Εἶπα, μέρες πού εἶναι, νά καθίσω καί νά δῶ τίς πολυδιαφημιζόμενες «πρωινάδικες» δημοσιογραφικές ἐκπομπές
Εἶχα πολύ καιρό νά παρακολουθήσω. Καί, ὁμολογῶ, περίμενα νά δῶ ἐκπομπές ἐνημερωτικές, μέ δημοσιογραφική δομή καί στόφα. Καί ἀντ’ αὐτῶν εἶδα κάτι σάν ἐκεῖνα τά «μεσημεράδικα», μέ σκηνοθεσία καί δῆθεν «ἀποκαλύψεις», μέ (ὁρισμένους) δημσιογράφους νά ἀκκίζονται, νά λένε σαχλαμαρίτσες, ἐξυπναδοῦλες, νά εἶναι μᾶλλον κάτι σάν ἠθοποιοί πού ὑποδύονται τούς δημοσιογράφους ἤ –ἄν προτιμᾶτε– δημοσιογράφοι πού «τό παίζουν» ἠθοποιοί! Τώρα τί στήν εὐχή «ἐνημέρωση» εἶναι αὐτή, πού ξυπνᾶς μέ μισόκλειστα μάτια καί πέφτεις ἐπάνω σέ τέτοιες καταστάσεις, εἶναι ἄλλου παππᾶ εὐαγγέλιο. Ἔκανα μία «περιδιάβαση» καί στά ξένα κανάλια καί διαπίστωσα ὅτι δέν εἶναι ὅλα τά «ἐνημερωτικά πρωινά» σάν τά δικά μας. Κάποια εἶναι τά ἴδια, ἀλλά μερικά παραμένουν δημοσιογραφικά. Μέ σωστή ἐκφορά τοῦ λόγου, χωρίς κραυγές καί χειρονομίες. Ἐνημέρωση δέν σημαίνει «νά σοῦ δώσω φόβο καί τρόμο» ἤ «νά σοῦ ρίξω τήν διάθεση» ἤ «νά σοῦ λέω ἄλλα ἀπό ἐκεῖνα πού βλέπεις γύρω σου». Ἄς προσπαθήσουν οἱ συνάδελφοι νά ἀναλύσουν ἐτυμολογικῶς τήν λέξη «ἐνημέρωση» καί τό ρῆμα «ἐνημερώνω». Θά ἀντιληφθοῦν, ἀσφαλῶς, ὅτι ἄλλο εἶναι τό «ἐνημερώνω τόν ὑπολογιστή μου», ἄλλο τό «ἐνημερώνω τά βιβλία τῆς Ἐφορίας» καί ἄλλο, πολύ ἄλλο, τό «ἐνημερώνω τούς πολῖτες».
Ἐκτός ἀπό τούς «ἐξυπνακισμούς» τῶν παρουσιαστῶν (τό πιό ἀστεῖο εἶναι ὅταν κάποιος ἀπό τούς παρουσιαστές αἰσθάνεται «ριγμένος» καί μιλᾶ «ἐπάνω στόν ἄλλον» καί ἀκοῦς ἕνα βουητό ἀκατάληπτο), ἄκουσα καί τίς κραυγές τῶν ρεπόρτερ. Κάποιος πρέπει νά τούς μάθει ποῦ καί πῶς τονίζονται οἱ λέξεις τίς ὁποῖες ἐκστομίζουν, ἀλλά καί νά τούς μάθει νά κλίνουν σωστά τά οὐσιαστικά, τά ἐπίθετα, τίς μετοχές (τί λέω τώρα), τά κύρια ὀνόματα. Ὁ «Βύρων» δέν εἶναι ἄκλιτος. Ἕνας «Μύρων» μπορεῖ νά εἶναι ἄκληρος, ἀλλά ἄκλιτος δέν εἶναι. Ἐπίσης, ὑπάρχει καί τό τελικό σίγμα, τό ὁποῖο τείνει νά καταργηθεῖ. Δέν λέμε «ἡ ὁδό» ἀλλά «ἡ ὁδός». Ἐπίσης, δέν λέμε «στήν ὁδός», ἀλλά «στήν ὁδό». Ἐπίσης, δέν λέμε «στίς μία ἡ ὥρα», ἀφοῦ εἶναι…μία, ἀλλά «στή μία ἡ ὥρα». Ἁπλᾶ πράγματα, ἀλλά τόσο σημαντικά γιά μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ γλῶσσα βιάζεται συστηματικά καί, δυστυχῶς, δέν ὑπάρχει «me too» γιά τούς βιαστές τῆς γλώσσας!
Εἶδα, πού λέτε, νά ἀναλύονται τά ἑλληνοτουρκικά μέ ἕναν τρόπο, ὁ ὁποῖος –ἄν μή τί ἄλλο– δέν βοηθᾶ στήν ἄμβλυνση τῆς ὀξύτητας μέ τούς ἀπέναντι. Μπορεῖ νά «βολεύει» ἡ χρήση ἐκφράσεων καί λέξεων πού «βάζουν φωτιά στά τοπία», ἀλλά κάποια στιγμή καλό θά εἶναι νά καταλάβουμε ὅτι ἡ ὄξυνση δέν ὁδηγεῖ πουθενά.
Εἶδα, ἐπίσης, νά παρουσιάζονται κατά συρροήν φόνοι, βιασμοί, δυστυχήματα, συνοδευόμενα ἀπό μουσικές κινηματογραφικές! Μά, ἡ ἐνημέρωση δέν (πρέπει νά) εἶναι «σώου». Θυμᾶμαι, ὅταν φτιάχναμε τό «Mega». Οὐδέποτε εἶχα φαντασθεῖ ὅτι οἱ εἰδήσεις θά γίνονταν «σώου» καί ἀπό τήν ἀρχή ἐξέφραζα διαφωνίες καί ὑπέβαλλα ἐνστάσεις. Κι ὅταν ἄρχισα νά καταλαβαίνω ποῦ πήγαινε τό πρᾶγμα, ἁπλῶς ὑπέβαλα τήν παραίτησή μου. Καί ἔμεινα στίς ἐφημερίδες…
