Ἤμουν τυχερός, γιατί ὁ πατέρας μου ἦταν βιβλιοφάγος. Στό ἰατρεῖό του, στό ἰσόγειο τοῦ σπιτιοῦ μας, ὑπῆρχε μιά μεγάλη, ξύλινη βιβλιοθήκη, γεμάτη βιβλία κάθε εἴδους. Ἀπό τόν «Ἐλευθερουδάκη», μέχρι κάποια μικρά, ἀμεταχείριστα βιβλιαράκια.
Ἔτσι, ἀπό παιδί, περνοῦσα ἀρκετή ὥρα ξεφυλλίζοντας τίς σελίδες τους. Ἀρχῆς γενομένης ἀπό τίς εἰκόνες, πού τίς ἀναζητοῦν πάντα τά μάτια τῶν παιδιῶν. Θαύμαζα τίς εἰκόνες, ἔργα τέχνης μοναδικά, πού ὑπῆρχαν στά παλιότερα βιβλία.
Κι ὅταν εἶχα μάθει πιά νά διαβάζω, συλλάβιζα ἀρχικά, κι ὕστερα, καθώς, ὡς φαίνεται, «τά ’παιρνα τά γράμματα», ὅπως ἔλεγαν οἱ παλαιοί, ἄρχισα νά διαβάζω. Κι ἔτσι, γνώρισα τούς ποιητές! Καί μάλιστα, ὅταν πέρασαν τά χρόνια, τούς γνώρισα κι ἀπό κοντά! Γνώρισα καί μίλησα μαζί τους, τόν Ὀδυσσέα Ἐλύτη, συζήτησα μέ τόν Ντῖνο Χριστιανόπουλο, ἤπια καφέ μέ τόν Νῖκο Καββαδία. Πῶς τό λέει ὁ Σαββόπουλος, ὁ σπουδαῖος αὐτός ποιητής τῆς δικῆς μου γενιᾶς; «Γεννήθηκα στή Σαλονίκη, νά ἰδῶ τούς ποιητές πρόλαβα ἐγώ»! Κι ὁ Πειραιᾶς καλός εἶναι, Διονύση…
Πόσο μοῦ ἄρεσε νά διαβάζω ποιήματα. Κάποιες φορές, μάλιστα, ἔπιανα τόν ἑαυτό μου νά τά διαβάζει φωναχτά! «Στήν ἀρχή νόμιζα ὅτι ἤσουν ψώνιο, ἀλλά ὕστερα κατάλαβα ὅτι τά διάβαζες δυνατά γιά νά τά νοιώσεις καλύτερα» μοῦ εἶπε, πολλά χρόνια ἀργότερα, ὁ μικρότερος ἀδελφός μου…
Λάτρευα τόν τρόπο πού οἱ ποιητές ἔπλεκαν τίς λέξεις, τόν τρόπο πού τίς τακτοποιοῦσαν, ψηφῖδες πολύτιμες, ὥσπου νά προκύψει ἡ ἁρμονία καί ἡ μουσικότητα.
Γιατί ἡ ποίηση εἶναι ἀπό τήν φύση της μουσική. Γι’ αὐτό καί διαφωνοῦσα μέ τόν ὅρο «μελοποιημένη ποίηση». Ἡ ποίηση εἶναι μελοποιημένη ἀπό μόνη της!
«Ἄν εἶσαι μιά μικρή παραπονεμένη πέτρα σέ μιά ἐρημιά, ἄν εἶσαι ἕνα μοναχικό κυκλάμινο στό βουνό, ἄν εἶσαι ἕνα ξεχασμένο ἄστρο στόν οὐρανό ποῦ θές νά τό ξέρω;» ἔγραψε ὁ Ντῖνος Καρύδης καί τό ἔντυσε μουσικά ὁ ποιητής τοῦ πενταγράμμου Γιάννης Σπανός. Λίγες λέξεις, σμιλεμένες, γεμίζουν ἕνα ποτάμι συναισθημάτων. Αὐτή εἶναι ἡ ποίηση! Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ κόσμος θά ἦταν καλύτερος ἄν τόν κυβερνοῦσαν οἱ ποιητές. Καί ἐπιτρέψτε μου νά θυμίσω ἕνα ἀπό τά ἀνέκδοτα ποιήματα τοῦ ναυτικοῦ ποιητῆ, Νίκου Καββαδία.
«Ἀγαπάω τ’ ὅ,τι θλιμμένο στόν κόσμο, τά θολά τά ματάκια, τούς ἄρρωστους ἀνθρώπους, τά ξερά, γυμνά δέντρα καί τά ἔρημα πάρκα, τίς νεκρές πολιτεῖες, τούς τρισκότεινους τόπους. Τούς σκυφτούς ὁδοιπόρους πού μ’ ἕνα δισάκι γιά μιά πολιτεία μακρινή ξεκινάνε. Τούς τυφλούς μουσικούς τῶν πολύβουων δρόμων, τούς φτωχούς, τούς ἀλῆτες, αὐτούς πού πεινᾶνε. Τά χλωμά τά κορίτσια πού πάντα προσμένουν, τόν ἱππότη πού εἶδαν μιά βραδιά στό ὄνειρό τους, νά φανεῖ ἀπ’ τά βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου. Τούς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ἀσπρόφτερό τους, τά καράβια πού φεύγουν γιά καινούρια ταξίδια καί δέν ξέρουν καλά ἄν θά γυρίσουν ποτέ πίσω. Ἀγαπάω, καί θά ’θελα μαζί τους νά πάω, Κι οὔτε πιά νά γυρίσω. Ἀγαπάω τίς κλαμένες, ὡραῖες γυναῖκες, πού κοιτᾶνε μακριά, πού κοιτᾶνε θλιμμένα. Ἀγαπῶ σέ τοῦτον τόν κόσμο ὅ,τι κλαίει γιατί μοιάζει μέ μένα.»
