Ἐκεῖνο τό πρωί τῆς 23ης Ἰουνίου 1996 βρισκόμασταν στήν Πάτμο. Ἀκολουθούσαμε μιά θρησκευτική κρουαζιέρα, στήν ὁποία μετεῖχε καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης.
Στήν συντροφιά μας ἦταν καί ὁ Γιῶργος Κατσιφάρας, πού δεν ἦταν πλέον ὑπουργός (εἴχαμε κυβέρνηση Κ. Σημίτη), ἀλλά παρέμενε κοντά στήν Ναυτιλία καί τούς ἐπιχειρηματίες, πού εἶχαν διαθέσει τά πλοῖα γιά τήν συγκεκριμένη κρουαζιέρα.
Ξύπνησα πρωί-πρωί καί ἀνέβηκα στήν γέφυρα, γιά μιά «καλημέρα» μέ τόν πλοίαρχο. Ἐκεῖ βρῆκα τόν Κατσιφάρα νά μιλάει στό τηλέφωνο καί νά χειρονομεῖ. Μοῦ ἔδωσε ἀμέσως τήν εἰκόνα ἑνός ἀνθρώπου πού ἀντιμετώπιζε κάποιο τεράστιο καί δυσάρεστο θέμα!
«Τί τρέχει;» ρώτησα τόν ναύκληρο, πού στεκόταν προσοχή. «Πέθανε ὁ Ἀντρέας!» μοῦ λέει καί ἐπέστρεψε ἀμέσως στήν στάση σιωπῆς καί προσοχῆς…
Ἔτσι πληροφορηθήκαμε τήν εἴδηση τοῦ θανάτου τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου. Στό μικρό λιμάνι τῆς Πάτμου. Μιά εἴδηση πού ἄλλαξε ἀμέσως τήν ἀτμόσφαιρα πού μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα ἐπικρατοῦσε στό ταξίδι…
Ὁ Κατσιφάρας εἶχε δακρύσει. Κάπνιζε συνεχῶς κι ἔπινε καφέ σέ μιά τεράστια κούπα. «Πάει ὁ Ἀντρέας, Μῆτσο! Φεύγει κι ἀφήνει πίσω του συντρίμμια» μοῦ λέει…
Γιά τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου οἱ ἀπόψεις διίστανται καί ἔχουν γραφεῖ πολλά. Ἡ Ἱστορία δέν τόν ἔχει ἀκόμη κρίνει, ἀλλά εἶναι γεγονός ὅτι μετά τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ εἶναι τό «Νο2» στήν πολιτική τῆς Μεταπολεμικῆς Ἑλλάδος.
Ἔχω νά θυμηθῶ τήν πρώτη μου ἐπαφή μαζί του, στό σπίτι μας, τό 1964, σέ μιά συνάντηση στελεχῶν τῆς Ἑνώσεως Κέντρου, στήν ὁποία μετεῖχε ἐνεργῶς ὁ πατέρας μας. Θυμᾶμαι ἕναν ἄνθρωπο ντυμένο σπόρ καί εὐγενῆ, πού φίλησε τό χέρι τῆς μητέρας μας καί στήν συνέχεια ἀποσύρθηκε μέ τά στελέχη τοῦ κόμματος (μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Ἰωάννη Μελᾶ) στό σαλόνι. «Τί θέλει καί τούς κουβαλάει ἐδῶ μέσα» μουρμούριζε ἡ (δεξιοτάτη) μάνα μας, καθώς ἑτοίμαζε τούς καφέδες καί τά πιατάκια μέ τά γλυκά τοῦ κουταλιοῦ…
Τό 1974 τόν γνώρισα ἀπό κοντά, νέος δημοσιογράφος. Ἔδινε τήν μάχη μέ τό ΠΑΣΟΚ, τό κίνημα πού εἶχε δημιουργήσει μέσα σέ ἐλάχιστο χρόνο καί τό ἀνέδειξε τρίτο κόμμα στίς ἐκλογές, γιά νά γίνει ἀξιωματική ἀντιπολίτευση τό 1977, κυβέρνηση τό 1981 καί …καθεστώς ἐν συνεχεία.
Μέσω τοῦ καλοῦ καί ἀχώριστου φίλου μας Βασίλη Σαραντίτη εἶχα τήν εὐκαιρία νά συνομιλήσω μέ τόν χαρισματικό αὐτό πολιτικό, νά τόν «ζήσω» σέ οἰκογενειακά γλέντια.
Ἔχω νά καταθέσω ὅτι ἐπρόκειτο περί ἑνός ἑλκυστικοῦ ἀνθρώπου, ἦταν εὐφυέστατος, ἑτοιμόλογος καί εὐγενής, ἀλλά καί ἰδιαίτερα εὐμετάβλητος στήν συμπεριφορά του. Τοῦ ἄρεσε νά περνᾶ καλά καί γνώριζε νά «κουμαντάρει τό πόπολο». Τό ΠΑΣΟΚ, πού εἶναι δικό του δημιούργημα, κυβέρνησε περισσότερο ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο κόμμα τῆς Μεταπολιτεύσεως.
Ἡ Ἑλένη Βλάχου μᾶς ἔλεγε ὅτι «ἡ χώρα θά πληρώνει τόν Ἀνδρέα ἀκριβά καί γιά πολύ». Δέν ὑπῆρξε μέχρι σήμερα ἄλλος πρωθυπουργός πού νά τόν προσφωνοῦν ὅλοι μέ τό μικρό του ὄνομα. Ὁ «Ἀνδρέας» θά κριθεῖ ἀπό τήν Ἱστορία. Καί ἀκόμη εἶναι μᾶλλον νωρίς γι’ αὐτό…
