Θυμᾶμαι, στό σχολεῖο, κάποιοι ἀπό τούς συμμαθητές ἦταν ἐπαγγελματίες παραπονούμενοι
Ὅλο κάποιος τούς πείραζε, ὅλο δέν τούς ἔπαιζαν οἱ ἄλλοι, ὅλο τρώγανε καμμιά σφαλιάρα.
Πρός ἄρσιν πάσης παρεξηγήσεως, νά σημειώσω ὅτι σέ καμμία περίπτωση δέν ἐνθυμούμεθα νά ἔγινε στό σχολεῖο μας αὐτό πού σήμερα ἀποκαλεῖται μπούλινγκ.
Δέν εἴχαμε ἄγρια ἔνστικτα τότε. Κυρίως δέν εἴχαμε τηλεόραση καί δέν βλέπαμε ταινίες καί ἱστορίες βίας! Ἡ βία στά παιδικά μας χρόνια ἄντε νά ἐξηντλεῖτο σέ κάποιους πολέμους μεταξύ πάνω καί κάτω γειτονιᾶς καί καμμιά καλαμιά στό ποδόσφαιρο. Σπανιότερα δέ μέ πετροπόλεμο, ὁ ὁποῖος, ὅμως, μποροῦσε νά ἀποβεῖ εἰς βάρος μας, ἄν σπάζαμε κάποιο τζάμι! Ἐπιτρέψτε μας νά ποῦμε ὅτι οἱ μονίμως παραπονούμενοι δέν ἐτύγχαναν πάντα τῆς καλύτερης ἀντιμετωπίσεως ἀπό τήν δασκάλα. Ὅλο παραπονιέσαι, Γιωργάκη! Μόνο ἐσύ ἔχεις παράπονα! ἦταν ἡ μόνιμη ἐπωδός. Καί συνήθως ὁ κάθε Γιωργάκης ἔβγαινε στήν ἀναφορά ἐπειδή δέν εἶχε παίξει σέντερ-φόρ ἤ ἐπειδή κάποιος τοῦ εἶχε ἁρπάξει τό μισό ἀπό τό κουλούρι πού ἔτρωγε στό διάλειμμα! Ἔτυχε νά βρεθοῦμε σέ διευθυντικές θέσεις ἀκόμη καί σέ ὀργανισμούς μέ περισσότερους ἀπό ἑκατό ἐργαζομένους. Ὅταν ἄρχιζε κάποιος νά παραπονιέται, κυρίως μέ ὕφος μισοκακόμοιρο, μᾶς ἔζωναν τά φίδια. Ἀποφεύγοντας πάντα νά λάβουμε θέση, ἐπιδιώκαμε συνάντηση καί μέ τήν ἄλλη πλευρά. Τίς περισσότερες φορές πετυχαίναμε νά ἀρθεῖ ἡ παρεξήγηση, καθώς οἱ αἰτίες ἦταν πάντοτε σχεδόν ἀσήμαντες. Καί σχεδόν πάντα ἐπιδιώκαμε νά εἶναι καί κάποιος τρίτος παρών στίς συζητήσεις. Γιατί τά θυμόμαστε αὐτά; Μά, ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τοῦ ταξιδιοῦ ἑνός ἀκόμη Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ στίς ΗΠΑ καί τόν Λευκό Οἶκο. Κάθε φορά πού γίνεται κάτι τέτοιο, ἐμεῖς, ἐδῶ, περιμένουμε –καί ζητοῦμε– ἀπό τόν δικό μας νά ἀρχίσει νά παραπονιέται γιά τήν συμπεριφορά τοῦ γείτονα καί νά καταλήγει στό γνωστό «δῶσε κι ἐμένα μπάρμπα.»
Ἄν θέλετε τήν γνώμη μας, θά μᾶς ἄρεσε, κάποια στιγμή, νά μεταβεῖ ἕνας Ἕλληνας Πρωθυπουργός στόν Λευκό Οἶκο καί νά πεῖ στόν Ἀμερικανό Πρόεδρο: «Ἀσφαλῶς περιμένεις νά σοῦ κάνω παράπονα γιά τήν συμπεριφορά τῶν Τούρκων. Ἄν δέν μπορεῖς ἀπό μόνος σου νά διαπιστώσεις ὅτι κάτι δέν πάει καλά, τότε θά ἦταν περιττή ὁποιαδήποτε ἀναφορά μου στό θέμα». «Σέ ἀκούω!» Κι ἐκεῖ ἡ συζήτηση ἤ θά ἔπαιρνε φωτιά καί θά εἴχαμε τό ὅποιο ἀποτέλεσμα ἤ θά προχωρούσαμε σέ ἄλλα θέματα ἀφοῦ ὁ δικός μας θά καταλάβαινε καλά τί συμβαίνει!
Τό νά καθόμαστε ἐδῶ μέ τό πληκτρολόγιο προτεταμένο γιά νά ἀρχίσουμε νά πληκτροβολοῦμε ἐπειδή ὁ δκός μας δέν θά ἀρχίσει τήν κουβέντα σάν τόν Γιωργάκη τοῦ σχολείου «κύριε, ὁ Λάκης μοῦ πέταξε ἕνα βιβλίο στό κεφάλι», πρέπει κάποια στιγμή νά θεωρηθεῖ πεπερασμένο.
Ἄν δέν καταλαβαίνει ὁ σύμμαχος καί ἑταῖρος, ἄν κάνει ὅτι δέν βλέπει, νομίζω ὅτι ἡ κλάψα δέν ὠφελεῖ πλέον. Ἴσως, ὅταν μᾶς προσκαλέσει ὁ ἑταῖρος καί εἰλικρινής σύμμαχος καί ἔχουμε διαπιστώσει ὅτι δέν θά μᾶς τά πεῖ καλά, εἶναι καλύτερα νά ἀποφεύγουμε τό ταξίδι. Ὑπάρχουν τρόποι. Ἀλλά ἄν πηγαίνουμε, ἄς πηγαίνουμε ὡς ἑταῖροι καί σύμμαχοι καί ὄχι ὡς μονίμως διαμαρτυρόμενοι. Δέν μᾶς ταιριάζει. Καί δέν κερδίζουμε!
