Καί, ξαφνικά, γέμισαν τά ραδιόφωνα καί οἱ τηλεοράσεις ὄμορφα τραγούδια!
Ξαφνικά, ὅλα αὐτά τά «σαΐνια» –παραγωγοί τῶν (κατ’ εὐφημισμόν) μουσικῶν ραδιοφώνων, θυμήθηκαν ὅτι ὑπάρχει τό πραγματικό ἑλληνικό τραγούδι! Κι ἔπαψαν γιά λίγο –δυστυχῶς δέν θά κρατήσει πολύ– νά μεταδίδουν ὅλες αὐτές τίς σάχλες, τά δῆθεν ἑλληνικά τραγούδια, μέ τόν πρόχειρο, κακογραμμένο καί χωρίς συναίσθημα στίχο, μέ τίς κακές –ὅλες ἴδιες– ἤ μέτριες φωνές, μέ ἐνορχηστρώσεις θορυβώδεις καί μέ τό μπουζούκι (κύριο γνώρισμα τῶν περισσότερων καλῶν ἑλληνικῶν τραγουδιῶν) εἴτε σέ τρίτο-τέταρτο πλάνο εἴτε παραμορφωμένο ἀπό τά διάφορα «φάζ» καί τά κόλπα τῆς κονσόλας!
Κι ἀκούστηκαν «τοῦ Ὄθωνα τά χρόνια», ἀκούστηκε Σταῦρος Ξαρχάκος, Γιῶργος Ζαμπέτας, Δῆμος Μούτσης, Ἀπόστολος Καλδάρας, Γιάννης Σπανός, Μίκης Θεοδωράκης, Γιῶργος Χατζηνάσιος, Μάριος Τόκας, Λυκοῦργος Μαρκέας, Βαγγέλης Πιτσιλαδῆς, Νῖκος Ἰγνατιάδης, Χάρης Λυμπερόπουλος καί ἄλλοι σπουδαῖοι συνθέτες, Νῖκος Γκάτσος, Εὐτυχία Παπαγιαννοπούλου, Πυθαγόρας, Μᾶνος Ἐλευθερίου καί ἄλλοι, σπουδαῖοι στιχουργοί καί ποιητές. Κι ὅλοι αὐτοί, μέσα ἀπό τήν βελούδινη φωνή τοῦ Σταμάτη Κόκοτα, πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή προχθές, στά ὀγδονταπέντε του.
Δηλαδή, ἔπρεπε νά χαθεῖ ἕνας σπουδαῖος τροβαδοῦρος, ἕνας διάκονος τοῦ «μπελκάντο», ἕνας ἄνθρωπος πού τάραξε τά νερά τοῦ ἑλληνικοῦ πενταγράμμου ὄχι μόνο γιά τίς ὑπερμεγέθεις φαβορίτες του, ἀλλά καί γιά τήν προσήλωσή του στήν μελωδία καί τό συναίσθημα.
Μέ τήν ἀναχώρηση τοῦ Κόκοτα γιά τά (πιό) ψηλά, χάνεται ὁ τελευταῖος τῶν «τροβαδούρων» καί τῶν «κανταδόρων».
Μανιώδης τῆς ταχύτητας, ὁδηγός σέ ράλλυ καί σιρκουί, λάτρης τῶν Ἱπποδρομιῶν, ἐπ’ ὀλίγον καί ἐφοπλιστής καί «παναθηναϊκάκιας», ἀλλά προσηλωμένος στήν μελωδία καί τό μέτρο.
Μιλοῦσε κι ἦταν σάν νά τραγουδᾶ. Καί ἐκφράζουμε εὐχαριστίες στόν Σταῦρο Ξαρχάκο, πού μᾶς τόν σύστησε μέ τό «Ἕνα μεσημέρι», κομμάτι ἱστορικό καί πολύτιμο!
Ἦταν, πράγματι, ἔκπληξη ἐκεῖνος ὁ δίσκος. «Ἕνα μεσημέρι, στῆς Ἀκρόπολης τά μέρη, ἄπονοι ληστές, κάναν’ τίς πέτρες τίς ζεστές λημέρι»…
Ἕνα κλασσικό χασάπικο, ἀλλά μέ πανέμορφη πλοκή σέ σχετικές κλίμακες, πού κορυφωνόταν μέ ἕνα διονυσιακό χασαποσέρβικο!
Περάσαμε, παρέα μέ τόν Σταμάτη, ἀξέχαστες βραδυές. «Μαέστρο, δέν μᾶς τά ’πες αὐτά» μοῦ εἶπε, ὅταν ξαφνικά μέ εἶδε «κριτική ἐπιτροπή» στίς «Ἀφετηρίες» τῆς ΕΡΤ, μέ τόν Ἀπόστολο Καλδάρα, τόν Πάνο Φαλάρα καί τήν Μιμή Ντενίση. «Καμμιά φορά κάνω τόν καλλιτέχνη» τοῦ λέω. Ἀνταμώσαμε γλέντια στά σπίτια εὔπορων θαλασσινῶν φίλων, ὅπου τραγουδοῦσε, κι ἐγώ τόν συνόδευα στό πιάνο. «Μά, δέν ἔχω φέρει τό ὄργανο» ἔλεγε, γιά ν’ ἀποφύγει τήν βάσανο, ἀλλά μέ στόχευαν ὅλοι μέ τόν δείκτη τους κι ἔτσι ἄρχιζα πάντα μέ τήν εἰσαγωγή ἀπό τό «Ἕνα μεσημέρι»…
«Σόλ ματζόρε, μήν πάθουμε κάνα κακό» ἔλεγε πάντα, πρίν ἀρχίσω! Καλοτάξιδος, ρέ Σταμάτη. Σέ θυμᾶμαι καί ὡς ραλλίστα, στό Τατόι, στό σιρκουί μέ τήν BMW 2002, πού εἶχα κι ἐγώ τήν ἴδια (καί τήν ἔχω ἀκόμη) καί ὡς ἐκκολαπτόμενο ἐφοπλιστή.
Δέν ἀντάμωσα ἄλλον πλοιοκτήτη πού τά βαπόρια του νά μήν ταξίδεψαν ποτέ! Κοίτα νά βρεῖς τόν Ζαμπέτα καί νά πεῖτε τό «Ρωμηός ἀγάπησε ρωμηά», πού μοῦ ἄρεσε κι ἐμένα!
