Τί ὡραῖα πού τά εἴχαμε μοιράσει ἐμεῖς, οἱ παλαιότεροι! Τί ὄμορφα πού εἴχαμε κατανείμει τίς ἐποχές, πού εἴχαμε βάλει στήν σειρά τά κουτάκια μας: Ἄνοιξη-Καλοκαίρι-Φθινόπωρο-Χειμῶνας.
Τοῦ ἁγίου Δημητρίου, 26 Ὀκτωβρίου, φορούσαμε ἐπισήμως τά χειμωνιάτικα, Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, 21 Μαΐου, φορούσαμε τά καλοκαιρινά. Χωρίς διάφορα ἀποσμητικά καί σκοροκτόνα πλήν τῆς ναφθαλίνης, ἄντε νά ἔβαζε ἡ μάνα μας καί κάνα ματσάκι ἀποξηραμένης λεβάντας σέ κάποιο σημεῖο τῆς ντουλάπας. Καί οἱ ντουλάπες ἔπιπλα, ὄχι ἐντοιχισμένες. Τήν ντουλάπα τήν πήγαινες ὅπου ἤθελες, τῆς ἄλλαζες θέση, τῆς ἄλλαζες χρῶμα, ἀναλόγως πρός τήν διάθεσή σου. Μιά φορά, ἔφηβος, τήν εἶχα βάψει μπλέ-ἄσπρη, ριγέ, στά χρώματα τοῦ Ἐθνικοῦ, καί ἡ μάνα μου πῆγε νά τρελλαθεῖ.
«Μά, ντουλάπα ριγέ;» ἔλεγε στήν θεία της τήν Ντάνα, ἡ ὁποία ἐρχόταν νά μᾶς δεῖ κατά καιρούς, φορῶντας πάντα καπέλλο μέ βέλο. Κι ὅταν ὁ μεγάλος ἀδελφός τῆς εἶπε «Καλημέρα, θεία Ντάνα», πῆγε νά τόν φάει ἡ μάνα μας! Ἀργότερα, μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι Ντάνα τήν ἀποκαλοῦσαν μόνο οἱ (Μανιᾶτες) συγγενεῖς καί ποτέ μπροστά της, διότι δέν ἦταν τό ὄνομά της ἀλλά παρατσούκλι, προερχόμενο ἐκ τοῦ Νταρντάνα, ἐπειδή ἦταν πανύψηλη καί ὀστεώδης!
Ἡ θεία Ντάνα, λοιπόν, ἐρχόταν νά μᾶς δεῖ ἀρχές Σεπτεμβρίου, ἀρχές Δεκεμβρίου, ἀρχές Μαρτίου καί ἀρχές Ἰουνίου! Δηλαδή τίς ἡμέρες κατά τίς ὁποῖες ἄλλαζαν (τότε ἄλλαζαν, πραγματικά) οἱ ἐποχές! «Βρέ, καλῶς το τό βαρόμετρο!» τῆς ἔλεγε ὁ πάντα χιουμορίστας πατέρας μας. Καί ἡ θεία Ντάνα ἀπολάμβανε τό τέιον πού τῆς προσφερόταν, πάντοτε συνοδείᾳ ἑνός «πτί-φούρ», πού δημιουργοῦσε ὁ πολυμήχανος ἰατρός καί μάγειρος-ζαχαροπλάστης τῆς οἰκογενείας!
Εἴχαμε, λοιπόν, τέσσερεις ἐποχές, ὅπως μᾶς εἶχε πληροφορήσει μέ τήν μουσική του ὁ Βιβάλντι. Καί ὅποτε τόν ἔπιανε τόν μπαμπᾶ ὁ οἶστρος, ἄνοιγε τό γραμμόφωνο Κολούμπια, τό κούρντιζε κι ἔβαζε τήν πλάκα ἀπό βακελίτη νά παίξει τήν ἀνάλογη ἐποχή τοῦ ἐμπνευσμένου ἱερέως. Κι ἐγώ ἀναρωτιόμουν γιατί δέν γράφουν ἀνάλογα ὄμορφη μουσική καί οἱ δικοί μας ἱερεῖς, καθώς εἶχα ἀρχίσει νά βαριέμαι τίς ψαλμωδίες λόγῳ τῆς θητείας μου ὡς «παπαδάκι» στόν ἱερό ναό Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, μέ ἱερέα τόν πατέρα Δαμιανό Παπαδημητρίου καί ἀρχιμανδρίτη τόν Χρυσόστομο Ἀνταράκη. Μέ τόν ανηψιό τοῦ ἀρχιμανδρίτη, πού γνωριστήκαμε στό «ἱερό», φτιάξαμε ἀργότερα ρόκ συγκρότημα! Βεβαίως, μέ τά χρόνια, ὄχι μόνο ἐξετίμησα τήν Βυζαντινή Μουσική, ἀλλά τήν μελέτησα καί ἐπεχείρησα ἀρκετές φορές νά «ἰσοκρατήσω» δίπλα στόν (δεξιό συνήθως) ψάλτη.
Μέ τό πού τελείωνε, λοιπόν, ὁ Αὔγουστος, ἔβγαινε ἡ τσάντα κάτω ἀπό τό κρεβάτι, πηγαίναμε στήν Χρυσαυγή, τό βιβλιοπωλεῖο τῶν ἀδελφῶν Ἀγγελόπουλων νά ἀγοράσουμε τά βιβλία τῆς χρονιᾶς, πηγαίναμε στόν κουρέα (τέσσερα ἀγόρια μαζί) νά μᾶς κουρέψει σύριζα (ἀπό τότε ὑπάρχει αὐτή ἡ ὀνομασία), ἀφήνοντας μόνο μία «φούντα» μπροστά, ἀγοράζαμε κάποιες φορές παπούτσια καθ’ ὅτι τά πέλματα εἶχαν ἐπιμηκυνθεῖ καί διαπλατυνθεῖ λόγῳ τῆς θερινῆς ξυπολησιᾶς, καί τελούσαμε ἐν ἀναμονῇ ἐνάρξεως τῶν μαθημάτων.
Δέν θυμᾶμαι νά εἴχαμε πυρκαϊές τά καλοκαίρια. Μᾶλλον ἄρχισαν ἀργότερα, ὅταν πύκνωσαν οἱ διαφημίσεις γιά «Οἰκόπεδα μέ δόσεις» στό ραδιόφωνο.
Τώρα, ὁδεύουμε πρός δύο ἐποχές. Χειμῶνας-Καλοκαίρι. Εὐτυχῶς, ἔχουμε κρατήσει πολλά Φθινόπωρα καί Ἀνοίξεις στόν «σκληρό μας δίσκο». Νά ζήσουμε, νά τά θυμόμαστε…
