρα «ψεύτη», ἀναφερόμενη καί αὐτή σέ ἑλληνικά “push-backs” χωρίς νά ἀναφέρει οὔτε μία φορά τήν λέξη «Τουρκία», (γιά “push-front” οὔτε λόγος) γιά νά εἴμαστε ἐξηγημένοι. Τά ἄλλα, πού ἀναφέρθηκαν κατά κόρον στά ἔντυπα καί τά ἠλεκτρονικά μέσα, περί τῆς φιλοξενίας τοῦ παρανόμως εἰσελθόντος Ἀφγανοῦ φίλου της κ.λπ., οὐδόλως ἐνδιαφέρουν καί εἶναι καθαρά ἰδιωτική της ὑπόθεση καί ἐπιλογή.
Ἀλλά νά μήν μᾶς λένε κάποιοι συνάδελφοι, πού ἀκοῦν τήν λέξη «Μητσοτάκης» καί γίνονται …Τοῦρκοι, ὅτι ἡ προσβολή τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας τους (μας) καί ἡ ἔλλειψη ἀγωγῆς ἀποτελοῦν «μαθήματα δημοσιογραφίας».
Φυσικά καί στήν πατρίδα μας ὑπάρχει πρόβλημα μέ τά ΜΜΕ καί τό πῶς ἀσκεῖται τό –κάποτε– λειτούργημα τῆς δημοσιογραφίας. Οὐδείς μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τό ὅτι τά ἑλληνικά ΜΜΕ ἔχουν περάσει στά χέρι οἰκονομικῶν συμφερόντων, τά ὁποῖα ἐξυπηρετοῦνται μέσα ἀπό τίς ἐφημερίδες, τά κανάλια καί τά «σάιτ» πού ἐλέγχονται ἀπό τά συμφέροντα αὐτά.
Ἀλλά ἄς θυμηθοῦμε τί ἔκανε καί ὁ περιούσιος ἑλληνικός λαός ὅταν τά ἔντυπα δέν ἀνῆκαν στά «συμφέροντα» ἀλλά σέ ἐκδότες πού δέν εἶχαν σχέση μέ «δουλειές» καί οὐδεμία εἶχαν ἐξάρτηση ἀπό τό κράτος καί τίς «κρατικές μπίζνες». Ἡ «Καθημερινή» τῆς Ἑλένης Βλάχου, τήν ὁποία ὅλοι ἐξεθείαζαν καί σέβονταν, μέ τό ζόρι πουλοῦσε δέκα χιλιάδες φύλλα! Ἡ «βραδυνή» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, ἡ ἐφημερίδα τήν ὁποία κυνήγησε ὅσο καμμία ἄλλη ἡ Ἑπταετία, ἔπεσε κατακόρυφα ὅταν ὁ ἐκδότης στήριξε τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ στό δημοψήφισμα γιά τό Πολιτειακό. Τό «Ἔθνος» ἔκλεισε ἐπί ἑπταετίας καί οἱ ἐκδότες του πούλησαν τόν τίτλο σέ ἐπιχειρηματία δημοσίων ἔργων. Ἡ «Ἀκρόπολις», ἡ ἐφημερίδα-Τράπεζα τοῦ κλάδου γιά πολλά χρόνια, ἔκλεισε ἀπαξιωμένη. Βρῆκαν, λοιπόν, τά «συμφέροντα» τόν κλάδο σέ μαρασμό καί «ὅρμησαν στό ψητό». Κι ἔτσι, σήμερα ἔχουμε ὅλα σχεδόν τά μέσα ἐνημερώσεως εἰς χεῖας –καί τσέπας– ἐπιχειρηματιῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καί ἄλλες, πλήν τῶν ἐκδοτικῶν, δραστηριότητες. Καί τούς δημοσιογράφους νά ἐργάζονται στά μέσα αὐτά, ὑπό συνθῆκες ὄχι ἁπλῶς δύσκολες, ἀλλά ἀδιανόητες γιά τά χρόνια πού ζήσαμε ἐμεῖς, οἱ παλαιότεροι.
Ἄλλο ὅμως αὐτό καί ἄλλο τό νά ὁμιλοῦμε γιά «μαθήματα» ὅταν ἔχουμε μπροστά μας μιά καθαρή περίπτωση “show off” (κάνω φιγούρα-πουλῶ μούρη). Γιά νά ἐξηγούμεθα…
